Οι Αγγλούρες ζουν αυστηρά για petrolheads

Λένε πως η βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία «πέθανε». Αλλά είναι αυτή που επιμένει όσο καμία άλλη για τους φανατικούς της οδήγησης

Πρόσφατα γράφαμε για το σενάριο να αγοράσουν οι Κινέζοι τη Lotus. Και η ευχή είναι ”μακάρι”. Αν δεν γίνεται να επιβιώσεις μόνος σου σε μια εξαιρετικά σκληρή οικονομική σκακιέρα, χίλιες φορές να συνεχίσεις να υπάρχεις με ξένο αφεντικό.

Διάβασέ το: God bless China. Οι Κινέζοι θα σώσουν τη Lotus;

Ιστορικά, η ΜΙΝΙ δεν θα την είχε ”βγάλει” αν δεν υπήρχε η BMW, το ίδιο ίσως ισχύει για τη Rolls, ενώ η Bentley, ως γνωστόν, ανήκει στους Γερμανούς. Αυτές είναι οι καλές περιπτώσεις της Γηραιάς Αλβιώνας. Γιατί υπάρχουν κι άλλες, πολύ περισσότερες, που τις έφαγε το μαύρο το σκοτάδι.

Γκούγκλαρα τυχαία για να ξεσκονίσω τη μνήμη μου και έπεσα σε ονόματα όπως η ACE, η Ascari, η Jensen, η MG, η Morris, η Panther, η Sunbeam, η Talbot, η Triumph, η Wolseley και τόσες άλλες. Ακούγεται απίστευτο αλλά υπάρχουν περίπου 500, ναι, σωστά διαβάσατε, βρετανοί κατασκευαστές αυτοκινήτων που έμειναν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Nαι, συνολικά, η βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία από φυσικό φαβορί έγινε αουτσάιντερ.

Όμως, κάθε φορά που βλέπω μικρές, στα όρια του backyard, βρετανικές εταιρείες να προσπαθούν να βγάλουν κάτι διαφορετικό, κάτι ιδιαίτερο, κάτι κόντρα στη μαζική αυτοκινητική κουλτούρα που επικρατεί στις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες, σκέφτομαι πως το πνεύμα τόσων χαρισματικών ανθρώπων δεν πήγε στράφι. Η επιστροφή της TVR είναι μια τέτοια περίπτωση.

Διάβασέ το: Νέο TVR Griffith, να πώς ακούγεται

Στη χώρα όπου γεννήθηκε το ευρωπαϊκό motorsport, στη χώρα των ”ξενέρωτων”, ”κρυόκωλων”, φλεγματικών Βρετανών, εκεί όπου κάθε τρεις και λίγο βλέπεις και μια πίστα, εκεί όπου υπάρχει ειδικός Τύπος όταν εμείς είχαμε ακόμα πρόβατα στο Σύνταγμα (για παράδειγμα, το Motor Sport κυκλοφορεί από το 1924 και έχει ψηφιοποιήσει κάθε σελίδα του), εκεί όπου γεννήθηκαν οδηγοί όπως ο Clark, o Hill, ο Terry Fullerton (για την ιστορία, ο μόνος οδηγός στον οποίο έχει αναφερθεί ονομαστικά ο Ayrton Senna όταν ρωτήθηκε για το ποιον είχε ξεχωρίσει στην καριέρα του), ο Surtees, ο Hailwood, ο Vic Elford και τόσοι άλλοι, εκεί λοιπόν, η ιδέα της πραγματικής αυτοκίνησης δεν πεθαίνει.

Ακόμα και σήμερα, ποιος τολμά να επενδύσει, σχεδιάσει, κατασκευάσει track day αυτοκίνητα για καρακαρφωμένους petrolheads όπως η BAC, η Ariel, η Westfield, η Ultima ή το ροζ διαμάντι των Βρετανών, η McLaren που, εννοείται, είναι σε άλλη λίγκα από τις προαναφερθείσες;

Οι Αγγλούρες, όσα βαρετά τσάγια και να πίνουν, τυγχάνει να είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, οι πιο συνειδητοποιημένοι αγοραστές αυτοκινήτου στην Ευρώπη. Εκεί εκτιμώνται τα hot hatch, εκεί άνθισαν αρθρογράφοι όπως ο L. J. K. Setright, εκεί γίνεται τζόγος σε πανάκριβα classics, μαστόρια με δεκαετίες εμπειρίας και φωτεινά μυαλά τύπου Gordon Murray.

Ναι, συχνά ως σύνολα χάνουν το δρόμο για τον ”τελικό”, όπως και η Εθνική Αγγλίας στο ποδόσφαιρο, αλλά οι ”μονάδες” των petrolheads ζουν για να οδηγούν.

Αγγλούρες, ευχαριστούμε.

Υ.Γ. Για να το ελαφρύνουμε, ας θυμηθούμε και το υστερικό πέρασμα ενός αντιπροσωπευτικού δείγματος του βρετανικού σπορ αυτοκινήτου, του Caterham 620R με τους 310 ίππους στα 570 kg, από το περυσινό Goodwood. Απομακρύνετε τα παιδιά…