Μήπως οι ταξιτζήδες αλλάζουν;

Ο Taxi Driver της ομώνυμης ταινίας δεν ήταν ο κλασικός ταρίφας. Αλλά και ο Έλληνας ταξιτζής δεν χρειάζεται να γίνει De Niro

Έτυχε να μπω σε ταξί. «Είμαι από τις εφτά το πρωί στο τιμόνι και μέχρι τώρα έχω βγάλει €32. Θα πρέπει να κάτσω στο τιμόνι τουλάχιστον μέχρι τις επτά με οκτώ το βράδυ για να πάω μεροκάματο στα παιδιά μου», μου έλεγε ο Γιάννης, ο ταξιτζής, προχθές

Η ώρα που έτυχε να μπω στο ταξί του, ένα Skoda Octavia, κάπου στο «ποτάμι», ήταν γύρω στις δωδεκάμισυ το πρωί. Άρα, ήταν ήδη πέντε ώρες στο τιμόνι. Και είχε μέλλον ακόμα.

Ο «ταρίφας», παραδοσιακά, είναι μία αντιπαθητική φυλή των ελληνικών δρόμων. Δεν χρειάζεται εξήγηση. Τις τελευταίες δεκαετίες έσκαψε μόνη το λάκκο της. 

Η σημειολογία ενός «ταρίφα»

Με τρίτης κατηγορίας μαγκιά, απουσία κυκλοφοριακής αγωγής, στιβαγμένο κόσμο σε διπλές και τριπλές κούρσες, το μπεγλέρι στο δεξί σαν κόσμημα, το τσιγάρο να ‘χει φλομώσει τη νοσηρή καμπίνα, το μπράτσο αριστερά μαυρισμένο και κρυφά «μηχανάκια» να κλέβουν τον ανυποψίαστο. Όλα τα copy rights του ερασιτεχνισμού για πάρτη του.

Είναι αλήθεια πως οι φυλές δύσκολα αλλάζουν. Απαιτεί ένα πολιτισμικό, ή έστω οικονομικό, σοκ για να μεταλλαχθούν. Έχω, όμως, την εντύπωση πως ο κλασικός Έλληνας «ταρίφας» το σοκ το ζει. Εδώ και λίγα χρόνια.

Ο οδηγός που βρίσκεται στο τιμόνι μού περιγράφει ότι είχε αγοράσει κάποτε την άδεια για €220.000, ότι δανείστηκε από ζωντανούς θείους, πεθαμένους και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πως χρόνια τώρα ξεπληρώνει το «πακέτο», ίσα-ίσα για να δει τις τιμές των αδειών να έχουν κατρακυλίσει σε ιστορικά χαμηλά

«Κάποιοι αγόρασαν άδειες με €40-45.000 πριν λίγα χρόνια. Παίρνεις και ένα Skoda Octavia (που ‘χει βγει χρυσό αβγό στην ελληνική αγορά), και βγαίνεις στον «πόλεμο», συνεχίζει την ώρα που βγαίνουμε στην πηγμένη παραλιακή. Δεν «λέει» η παραλιακή το απόγευμα.

Η δουλειά έχει και τα καλά της. Δεν έχεις αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι σου, αλλάζεις παραστάσεις αντί να είσαι τρόφιμος σε μία ΔΟΥ και, ακόμα κι αν δεν έχεις ούτε ένα ευρώ στην τσέπη, θα γυρίσεις σπίτι με ένα τριαντάρι καθαρό. Στη χειρότερη.

Φυσικά, τα λεφτά που έβγαζαν κάποτε οι ταξιτζήδες, απλώς, δεν υπάρχουν πια. Η κρίση, η επέκταση του μετρό, ο υπερπληθυσμός τού ίδιου του επαγγέλματος στην πόλη έσφιξαν τα κίτρινα ζωνάρια. Αλλά έτσι είναι πλέον για τους περισσότερους.

Η εκδίκηση των «γιωταχίδων»

Η πρώτη αίσθηση, λοιπόν, εκ μέρους μας, των απλών επιβατών ίσως να εμπεριέχει και μία κοινωνική χαιρεκακία. Είναι το τίμημα για όλες τις αμαρτίες που ‘χουν προκαλέσει οι ταξιτζήδες στο νευρικό μας σύστημα, ημών των «γιωταχίδων’.

«Μωρέ καλά να πάθουν οι κωλοταρίφες», ακούγονται στα πίσω ηχεία του μυαλού μου τα background vocals της εκδίκησης.

Όμως, η ψυχραιμία είναι καλύτερος σύμβουλος. Το Skoda που βρίσκομαι μέσα -όπως και κάποιων άλλων που έτυχε να μπω τους τελευταίους μήνες για κάποιες δουλειές στο κέντρο- είναι πεντακάθαρο.

Δεν θυμίζει τεκέ. Και αν θέλει ο οδηγός να καπνίσει, ρωτάει πρώτα. Ο taxi driver είναι ευγενικός. Δεν σέρνεται στη δεξιά λωρίδα ψάχνοντας τη διπλή κούρσα.

Ρωτά από ποια διαδρομή προτιμώ να πάω. Έχει περιοδικά στις πίσω θήκες για να περνάς την ώρα σου. Τα κουτσομπολίστικα που ‘χε το Skoda είναι και τα καλύτερα για την περίσταση. 

Α, και κάτι πολύ βασικό: ο ταξιτζής της ημέρας δεν πιάνει κουβέντα αν δεν ξεκινήσει ο πελάτης. Αλλά και δεν εκτίθεται με τσαρουχόματα, άγαρμπες αλλαγές λωρίδας ή το γνωστό ελληνικό ωχαδερφισμό

Ίσως κάτι αλλάζει στους ταξιτζήδες της πόλης. Σίγουρα, δεν είναι η πλειοψηφία αυτή που περιγράφεται παραπάνω αλλά δεν είναι και η σπάνια καρέτα-καρέτα συμπεριφοράς που κάποτε ήταν η εθνική γενίκευση.Φτάνουμε νότια. Ήταν η τυχερή του κούρσα. Μαζί με άλλα €22. Ο ταξιτζής έβγαλε το πετρέλαιο της ημέρας. Κι εγώ το άρθρο. Αμφότεροι στο μεροκάματο.

Το 1976, η θρυλική ταινία »Taxi Driver», με τον Robert de Niro στο τιμόνι ενός δεινοσαυρικού Checker Marathon του ’61, εξιστορούσε την επιθετική μετάλλαξη ενός απομονωμένου ταξιτζή. Ή πώς απομόνωση σε φτάνει στα άκρα

Photo: Google