Γιατί οι ιστορικές πίστες είναι τα δικά μας ιερά

Οι ιστορικές πίστες, Εκεί που πάτησαν οι θεοί. Be there.

Αν δεν είσαι σχετικός, η Eau Rouge μάλλον είναι φτηνή κολώνια στα στενά της οδού Aιόλου

Και πιθανότατα το Nordschleife θα πρέπει να ‘ναι κάποιο δυσκοίλιο προϊόν γερμανικού τελεμάρκετινγκ.

Όσο για το Goodwood πρέπει να είναι ξυλεία καλής ποιότητας. Και, τώρα που το σκεφτόμαστε, το Balocco πρέπει να ‘ναι ένα μπαράκι, κάπου στη Ζέα, που λένε πως φτιάχνει καλή πομοντόρο.

Bellof, von Trips, Clark, Villeneuve, Ascari, Lamers, Senna, Ravaglia, Farina και ένα σωρό ονόματα γραμμένα πάνω στον τοίχο έξω απ΄το Nordschleife. Κάθε ένα απ’ αυτά και ένας βαθύς σεβασμός για ανθρώπους που δάμασαν τα μηχανήματα. Ή, σε κάποιες περιπτώσεις, δαμάστηκαν απ΄αυτά 

Απ’ την άλλη, αν ξέρεις, αν είσαι αυτός που ζει (και) για να οδηγεί, νιώθεις ενστικτωδώς ένα σεβασμό με το που πατάς το πόδι σου στην είσοδο. Της όποιας σοβαρής πίστας.

Αν στα φέρει η τύχη και περάσεις το κατώφλι του Spa, του Ring, του Silverstone ή όποιου ανάλογου ναού, θα ξέρεις πως στο ”navigation” ενός petrolhead, οι δικοί μας άγιοι τόποι είναι μνημεία, κι όχι απλές μαζώξεις γηπεδικού τύπου.

Οι μεγάλες ιστορικές ευρωπαϊκές πίστες είναι ο βιότοπος που άνθισαν μεγάλα μυαλά. Μηχανικών, σχεδιαστών αλλά, κυρίως, πιλότων που δάμασαν τα τέρατα. Ή δαμάστηκαν απ’ αυτά.

Πίστες, εργοστάσια με ιστορία, στροφές πολύ πιο διάσημες προτού υπάρξουν οι ποπ σταρς ή η ματαιοδοξία των social media. άσφαλτος, κινητήρες, λάστιχα και γρανάζια ποτισμένα με εκατομμύρια εργατοώρες από ανθρώπους παθιασμένους με το σπορ 

Το Mille Miglia, το Παρίσι Ντακάρ, το 24ωρο του Le Mans, η Imola, ακόμα και η σχετικά ξένη προς ημάς σε επίπεδο εμπειριών Laguna Seca είναι μόνο μερικοί από τους χώρους που μυρίζουν αλλιώς.

Οι ιστορικές πίστες, οι ναοί της ταχύτητας, του ανταγωνισμού, του πάθους, της εμμονής για τη νίκη αλλά, κυρίως, του θριάμβου της ανθρώπινης σκέψης επί της αδάμαστης Φύσης. Η επόμενη καμπή είναι άλλο ένα στοίχημα μαζί της. 

Photo: 4Drivers