Γιατί τα supercars έχουν σημασία;

Το δικαίωμα στο όνειρο είναι αναφαίρετο και απολύτως αναγκαίο. Εκφράζεται μέσα και από το supercar. Μια άποψη

Στην ουσία, η σκηνή των hypercars, όντας εκ πρωϊμίου ονειρική, οριοθετεί το εύρος του τεχνολογικού πολιτισμού αναφορικά με την αυτοκίνηση.

Εκτός από εντυπωσιασμό οι εικόνες αμέσως μετά τη σκέψη «αν κέρδιζα το τζόκερ…» διαδραματίζουν ένα σημαντικότατο ρόλο: θέτουν τον στόχο, αλλά και τις βάσεις για τους συνεχιστές της ιδέας.

Για τους επόμενους σχεδιαστές και μηχανικούς που θα προσπαθήσουν να διευρύνουν τα όρια του κόσμου που ανέλαβαν με νέες υλοποιημένες ιδέες και επαναστατικές εφαρμογές.

Αυριανούς πρωταγωνιστές στην μάχη της ανθρωπότητας με τα στοιχεία της φύσης και τους νόμους που την διέπουν, για ταχύτερη μετακίνηση από το σημείο άλφα στο βήτα.

Σημερινούς σπουδαστές, σπιριάριδες έφηβους ή πιτσιρικάδες που αγοράζουν κουρσάκια από τα ράφια του Τζάμπο.

Δεν είναι ζήτημα ουμανισμού ή στείρας ιδεολογίας. Δεν θέλω να το παίξω μητέρα Τερέζα… Δεν με κολακεύουν και τα άμφια.

Απλώς, θεωρώ πως αποδεδειγμένα, όσο μετατοπίζεται το όριο τεχνογνωσίας και εξηγούνται εκτενέστερα τα φυσικά φαινόμενα, τόσο περισσότερη τεχνολογία παρέχεται σε εμάς τους πιο ταπεινούς και καταφρονεμένους. Στα ίδια τα ομοίως ταπεινά και σχετικά ευτελή μας αυτοκίνητα

Ακριβώς όπως συμβαίνει με την τεχνολογία των αγώνων. Άλλωστε, κακά τα ψέμματα, η McLaren αγωνίζεται με την Porsche και τη Ferrari όχι τόσο σε ακέραιες πωλήσεις- έχουν ήδη σχεδόν ξεπουλήσει- αλλά σε ζήτημα γοήτρου.

Αναμετρούνται για το ποιος τελικά θα αποκομίσει τον τίτλο του ακρογωνιαίου εξελικτικού λίθου, ποιος το έκανε καλύτερα – και ο απόηχος των προσπαθειών τους μοιραία θα ευεργετήσει έστω και ανεπαίσθητα και το δικό μας γκαράζ.

Συμφωνώ, στην Ελλάδα του σήμερα το να ονειρεύεσαι φαντάζει ματαιοπονία αφού η ελπίδα μας άφησε χρόνους και όλα συνηγορούν πώς βαδίζουμε σε ένα δυσμενέστερο αύριο. Αυτό που ανακύπτει αυτόματα σαν λύση είναι το downsizing, η μίρλα και η ηττοπάθεια. Η στενάχωρη μετακίνηση, με το λαμπάκι της ρεζέρβας αναμμένο και το γκάζι πιο φειδωλό από ποτέ.

Μακροσκοπικά μοιάζει σαν η κοινωνία μας να βυθίζεται στο σκότος, στην αυτολύπηση και τη μιζέρια και εμείς να προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τα περιττά ώστε να προσκρούσουμε με χαμηλότερη ένταση.

Μήπως όμως την ώρα που βουλιάζεις παθητικός ή έστω υποχωρητικός, έχεις ανάγκη περισσότερο από ποτέ να θυμάσαι πως είναι να «πετάς»;

Μήπως η εξύμνηση της ιδανικής πραγματικότητας μπορεί να δουλέψει σαν κίνητρο; Όχι αναγκαία για να πλακωθείς στην προπόνηση μήπως και παίξεις premier league, αλλά για να προσπαθήσεις για ένα καλύτερο- σύμφωνοι αβέβαιο- αύριο με τον τρόπο που εσύ ξέρεις και μπορείς.

Καταπιανόμενος με αυτά που αγαπάς και στ’ οποία είσαι καλός.

Διδασκόμενος από την ίδια την δυσμένεια του ναυαγίου που σε βυθίζει, χωρίς να πατάς στους συνανθρώπους, χωρίς να κοιτάς το «τώρα», αλλά τον ορίζοντα.

Σκεπτόμενος και συνειδητός σε κάθε έκφανση επιλογής. Σίγουρα ο δρόμος μέχρι την επιφάνεια είναι μακρύς και δύσκολος. Ανέφικτος για πολλούς.

Ο τελικός προορισμός είναι όμως πολύ ευτυχέστερη κατάληξη από την τριτοκοσμική πραγματικότητα που μας πλησιάζει με καταιγιστικούς ρυθμούς, οι προπομποί της οποίας ήδη καταστέλλουν κάθε τι δημιουργικό, λογοκρίνοντας την ίδια μας την έκφραση, δυσκολεύοντας την ζωή μας παντού.

Είναι κάτι για το οποίο αξίζει να προσπαθήσεις και όπως είναι γνωστό, ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο.

Κατ’ αυτήν την έννοια προσωπικά επιλέγω να θαυμάζω αυτά τα θεϊκά μηχανήματα και τους πανέξυπνους μάγκες που τα υλοποίησαν (που πολύ πιθανόν να μην τα αποκτήσουν και ποτέ) αλλά και να πολεμάω με όποιο τρόπο μπορώ για μία επαγγελματική πραγματικότητα αντάξια των συναδέλφων μου στο εξωτερικό

Οι πιθανότητες σίγουρα και δεν είναι με το μέρος μου, αλλά ό,τι και να συμβεί κανείς δεν θα μπορέσει να μου καταλογίσει μοιρολατρία ή ότι βυθίστηκα με τα χέρια σταυρωμένα. Όχι, επειδή με νοιάζει εν τέλει ο χαρακτηρισμός, απλά γιατί επέλεξα πως δεν θέλω να αντιδρώ έτσι.

Photo: 4Drivers