Πόσο infotainment χρειαζόμαστε πραγματικά;

Όλο και με περισσότερες πληροφορίες, όλο και μεγαλύτερο budget επενδύεται στις οθόνες αφής αλλά και την αναμενόμενη διαδραστικότητά του infotainment. Καλώς ήλθες στο νέο overkill

Ζώντας και οδηγώντας στην εποχή της οθόνης. Στο χέρι, στο δρόμο, στο φαγητό, στην τουαλέτα. Το ψηφιακό αυτοκίνητο είναι η φυσική μας κατάληξη

Λίγο πριν το τέλος της παρουσίασης δεν κρατήθηκα. «Ακούσαμε πολλά και ενδιαφέροντα αλλά τίποτα για τις επιδόσεις του αυτοκινήτου. Είναι μια νέα διεθνής τάση των παρουσιάσεων υπέρ του infotainment». Infotainment rules.

Στη διάρκειά της είχαν αναλυθεί σημαντικές λεπτομέρειες αλλά δεν είχε ακουστεί ούτε μία, ναι, ούτε μία αναφορά για τις επιδόσεις του νέου σεντάν.

Θυμάστε εκείνα τα 0-100; Τη χαμένη τελική; Μήπως τις ρεπρίζ, εκείνες τις άγνωστες;

Μεγάλο μέρος της, ωστόσο, αφιερώθηκε στις νέες τεχνολογίες, τις πολλαπλές λειτουργίες της οθόνης και βέβαια την αυγή της αυτόνομης οδήγησης. Η ημιαυτόνομη είναι ήδη εδώ. 

Η τελευταία φέρνει αναγκαστικά μαζί της ακόμα περισσότερες ενδείξεις, λαμπάκια, ήχους, πληροφορίες και αχανή υπομενού στο λεγόμενο infotainment.  Information παύλα entertainment. Γνωστό.

Καταλαβαίνω πως οι κατασκευαστές τζογάρουν απίστευτα ποσά στη γενιά της οθόνης και στην αναδυόμενη βεβαιότητα πως εντός ολίγου δεν θα οδηγούμε τα αυτοκίνητα αλλά θα μας οδηγούν.

Είναι το κοινό, οι πιτσιρικάδες που βαριούνται να οδηγήσουν, η εμμονή μας με συνεχή ροή πληροφοριών. Φαίνεται να είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια οθόνη. Συνεχώς. Παντού. Aκόμα και στην τουαλέτα. Πλέον, και στο αυτοκίνητο

Οι κατασκευαστές είναι ένας από τους πιο ευαισθητοποιημένους κλάδους σε σχέση με την ασφάλεια και είμαι βέβαιος πως εργάζονται σκληρά για να κρατήσουν τα μάτια μας και τα χέρια μας στο τιμόνι.

Αλλά την ίδια στιγμή φορτώνουν με υπερπληροφόρηση τα αυτοκίνητα. Γιατί το κάνουν όλοι και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, ο πολύς κόσμος, ψωνίζει πλέον και με αυτό ως κριτήριο. Nομοτέλεια.

Σόρι, θέλω ακόμα να χειρίζομαι το αυτοκίνητο ΕΓΩ. Να μη μου λέει πόσα λεπτά διαρκεί το τραγούδι που ακούω, ούτε να με ζαλίζει με ήχους και καμπανάκια όταν πλησιάζω στην ιλιγγιώδη απόσταση 20 μέτρων απ’ το μπροστινό.

Θέλω να προσαρμόζομαι εγώ στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, να «διαβάζω» το σαγρέ της ασφάλτου, να σκέφτομαι, να αναλύω. Και όχι να κάνει τα πάντα για πάρτη μου αυτό. Και στο τέλος; Να με αδρανεί, να ρίχνει geriatric δόσεις στο θυμικό μου. Ανήκω σε μία μειοψηφία που συρρικνώνεται. Το ξέρω.

Στα αγγλικά υπάρχει μια υπέροχη λέξη. Το «overkill». Στη Δικαστική Ψυχολογία αναφέρεται όταν έχουν επιχειρηθεί περισσότερα χτυπήματα από όσα είναι απαραίτητα για τη θάνατο του θύματος. Μήπως επιχειρείται κάτι αντίστοιχο για την τελική «εκτέλεση» της οδήγησης;

ΥΓ Όπως φρόντισε να μας ενημερώσει ο Υπεύθυνος Εκπαίδευσης & Τεχνικής Υποστήριξης των Honda & Mitsubishi, κ. Κωνσταντίνος Στέφας, με αφορμή το άρθρο για το πρόσφατο ατύχημα με αυτόνομο λεωφορείο στη Βιέννη, στον κλάδο «Machine Learning & AI, πλέον βελτιώνουν τους αλγόριθμους και ταυτόχρονα εννιά στά δέκα μεταπτυχιακά έχουν να κάνουν με την εμπορική τους αξιοποίηση.

Είναι τρελό με τι ταχύτητα άλλαξαν τα παγκόσμια ακαδημαϊκά megatrends. Το τιμόνι θα το αναλάβει η μηχανή, πολύ σύντομα. Πάντα εμφανίζεται κάποια καινοτομία για να αλλάξει τα πάντα. Όπως πριν κάποια χρόνια, που όλοι έψαχναν χώρο για τα data και κάποιοι έφτιαχναν αλγόριθμους για να μπορεί να τα συμπιέσουν τόσο όσο να μπορείς να έχεις το επεισόδιο του stranger things σε 120mb».

Τον ευχαριστούμε.