Τελική ταχύτητα. Και τι έγινε δηλαδή;

Σπάνια θα πιάσεις τελική ταχύτητα. Κι αν ναι, θα είναι για λίγα δευτερόλεπτα. Κι αν την κρατήσεις κι άλλο, ή ρισκάρεις τη ζωή σου ή ρισκάρεις με αυτόφωρο

Η άσκοπη κομπορρημοσύνη να λες με «πόσα πήγα».Το θέμα είναι αλλού

Εδώ και μερικά χρόνια ανάμεσα στους Γερμανούς κατασκευαστές, υπήρχε μια συμφωνία κυρίων. Ακόμα στα κορυφαία μοντέλα τους θα υπήρχε ηλεκτρονικός κόφτης τελικής ταχύτητας: 250 τελική. Και τέλος.

Ήταν ένας τρόπος να διατηρείται σε ένα λογικό επίπεδο η ελευθερία των autobahnen. Ο παράδεισος (τα τμήματα του δικτύου της Γερμανίας χωρίς όρια ταχύτητας) όφειλε να προστατεύεται. Έστω, προσχηματικά.

Γιατί αν πλήρωνες για ένα software παραπάνω, μπορούσες να κάνεις de-limit και να κατεβαίνεις με τρακοσάρες για Φρανκφούρτη.

Το λόμπι

Απ’ το λόμπι της παραπάνω συμφωνίας κυρίων η μόνη που δεν συμφώνησε να παίξει με ίσους όρους ήταν η Porsche. Αν αναρωτιέσαι πως γινόταν μια Boxster S να έχει στα specs μεγαλύτερη τελική ταχύτητα από μια M5 με V10, τώρα ξέρεις γιατί.

Με δυο κουβέντες, το επιχείρημα της Porsche ήταν πως, ως εξ ορισμού σπορ κατασκευαστής, η υψηλή τελική ταχύτητα ήταν εγγενές USP (unique selling point). Σε απλά ελληνικά, ένας βασικός λόγος για τον οποίο οι πελάτες της αγόραζαν τα αυτοκίνητα της.

Το επιχείρημα ήταν θεωρητικό. Με εξαίρεση τη Γερμανία, ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος φοβάται την τελική ταχύτητα όπως ο διάολος το λιβάνι. Και η Porsche, όπως και ο ανταγωνισμός της, δεν πουλάει μόνο στη Γερμανία.

Στην Αμερική, που παραμένει η πρώτη χώρα σε πωλήσεις Porsche, έτσι και πας με 150 μίλια θα ανακαλύψεις πώς σου πάνε τα «βραχιόλια». Ίσως και η ηλεκτρική καρέκλα

Όπως και να ΄χει, με τον καιρό οι Audi, BMW, Mercedes άρχισαν να εφοδιάζουν επιλεκτικά κάποια μοντέλα τους με de-limit. Και είχαν το δίκιο με το μέρος τους.

Στην τελική δηλαδή;

Απ’ την άλλη όμως, ακόμα και σήμερα, δυσκολεύομαι να καταλάβω την εμμονή με την τελική ταχύτητα. Στη ζωή μου έχω πιάσει καμιά εικοσαριά φορές τα +300. Το «ρεκόρ» μου είναι 347 km/h κάπου (σιγά μην πάω μέσα με ομολογία) κάποτε με «κάτι».

Ήταν μερικά μόνο αγχωμένα δευτερόλεπτα. Να κοιτάζεις τον ορίζοντα για να μη σκάσεις σαν need for speed-καρπούζι. Να ρίχνεις κλεφτές ματιές στο ταχύμετρο. Να έχεις το άγχος τού αν ο μπροστινός σου, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, έχει καταλάβει με πόσα έρχεσαι. Κι αφού πετύχεις τον προσωπικό σου «άθλο» να κατεβάσεις και πάλι παλμούς

Το ‘κανα -όσες φορές το ‘κανα- για να μην λέω πως δεν το ΄χω κάνει. Η άσκοπη κομπορρημοσύνη να το αναφέρεις. Να λες με «πόσα πήγα».

Ο γιος μου τέτοια έλεγε με τους φίλους του. «Η Veyron είναι πιο γρήγορη απ’ την 488». Οι πιτσιρικάδες θεωρούν την τελική ταχύτητα αυτοσκοπό.

Μεταξύ μας, οι περιβόητες τρακοσάρες δεν λένε και τίποτα τρομερό. Ευθεία, τέρμα γκάζι και το ταχύμετρο να ανεβαίνει τα δικά του Ιμαλάϊα. Σιγά τη δυσκολία

Ναι, ενέχει μια στιγμιαία απόλαυση. Ίσως είναι και στιγμιαία αγχολυτική. Αλλά ζώντας σε ένα περιβάλλον που τιμωρεί τόσο αμείλικτα την υπέρβαση ορίων, ποια είναι, τελικά, η σκοπιμότητά της;

Ναι, είναι selling point. Αλλά σε ποιους απευθύνεται; Στους κατοίκους Γκόα Ινδίας; Και υπό ποιες συνθήκες;

Χίλιες φορές προτιμώ τη ροπή που σε σπρώχνει με ορμή απ’ το ένα apex στο επόμενο. Την κλωτσιά στον πισινό κάθε φορά που επιτίθεσαι ανάμεσα σε καμπές. Την επίθεση στο στροφιλίκι ακόμα και με 100 km/h.