Ποια ήταν η χειρότερη κατανάλωση ever;

Κάποτε αποστηθίζαμε τα 0-100. Ήταν η εποχή που η χειρότερη κατανάλωση που μπορούσες να δεις ήταν απλώς ένα μειονέκτημα. Μόνο που τώρα, στην εποχή του «πόσο καίει», είναι έγκλημα

Πιο όπλο πεθαίνεις. Αλλά με βαρύ φόρο στο βενζινάδικο

Πριν έρθουν τα μνημόνια, η ύφεση, οι βαριές ντιρεκτίβες και η επέλαση των ηλεκτρικών, όσοι αγαπούσαν την οδήγηση δεν είχαν και πολλές σκοτούρες για πεζές λεπτομέρειες τύπου «πόσο καίει»

Παρόλα αυτά υπήρξαν περιπτώσεις που σχεδόν έβλεπες τη βελόνα της ένδειξης καυσίμου να κατεβαίνει μέσα σε μερικές στροφές. Δε χρειαζόταν να ‘χει 500 άλογα. Γινόταν και με τα μισά.

Για παράδειγμα, δεν μπορώ να ξεχάσω το δείκτη του Impreza WRX.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το αυτοκίνητο ήταν ένα οδηγικό ποίημα. Τόσο άψογα ζυγισμένο, τόσο ομοιογενές -περισσότερο απ΄το φρενήρες STi-, τόσο συνδεδεμένο με το θυμικό του Πραγματικού Οδηγού.

Σε μια εποχή που οι κινητήρες της Subaru ήταν απ’ τους πιο βενζινοβόρους και με τις πιο υψηλές τιμές εκπομπών ρύπων, ανήκε στην προσωπική μου λίγκα με τη χειρότερη κατανάλωση ever.

Και δε μιλάμε για τίποτα πουσαρισμένα. «Μαμά», όπως βγήκαν απ’ τη Fuji Motors, παρθένα.

Μια απ’ τα ίδια, τέρατα και σημεία κατανάλωσης…

… Συνέβαιναν στο διπλανό στρατόπεδο της Mitsubishi.

Όπως σωστά, έχει γραφτεί από τον Σ. Νταντάμη σε κάποιο περασμένο άρθρο του σχετικά με το Evo, «έκαιγε και σταματημένο».

Σκαλίζοντας μερικά files του εγκεφάλου, έπεσα σε εκείνη την παρουσίαση που είχε κάνει η Mitsubishi για το 10άρι. Αν θυμάμαι καλά, προς Ναύπακτο; Κάτι τέτοιο. Ε, ξεκινήσαμε με γεμάτο το ρεζερβουάρ απ΄τα κεντρικά του Σαρακάκη, στη Λ. Αθηνών, και η πρώτη στάση ήταν μετά από κάποια 250 χιλιόμετρα. Αμ έλα που βρέθηκα να αντικρίζω το επίμαχο λαμπάκι πριν καν φτάσουμε στο ενδιάμεσο coffee stop. Το Evo, ακόμα και στην πιο «πολιτισμένη» εκδοχή του κατάπινε το υγρό καύσιμο σαν μπεκρής του Oktoberfest. Αυτοκτονία

Μπορώ να θυμηθώ κι άλλα ακόρεστα βενζινοβόρα. Τα εύκολα 20άρια του BMW M2 σε φάση ασέλγειας.

Ή την εξωφρενικά υψηλή κατανάλωση του αγαπημένου μου Focus RS, του τελευταίου και τελεσίδικου.

Είναι ένα ζήτημα που πονάει σε φάση ιδιοκτησίας. Αλλά και αφορμής για το άρθρο που διαβάζεις τώρα, σε μια εποχή που κι εσύ, φίλε petrolhead, αρχίζεις να ξεχνάς το «πόσα πιάνει» και κρυφοκοιτάζεις το «πόσο καίει».

Με τις υγείες μας.