To καλό αυτοκίνητο είναι σαν το καλό φαγητό. Προϋποθέτει πρώτης διαλογής, καλά υλικά. Μια υπενθύμιση του πόσο σημαντικοί είναι οι προμηθευτές, αυτοί οι άγνωστοι
”American Axle”
”Honeywell”
”Thyssenkrupp”
”Gestamp”
Σας λένε κάτι αυτά τα ονόματα; Σε λίγους, ίσως. Ελάχιστους.
Και όμως, αυτές οι μεγάλες, αλλά συνήθως άγνωστες για την τελική επιλογή ενός αυτοκινήτου, μπράντες, καθορίζουν λίγο-πολύ την ποιότητα αυτού που ψωνίζουμε.
Αναρωτιέσαι γιατί το ESP του χι-ψι μοντέλου είναι άγαρμπο; Ή γιατί, ας πούμε, το ταμπλό δείχνει φτηνιάρικο ή τα πόμολα έχουν αίσθηση λούνα παρκ; Η απάντηση είναι ότι ο προμηθευτής που επιλέχθηκε έδωσε κάτι απ΄ τα φτηνά ράφια.
Βλέπεις, είναι τόσο παραμετρική η κατασκευή ενός αυτοκινήτου σήμερα που ένα κυριολεκτικά τεράστιο μέρος του, εξαρτάται από το πόσο καλά, πρώτης επιλογής εξαρτήματα χρησιμοποιήθηκαν στην παραγωγή του.
Δεν υπάρχει ταμπλό αμιγώς της Audi ή της Opel. Αυτοί τα σχεδιάζουν, θέτουν με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά που απαιτούν, ελέγχουν το κόστος αγοράς από τους ενδιαφερόμενους προμηθευτές και τελικά ψωνίζουν.
Μερικές φορές ψωνίζουν κι από ”χέρι” όπως, για παράδειγμα το γνωστό, πρόσφατο θέμα με τους αερόσακους της Takata. Που η Takata, είναι μια τεράστια και επιτυχημένη εταιρεία που, για παράδειγμα στην εικονιζόμενη BMW 7 Series, συνεχίζει να προμηθεύει το τιμόνι.
H λίστα με τους βασικούς προμηθευτές ενός σύγχρονου αυτοκινήτου είναι μεγάλη κα σηκώνει πολλή συζήτηση όσον αφορά την πρώτη, τη δεύτερη ή και την ”από το πίσω ράφι” επιλογή των εξαρτημάτων του. Όμως, τελικά, αυτά καθορίζουν και σε σημαντικό βαθμό τη γενικότερη ποιότητα του
Υπάρχουν φτηνά, μεσαία, ακριβά και πανάκριβα εξαρτήματα.
Όπως υπάρχουν δέρματα της Bentley και άλλων γαλαντόμων εταιρειών που επιλέγουν οι αγελάδες να ‘χουν βοσκήσει στα βόρεια κλίματα όπου πιο εύκολα βλέπεις Βίκινγκ παρά κουνούπι. Γιατί το κουνούπι αφήνει, λέει, στίγματα απ’ τα σπαστικά του τσιμπήματα στο μακάριο θηλαστικό. Πού να δεις πώς θα του άσπριζε το μάτι αν ήξερε πόσο χρεώνουν το κορμί του…
Όπως υπάρχουν και δερματίνες γάτας που μπαίνεις μέσα στην καμπίνα και σε πέντε λεπτά σε πιάνει το κεφάλι απ’ το πλαστικοποιημένο μπλιαχ.
Όλα είναι σχετικά.
Και μπορεί να παραμένουν άγνωστα τα επιμέρους εξαρτήματα αλλά σε ένα ιδανικό κόσμο, αν πραγματικά θέλαμε να αξιολογήσουμε με ακρίβεια την ενδότερη ποιότητα του αυτοκινήτου μας, θα έπρεπε να ‘χαμε κάνει ολόκληρη έρευνα. Που για να την τελειώναμε θα μας έπαιρνε μερικούς μήνες.
Υποτίθεται πως το ρόλο αυτό αντικαθιστά ο ειδικός Τύπος. Αλλά, αυτά δεν γίνονται πια. Και δεν μπορούν. Και δεν συμφέρει από άποψη διαχείρισης χρόνου. Να αναλύεις επί μέρες τα άγνωστα σωθικά ενός αυτοκινήτου για να ξεκινήσεις να γράφεις; Kαι να το εκτιμήσει ποιος; Πόσοι;
Νομίζω θα δούμε πολλές παραφράσεις της γνωστής ρήσης ”it’s the economy, stupid” που επανέφερε ο Σόϊμπλε.
Αυτή είναι η αυτοκινητική εκδοχή της.
Photo: AutomotiveNews
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
