Πισωκίνητο από γενιά σε γενιά. Η επιστροφή

Την αρχή έκανε η Toyota με το GT86. Και ως φαίνεται, έπεται συνέχεια στην επιστροφή του πισωκίνητου fun. Like;

Σε ενοχλεί ο ιός ”ipostrofus furiozo”; Θα ήθελες να είχες περισσότερες επιλογές από νέα, πισωκίνητα αυτοκίνητα; Είσαι και συ, φίλε οδηγέ, οπαδός του δόγματος ”ό,τι γυρίζει είναι καλό”; Ε, λοιπόν. Οι επιθυμίες σου απαντώνται.

Δεν θέλει φιλοσοφία το πως ένα σωστό πισωκίνητο μπορεί να αλλάξει τη ροή μιας εταιρείας. Αυτό συνέβη μια φορά και έναν καιρό με τη Mazda όταν λάνσαρε το MX-5. Δεν έγινε μόνο το πιο καλοπουλημένο roadster όλων των εποχών (στο βιβλίο Guinness έχει ήδη φιγουράρει με αυτόν τον τίτλο), αλλά και ένα σημείο στροφής στην αυτοκινητική ιστορία.

Ξαφνικά, πολύς κόσμος κατάλαβε γιατί τα πισωκίνητα είναι σέξι. Δεν εννοώ τις κομμώτριες του Los Angeles (καθώς, εκεί, το Miata είχε αποκτήσει το παρατσούκλι ”hairdresser’s car”) αλλά εκατομμυρίων Πραγματικών Οδηγών, ανεξαρτήτως επαγγελματικού προσανατολισμού.

Η πιο ομοιόμορφη κατανομή βάρους μεταξύ των δύο αξόνων, το κέντρο περιστροφής (ένα FWD τείνει να περιστρέφεται σε ένα σημείο ελαφρά πιο μπροστά από τη θέση του οδηγού ενώ σε ένα RWD το σημείο αυτό είναι μετατοπισμένο πιο κοντά στο σώμα του), αλλά και η οργασμική αίσθηση της υπερστροφής είναι στοιχεία που σου μένουν στον οδηγικό εγκέφαλο. 

Πλέον, αυξάνονται οι περιπτώτσεις εταιρειών που θέλουν τα δικά τους RWD. Η Kia, με το Stinger GT, είναι μια τέτοια και πέφτει σαν μετεωρίτης αισιοδοξίας στον οδηγικό πλανήτη. Ναι, η Kia. Θα πίστευες ποτέ πως θα πληκτρολογούσες τα keywords ”kia-stinger-drifting” στην ίδια πρόταση στο γκουγκλάρισμα;

Γιατί, λοιπόν, η πισωκίνητη πλατφόρμα επιστρέφει; Πολύ απλά γιατί η διαφορετικότητα στη γκάμα και η δημιουργία μιας petrolhead κοινότητας είναι πολύ χρήσιμα πράγματα για μια εταιρεία. Τόσο στο προφίλ της, όσο και στην τσέπη της. Kia, μη μασάς. 

Η Toyota, μια εταιρεία που σέβομαι βαθιά και πιστεύω ακράδαντα πως είναι genius στρατηγικά είδε την ”τρύπα” στην κατηγορία. Το GT-86 φαίνεται να έχει προέλθει από τον ιδεολογικό αντίπαλο σε σχέση με την μικρομεσαία γκάμα των ”Τογιοτέων”. Ένα ξεκάθαρο driver’s car που μέσα σε ελάχιστο χρόνο έγινε: α) πόλος έλξης των petrolheads, β) πολλαπλό πρωτοσέλιδο στα media, γ) βάση αγωνιστικών, κυρίως drifting, προσανατολισμών και δ) image booster της εταιρείας σε ένα κοινό που απείχε τα τελευταία χρόνια.

Προφανώς, δεν είναι τυχαίο που και η Alfa Romeo με τη 4C επέστρεψε μετά από δεκαετίες στην πισωκίνητη μετάδοση. Το ίδιο συνέβη με τη Giulia. 

Έχοντας μεγαλώσει ανάμεσα σε δυο Giulia και μια GTV, στην ”πλαστελινούχα” προεφηβεία μου, θυμάμαι ακόμα το παντιλίκι του μπαμπά στην Νέα Σμύρνη και το γλίστριμα κάτω από τη γέφυρα της Καλλιρόης πριν βγεις αριστερά στο Intercontinental. 

Μαζί με ξύλινα τιμόνια, κεκλιμένους επιλογείς, βαρύ ήχο από τα Weber και ξεμπουκώματα στη Συγγρού (η Giulia βράχνιαζε κάθε φορά που κατέβαινε στο κέντρο της Αθήνας), στο μυαλό μου έχω ακόμα την αύρα του ξεχωριστού. Με μια λέξη, λέγεται ”χαρακτήρας”.

Η 4C, επιτρέψτε μου να πω, εξέφρασε ακριβώς αυτό: την επιστροφή του πσωκίνητου χαρακτήρα από γενιά σε γενιά. Και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να κάτσεις και να φτιάξεις από λευκό χαρτί μια σωστή πισωκίνητη πλατφόρμα. Αυτό, δηλαδή, που κάνει αυτές τις μέρες η Renault με το Alpine Α110, το οποίο παίρνει εξαιρετικές κριτικές. Όπως στο παρακάτω video από το βρετανικό Autocar.

Ένα ημιεπίσημο lobby έχει αρχίσει να δημιουργείται εντός κατασκευαστών που θεωρεί πως η πισωκίνητη διαφοροποίηση της γκάμας θα έχει μακροπρόθεσμα οφέλη. Μετά, το ”μπαλάκι” πέφτει στους διοικητικούς. Οι οποίοι, απ’ την πλευρά τους, βάζουν κάτω τα νούμερα. Βγαίνει ή θα μας πάνε μέσα; H Renault με το Alpine A110 δίνει τη δική της νότα αισιοδοξίας

Το να σχεδιάσεις μια πισωκίνητη πλατφόρμα, κόντρα στην παγκόσμια προσθιοκίνητη τάση που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες, είναι μια κουβέντα. Στοιχίζει. Πολύ. Κι αν δεν βγει η ”πασιέντζα”; Στα χρόνια της ύφεσης οι κινήσεις είναι προσχεδιασμένες με λέιζερ και οι marketeers έχουν τον τελευταίο λόγο. Όχι, οι car guys.

Για να το κλείνω… Την ώρα που πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές, η κουβέντα έχει φουντώσει σε αίθουσες αποφάσεων όπου πολύ θα ‘θελα να ήμουν a fly on the wall. Ως οδηγική κοινότητα, το πισωκίνητο lay out είναι κάτι που θέλουμε. Δώστε fun στο λαό.

Photos: Amy Shore Photography