Γιατί φτιάχνουν supercars, έστω και αν δεν βγάζει νόημα;

Τα αυτοκίνητα υψηλής ισχύος δεν έχουν νόημα. Θα πάρω δύο, ευχαριστώ

Περίπου 50 χρόνια μετά την εποχή των Chevy 409, των Mercury Cyclon, των Pontiac GTOs, των Hemi Cudas και άλλων ισχυρών κουπέ ή σεντάν απ΄το Detroit, έχουμε και πάλι μια υπόθεση déjà vu.

Τετρακόσιοι ίπποι αποτελούν, απλώς, μια εισαγωγική τιμή ιπποδύναμης στην κατηγορία. Τα αυτοκίνητα παραγωγής αποδίδουν, πια, 550, 650, ακόμα και 800 ίππους ενώ διαθέτουν οδική συμπεριφορά και φρένα που μόνο στα όνειρά μας βλέπαμε παλαιότερα. Γιατί, όμως; Γιατί ξοδεύονται έτσι οι πόροι, έστω και αν είναι σπάνιοι πλέον; 

Θέλω να πω, ποιος θέλει τέτοιου είδους specs; Αν απαντήσετε πως είναι το κοινό που τα θέλει, θα ήταν λάθος. Σίγουρα, υπάρχουν άνθρωποι όπως εσείς και εγώ, αλλά εμείς δεν αποτελούμε το γενικότερο κοινό. Αυτοί που θέλουν τέτοια ιδιαίτερα, πολύ γρήγορα και δυνατά αυτοκίνητα είναι, συνήθως, άνθρωποι εντός της αυτοκινητοβιομηχανίας, είτε στο μάρκετινγκ, είτε στο τμήμα σχεδιασμού, είτε κάποιοι μηχανολόγοι, που πιστεύουν πως ένα σέξι, σπορ αυτοκίνητο θα προσδώσει στην μπράντα μια premium αύρα.

Αυτό μερικές φορές λειτουργεί. Τα πρώτα Subaru Impreza WRX, ήρωες των βιντεοπαιχνιδιών, προετοίμασαν το δρόμο για την επόμενη επιτυχία. Η AMG βοήθησε τη Mercedes-Benz να σβήσει τη βαρεμάρα. Τα μοντέλα του M Division προσέδωσαν ”γυαλάδα” στη BMW. Ενώ το Hellcat έδωσε τις αναγκαίες βιταμίνες σε μια γερασμένη Dodge.

Μερικές φορές, όμως, δεν λειτουργεί. Τα Fiesta ST και Focus RS, μια χαρά αυτοκίνητα, προσφέρουν μόνο μέτριες πωλήσεις, χωρίς να έχουν πραγματική επίδραση στη συνολική υγεία της Ford.

Συχνά, η εταιρεία αποφασίζει ότι χρειάζεται ένα μοναδικό, σπορ αυτοκίνητο. Εδώ, και πάλι, τα αποτελέσματα είναι ανάμεικτα: το Viper, για παράδειγμα, προσέφερε κύρος σε μια Chrysler που πολλοί είχαν διαγράψει. Το Nissan GT-R, επίσης, είναι ένα τεχνολογικό tour de force, αν και ποτέ δεν πούλησε ιδιαίτερα. Το Ford GT, τέλος, είναι ένα υπέροχο αυτοκίνητο περιορισμένης παραγωγής, αλλά με ελάχιστα ευδιάκριτα οφέλη για τη Ford.

Υπάρχει, όμως, συχνά ένας άλλος, καλά κρυμμένος λόγος: Οι άνθρωποι που αποφασίζουμε στις εταιρείες, είμαστε συχνά ευάλωτοι από τα εύσημα που κάποιες φορές ο Ειδικός Τύπος απονέμει σε ανταγωνιστές μας. Για παράδειγμα, τα γενικότερα κολακυετικά σχόλια των media για την Toyota και το Prius ήταν αυτά που με ενθάρρυναν να κατασκευάσουμε το Chevrolet Volt – ένα αυτοκίνητο που ενώ, προφανώς, δεν είναι σπορ και ανήκει σε διαφορετική κατηγορία (από τα AMG, τα Viper, τα GT-R κλπ), εκφράζει το ίδιο κίνητρο.

 “Ε ναι, εμείς μπορούμε να φτιάξουμε κάτι καλύτερο από το αυτοκίνητο των ανταγωνιστών, θα τους θάψουμε τους τύπους” είναι η κραυγή που ακούγεται εντός εταιρειών. Και κάπως έτσι, οι άνθρωποι του μάρκετινγκ, όπως και οι οι εντελώς αντίθετοι με τον ενθουσιασμό μας οικονομικοί αναλυτές, φτάνουν να υποστηρίζουν ένα αμφίβολο project (την παραγωγή ενός σπορ, ακριβού μοντέλου).

Όλο αυτό, όμως, φαίνεται ότι αποσβένεται όταν βλέπουμε στα εξώφυλλα των περιοδικών αυτοκινήτου τίτλους όπως ”Σοκ! Τρόμος! Μια Lincoln 700 ίππων που μπορείτε να αγοράσετε!” Ε, αυτό κάνει τους δημιουργούς των supercars ή των δυνατών σεντάν να αισθάνονται όπως ο σχεδιαστής ενός ελβετικού ρολογιού υψηλής τεχνολογίας όταν το δημιούργημά του είναι ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου περισσότερο ακριβές από τους ανταγωνιστές του”.

Κοντολογίς, παράγουμε supercars και αυτοκίνητα μεγάλης ιπποδύναμης για λόγους που είναι μερικές φορές λογικοί, άλλες φορές συναισθηματικοί και μερικές φορές επιτυχημένοι ή συχνά αποτυχημένοι. Αλλά, δόξα το Θεό, τέτοια αυτοκίνητα εμπλουτίζουν το automotive τοπίο. Ας ελπίσουμε ότι όλο αυτό θα συνεχιστεί μέχρις ότου τα αυτόνομα αυτοκίνητα τα καταστρέψουν όλα.

Y.Γ. Ο Bob Lutz, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην αυτοκινητοβιομηχανία. Διετέλεσε επικεφαλής των Chrysler, General Motors, θεωρείται αθεράπευτος car guy, άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του. Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στην αμερικανική έκδοση του Road & Track.

#Διάβασέ το: Γιατι τα supercars έχουν σημασία;

Κείμενο / Photo: Road & Track