Ο »Taxi Driver» της ομώνυμης ταινίας δεν ήταν ο κλασικός ταρίφας. Αλλά κι ο Έλληνας ταξιτζής δεν χρειάζεται να γίνει De Niro
»Είμαι από τις εφτά το πρωί στο τιμόνι και μέχρι τώρα έχω βγάλει €32… Θα πρέπει να κάτσω τουλάχιστον μέχρι τις εφτά με οκτώ το βράδυ για να πάω μεροκάματο στα παιδιά μου», μου έλεγε ο Γιάννης, ο ταξιτζής, προχθές.
Η ώρα που έτυχε να μπω στο ταξί του, μια Mercedes E-Class, κάπου στο »Ποτάμι», ήταν γύρω στις δωδεκάμισυ το πρωί. Άρα, ήταν ήδη πέντε ώρες στο τιμόνι. Και είχε μέλλον ακόμα…
Ο »ταρίφας», παραδοσιακά, είναι μια αντιπαθητική φυλή των ελληνικών δρόμων. Δεν χρειάζεται εξήγηση. Τις τελευταίες δεκαετίες έσκαψε μόνη το λάκκο της.
Με τρίτης κατηγορίας μαγκιά, απουσία κυκλοφοριακής αγωγής, στιβαγμένο κόσμο σε διπλές και τριπλές κούρσες, το μπεγλέρι στο δεξί σαν κόσμημα, το τσιγάρο να ‘χει φλομώσει τη νοσηρή καμπίνα, το μπράτσο αριστερά μαυρισμένο, κρυφά »μηχανάκια» για να κλέβουν τον ανυποψίαστο, όλα τα copy rights για πάρτη του.
Ο φυλές δύσκολα αλλάζουν. Θέλει ένα πολιτισμικό ή έστω οικονομικό σοκ για να μεταλλαχθούν.
Έχω, όμως, την εντύπωση πως ο »ταρίφας» το σοκ το ζει. Εδώ και λίγα χρόνια.
Ο Γιάννης μου περιγράφει πως είχε αγοράσει την άδεια για κάποια €220.000, πως δανείστηκε από ζωντανούς θείους, πεθαμένους και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πως χρόνια τώρα ξεπληρώνει το »πακέτο», ίσα-ίσα για να δει τις τιμές των αδειών να έχουν κατρακυλίσει σε ιστορικά χαμηλά.
»Με €40-45.000 ψώνισαν άδεια πολλοί πριν λίγα χρόνια. Παίρνεις κι ένα Octavia, που ‘χει βγει χρυσό αβγό στην ελληνική αγορά, και βγαίνεις στον »πόλεμο».
Εν μέσω κρίσης έχει και τα καλά του. Δεν έχεις αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι σου, αλλάζεις παραστάσεις αντί να είσαι τρόφιμος σε ένα γραφείο κι ακόμα κι αν δεν έχεις ούτε ένα ευρώ στην τσέπη, θα γυρίσεις σπίτι με ένα τριαντάρι καθαρό στη χειρότερη…
Φυσικά και τα λεφτά που έβγαζαν, απλώς, δεν υπάρχουν πια. Η κρίση, η επέκταση του μετρό, ο υπερπληθυσμός των ταξιτζήδων στην πόλη έσφιξαν τα κίτρινα ζωνάρια. Αλλά έτσι είναι πλέον για τους περισσότερους.
Η πρώτη αίσθηση, λοιπόν, είναι μια κοινωνική χαιρεκακία για όλες τις αμαρτίες που ‘χουν προκαλέσει στο νευρικό σύστημα των υπόλοιπων γιωταχίδων.
»Καλά να πάθουν οι κωλοταρίφες», ακούγονται στα πίσω ηχεία του μυαλού μου τα background vocals της εκδίκησης
Να το πάρω όμως πιο ψύχραιμα; Για πάμε…Η Mercedes λοιπόν του Γιάννη -όπως και κάποιων άλλων που έτυχε να μπω τους τελευταίους μήνες για κάποιες δουλειές στο κέντρο, όπου για να βρεις θέση πρέπει να κάνεις τάμα στον Καμίνη- είναι πεντακάθαρη.
Δεν θυμίζει τεκέ. Και αν θέλει να καπνίσει, ρωτάει πρώτα. Ο taxi driver είναι ευγενικός. Δεν σέρνεται στην δεξιά λωρίδα ψάχνοντας τη διπλή κούρσα.
Ρωτάει από ποια διαδρομή προτιμώ να πάω. Έχει περιοδικά στις πίσω θήκες για να περνάς την ώρα σου. Τα κουτσομπολίστικα που ‘χε η Mercedes είναι και τα καλύτερα για την περίσταση.
Α, και κάτι πολύ βασικό: δεν πιάνει κουβέντα αν δεν ξεκινήσω εγώ. Αλλά και δεν εκτίθεται με τσαρουχόματα, άγαρμπες αλλαγές λωρίδας ή το γνωστό ελληνικό ωχαδερφισμό.
Κάτι αλλάζει στο »καναρίνι». Είναι το ανάποδο του »ντενιροΐκού» συνδρόμου που με το δεινοσαυρικό Checker Marathon του ’61 στη θρυλική ταινία »Taxi Driver» φωτογράφιζε την επιθετική μετάλλαξη ενός απομονωμένου ταξιτζή. Ή και γενικότερα πως η απομόνωση σε φτάνει στα άκρα…
Φτάνουμε νότια. Ήταν η τυχερή του κούρσα. Μαζί με άλλα €22…
Έβγαλε αυτός το μεροκάματο. Κι εγώ το άρθρο.
Photo: Google
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
