Πηγαίνοντας «τέζα» με μικρό αυτοκίνητο. Η ασυλία

Υπάρχει μια ιδιότυπη ασυλία όταν πηγαίνεις γρήγορα ένα αυτοκίνητο πόλης. Αντιθέτως, ακούς «καντήλια» όταν πηγαίνεις γρήγορα με κάτι καλό. Ή ακριβό

Το θυμήθηκα οδηγώντας το Toyota Aygo με «σπασμένη» 3η και το κοντέρ να φτάνει τελική. 

Το ομολογώ. Δεν άφησα διάδρομο για διάδρομο ανεκμετάλλευτο, πήγα τέζα στην αριστερή (ανάβοντας φώτα μερικές φορές σε απορημένες μπουρζουαζίες), έκανα slipstream σε φορτηγά (άντε να ξαναμαζέψεις χιλιόμετρα αλλιώς), χώθηκα κανονικά (αλλά χωρίς να διακόπτω τη ροή του «πίσω» μου).

Και ξέρετε κάτι; Δεν άκουσα ούτε μια χριστοπαναγία. Ούτε αναμμένα φώτα από τρεμάμενα, δασύτριχα φανελάκια, ούτε υστερικά κορναρίσματα από κυρίες με σεμεδάκια στην εταζέρα.

Ο λόγος, θαρρώ, έχει να κάνει με το μέγεθος. Το μικρό συγχωρείται. Ή και το φτηνό. Υπάρχει μια ιδιότυπη ανοχή όταν οδηγείς ένα μαζικό αυτοκίνητο πόλης

Παρένθεση: το μόνο μικρό που ελκύει λιγότερη άφεση αμαρτιών, εκτιμώ, πως είναι το smart – καθότι είναι σε άλλη, life style κλάση. Αλλά και πάλι, οι «ταρζανιές» που θα κάνεις συγχωρούνται πιο εύκολα, απ΄ ό,τι, ας πούμε με Mercedes.

Για δοκίμασε, όμως, να κάνεις αταξίες με κάτι ακριβό. Θα ακούσεις ψαλμωδίες. Το ακριβό προκαλεί. Φέρνει ταξική τριβή. Τουλάχιστον απο αυτούς που έχουν ζήτημα με τον πλούτο.

Το πιο αίσχος που έχω κάνει με αυτοκίνητο πόλης ήταν με Spark. Το μικρό στο μάτι, αχτύπητο με ούριο άνεμο, Chevrolet, είχε πάρει την ευθεία και δεν έλεγε να σταματήσει. 

Κάπου στα απίστευτα 196 χιλιόμετρα, λίγο πριν ακουμπήσει τη μυθική διακοσάρα, μου επέτρεψε να ζήσω μαζί του την υπέρβαση. Εξ ου και η φωτό. Ήταν ωραία, έκανε θόρυβο και είχε μια γλυκιά αναρχία. Like.

Photo: 4Drivers