Ψηφιακό Le Mans. Ο μεγάλος, αδιάφορος αγώνας

Φέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία, το Le Mans, ο σημαντικότερος αγώνας στον πλανήτη, γίνεται virtual. Οι οδηγοί τρέχουν εκ του «καναπέως». Όχι στην πίστα. Τόσο, μα τόσο αδιάφορο, θεέ του motorsport

Τέτοιες μέρες, αρχές Ιούνη, εδώ και δεκαετίες, κόσμος και ντουνιάς των αγώνων ξημεροβραδιάζεται. Ρίσκο, αδρεναλίνη, πάθος, ένταση, ήχος, μπύρες και ένα μεγάλο ξενύχτι προς τιμήν του Le Mans. Συγγνώμη, αλλά πρέπει να ‘σαι δεκάχρονο για να σ΄ αρέσει η ψηφιακή εκδοχή

Το Le Mans, πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο, εκφράζει τη μάχη για το αδύνατο. Όποιος νομίζει πως το να οδηγείται ένα αυτοκίνητο, όσο άρτια και τελειοθηρικά να ‘ναι προετοιμασμένο, επί 24 ώρες, είναι κάτι βατό, μάλλον δεν έχει πάρει μυρωδιά για ό,τι συμβαίνει αρχές Ιούνη στη μικρή πόλη της Γαλλίας

Εκεί, κεντροδυτικά της χώρας, χτυπά ο παλμός του παγκόσμιου motorport. Οι οδηγοί σε βάρδιες, τα αγωνιστικά να τερματίζουν, η νύχτα να παίζει τα δικά της παιχνίδια, ο κόσμος να ζει τον άθλο.

Το ξενέρωμα

Αν ο κορωνοϊός έχει χτυπήσει το παγκόσμιο στερέωμα, αν ολόκληροι Ολυμπιακοί Αγώνες με επενδύσεις δισεκατομμυρίων πήραν αναβολή, πώς θα μπορούσε να μην καταλήξουμε στην παρωδία του ψηφιακού αγώνα;

Άνοιξα το κανάλι του στο Tube και είδα θέαμα για δεκάχρονα. Τα οποία, αν είναι το κοινό των εικονικών αγώνων, δεν τα αδικώ. Για πολλά παιδιά, οι κονσόλες, το Gran Turismo, το WRC, ακόμα και το Need for Speed ήταν και παραμένουν η είσοδός τους με αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Με τους πραγματικούς αγώνες, δηλαδή

Ο οδηγός της F1, Pierre Gasly, ήταν καθισμένος στο μπάκετ του virtual Le Mans. Λέει πως «η εμπειρία τον έβαλε στο πνεύμα του πραγματικού αγώνα»

Αλλά μέχρι εκεί

Ναι, μέχρι εκεί. Σύμφωνοι, μπορεί οδηγοί όπως οι κύριοι Charles Leclerc, Lando Norris, Alexander Albon ή Esteban Ocon να δηλώνουν πως τους αρέσει το ψηφιακό τσίρκο.

Αλλά ας μην ξεχνάμε το βασικό: οι περισσότεροι ανήκουν στη γενιά των οδηγών που γαλουχήθηκαν στους εξομοιωτές. Άσε που πρέπει κι αυτοί να χτίσουν μια ροή παρουσιών στους αγώνες.

Το εικονικό Le Mans, χειριζόμενο επί του «καναπέως», με μια οθόνη μπροστά σου, έχει τόση σχέση με το πραγματικό Le Mans, όση έχει η νέα πιτσιρικαρία με τους θρυλικούς οδηγούς του παρελθόντος. Δηλαδή καμία.

Πού είναι ο Derek Bell, πού είναι ο Jacky Ickx, πού είναι ο πολυνίκης του Le Mans, Tom Kristensen; Πόσες ιστορίες θα ‘χουν να πουν μέσα απ΄ τον ίλιγγο του κόκπιτ;

Και, ακόμα και ως θεατές, τι σχέση έχει η χρονιά του Covid με όσα συνέβησαν στο Circuit de la Sarthe; Δύσκολο, αειθαλές, ανθρώπινα οριακό, τραγικό, υπέροχο Le Mans.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές απομένουν 96 ημέρες, 20 ώρες και κάτι ψιλά μέχρι να δοθεί η εκκίνηση του Πραγματικού Αγώνα. Ο οποίος, λέει, θα ξεκινήσει το Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου. Ως συνήθως, ντάλα μεσημέρι. Εύχομαι να το ζήσουμε. Έστω, ετεροχρονισμένο. Θεού θέλοντος και Covid επιτρέποντος