Ο ”Taxi Driver” της ομώνυμης ταινίας δεν ήταν ο κλασικός «ταξιτζής». Αλλά και ο Έλληνας ταξιτζής δεν χρειάζεται να γίνει Ντε Νίρο
Κόψε φάτσα. Ο Ντε Νίρο στον θρυλικό «Ταξιτζή» του Σκορτσέζε, το 1976
«Είμαι από τις εφτά το πρωί στο τιμόνι και μέχρι τώρα έχω βγάλει €32. Θα πρέπει να κάτσω στο τιμόνι τουλάχιστον μέχρι τις επτά με οκτώ το βράδυ για να πάω μεροκάματο στα παιδιά μου», μου έλεγε ο Κώστας, ο ταξιτζής
Η ώρα που έτυχε να μπω στο ταξί του, ένα Skoda Octavia, ήταν γύρω στις δύο το μεσημέρι. Άρα, ήταν ήδη επτά ώρες στο τιμόνι. Και είχε μέλλον ακόμα.
Ο «ταρίφας», παραδοσιακά, είναι μία αντιπαθητική φυλή των ελληνικών δρόμων. Δε χρειάζεται εξήγηση. Τις τελευταίες δεκαετίες έσκαψε μόνη το λάκκο της.
Η σημειολογία του «ταρίφα»
Με τρίτης κατηγορίας μαγκιά, απουσία κυκλοφοριακής αγωγής, στιβαγμένο κόσμο σε διπλές και τριπλές κούρσες, το μπεγλέρι στο δεξί σαν κόσμημα, το τσιγάρο να ‘χει φλομώσει τη νοσηρή καμπίνα, το μπράτσο αριστερά μαυρισμένο και κρυφά «μηχανάκια» να κλέβουν τον ανυποψίαστο.
Όλα τα copy right του ερασιτεχνισμού για πάρτη του.
Είναι αλήθεια πως οι φυλές δύσκολα αλλάζουν
Απαιτεί ένα πολιτισμικό ή, έστω, οικονομικό σοκ για να μεταλλαχθούν.
Έχω, όμως, την εντύπωση πως ο κλασικός Έλληνας «ταρίφας» το σοκ το ζει. Εδώ και λίγα χρόνια.
Ο οδηγός που βρίσκεται στο τιμόνι μού περιγράφει ότι είχε αγοράσει κάποτε την άδεια για €220.000, ότι δανείστηκε από ζωντανούς, θείους, πεθαμένους και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πως χρόνια τώρα ξεπληρώνει αργόσυρτα το «πακέτο»
«Κάποιοι αγόρασαν άδειες με €40-45.000 πριν μερικά χρόνια», συνεχίζει ο Κώστας.
«Παίρνεις και ένα Skoda Octavia (σ.σ. που ‘χει βγει χρυσό αβγό στην ελληνική αγορά) και βγαίνεις στον «πόλεμο», περιγράφει λαλίστατος όσο βγαίνουμε στην πηγμένη παραλιακή.
Δε «λέει» η παραλιακή το καλοκαίρι. Κόλαση. Ποιος Δάντης; Δεν εννοώ τον συνθέτη.
Η δουλειά έχει και τα καλά της
Δεν έχεις αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι σου, αλλάζεις παραστάσεις αντί να είσαι τρόφιμος σε ένα γραφείο μαζί με άλλους πέντε μαλάκες που δε χωνεύεις και δε σε χωνεύουν και, το σημαντικότερο, ακόμα κι αν δεν έχεις ούτε ένα ευρώ στην τσέπη, θα γυρίσεις σπίτι με ένα σαραντάρι καθαρό. Στη χειρότερη.
Φυσικά, τα λεφτά που έβγαζαν κάποτε οι ταξιτζήδες απλώς δεν υπάρχουν πια.
Η κρίση, η επέκταση του μετρό και ο υπερπληθυσμός του ίδιου του επαγγέλματος στην πόλη έσφιξαν τα κίτρινα ζωνάρια. Αλλά έτσι είναι πλέον για τους περισσότερους.
Η εκδίκηση των «γιωταχίδων»
Η πρώτη αίσθηση, λοιπόν, εκ μέρους ημών των απλών επιβατών καθώς και οδηγών που έχουμε δεινοπαθήσει βλέποντας τον ταξιτζή να σταματάει όπου να ‘ναι για να πάρει την κούρσα ίσως να εμπεριέχει και μία κοινωνική χαιρεκακία.
«Μωρέ, καλά να πάθουν οι κωλοταρίφες», ακούγεται στα πίσω ηχεία του μυαλού μου, σαν background vocals. Κλασική ελληνική εκδίκηση. No mercy στα κίτρινα – επίσης καμία σχέση με τους ΑΕΚτζήδες
Σύμφωνοι, το προαναφερόμενο είναι το τίμημα για όλες τις αμαρτίες που ‘χουν προκαλέσει οι ταξιτζήδες στο νευρικό μας σύστημα, ημών των «γιωταχίδων».
Όμως, η ψυχραιμία είναι καλύτερος σύμβουλος
Το Skoda που βρίσκομαι μέσα, όπως και κάποιων άλλων που έτυχε να μπω τους τελευταίους μήνες για κάποιες δουλειές στο κέντρο, είναι πεντακάθαρο.
Δε θυμίζει τεκέ. Κι αν θέλει ο οδηγός να καπνίσει, ρωτάει πρώτα.
Επίσης, ο μέσος ταξιτζής είναι ευγενικός, δε σέρνεται στη δεξιά λωρίδα και δεν το παίζει πιο βαρύς κι απ’ τον Πατσίνο στον «Σημαδεμένο».
Συχνά ο σύγχρονος ταξιτζής ρωτά και από ποια διαδρομή προτιμώ να πάω. Μερικοί έχουν και περιοδικά στις πίσω θήκες για να περνάς την ώρα σου. Τα κουτσομπολίστικα που ‘χε το Skoda είναι και τα καλύτερα για την περίσταση. Μόνο για εκεί είναι δαύτα.
Α, και κάτι πολύ βασικό: ο ταξιτζής της ημέρας δεν πιάνει κουβέντα, αν δεν ξεκινήσει ο πελάτης
Το 1976, η θρυλική ταινία ”Taxi Driver”, με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο τιμόνι ενός δεινοσαυρικού Checker Marathon του ’61, εξιστορούσε την επιθετική μετάλλαξη ενός απομονωμένου ταξιτζή. Ή πώς απομόνωση σε φτάνει στα άκρα. True Story
Ίσως κάτι αλλάζει στους ταξιτζήδες της πόλης
Σίγουρα, δεν είναι η πλειοψηφία αυτή που περιγράφεται παραπάνω αλλά δεν είναι και η σπάνια συμπεριφορά τύπου «καρέτα-καρέτα» όπως αποτελούσε την εθνική γενίκευση.
Φτάνουμε Πειραιά. Ήταν η τυχερή του κούρσα. Μαζί με άλλα €25.
Ο ταξιτζής έβγαλε το πετρέλαιο της ημέρας. Κι εγώ το άρθρο. Αμφότεροι στο μεροκάματο.
Photo: IMDB
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
Διαβάστε μας (και) στο Protagon
Διαβάστε μας (και) στο Autotypos
Ίσως να σ’ αρέσει
