Για τα αυτοκίνητα που αγαπάμε. Ζητούνται ομοϊδεάτες

Αυτοκίνητο που αγαπάμε. Μέταλλα με ιστορία και χαρακτήρα που σημαίνουν κάτι. Κάτι σημαντικό, μεγάλο και ωραίο. Ζητούνται ομοϊδεάτες

Να ΄σαι ο εαυτός σου. Να μη μασάς στις επιταγές των καιρών. Να θεωρείς τα αυτοκίνητα κάτι περισσότερο από συσκευές με τροχούς. Το δικό μας σύμβολο ελευθερίας. Οδήγα αυτό που γουστάρεις, όχι αυτό που σου πουλάνε. Νόμος.

Υπάρχει και το γένος των πιστών της κοινής λογικής. Όπως αυτοί που πιστεύουν δεν είναι παρά μία συσκευή μετακίνησης. Μία σε ένα πρόβλημα.

Όταν επιλέγουν να αγοράσουν ένα, δεν το κάνουν παρά μετά από λεπτομερή σύγκριση τεχνικών χαρακτηριστικών.

Με έμφαση πάντα στην πρακτική: τα λίτρα χωρητικότητας του χώρου αποσκευών, την κατανάλωση και τις εκπομπές ρύπων, την αξιοπιστία σύμφωνα με τις στατιστικές, την ασφάλεια.

Δηλαδή τι σημασία μπορεί να έχει;

Είναι αυτοί που, πάντα αυτόκλητα, θα σου αποδείξουν ότι η δική σου επιλογή δεν είναι τάχα λογική.

Που γελούν περιφρονητικά αν τους πεις για την ιστορία που έχει το σήμα στο τιμόνι.

Είναι και αυτοί που έχουν άποψη για το πώς οφείλεις να μετακινείσαι. Που συγκρίνουν π.χ. το αυτοκίνητο με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και αποφαίνονται ότι η αυτοκίνηση είναι ιδιοτελής, εγωιστική και αντικοινωνική

Είναι οι ίδιοι που θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι ωραία λεωφόρος είναι η άδεια λεωφόρος, κάπως σαν κι αυτές της Μόσχας τον καιρό του Μπρέζνιεφ. Για όλους αυτούς το αυτοκίνητο, πράγματι, δεν είναι παρά μια συσκευή μετακίνησης. Κάτι σαν φούρνος μικροκυμάτων

Αν τους πεις όμως ότι δεν διοργανώνονται πρωταθλήματα φούρνων μικροκυμάτων με χιλιάδες θεατές και δημοσιογράφους και τηλεοπτική κάλυψη, ότι ποτέ ένα νέο μοντέλο φούρνου δεν ήταν γεγονός, ότι δεν υπήρξαν μοντέλα φούρνου που να κυκλοφορούν 40 χρόνια κάνοντας πάντα τα βλέμματα να γυρίζουν, ότι δεν μεγάλωσαν παιδιά θαυμάζοντας φούρνους σε φωτογραφίες περιοδικών, ούτε υπήρξαν ποτέ κατασκευαστές, σχεδιαστές ή χειριστές φούρνων που να έγιναν πραγματικοί σταρ, λαϊκοί ήρωες ή εθνικά σύμβολα, θα σου πουν για την καταναλωτική κοινωνία των τεχνητών αναγκών.

Ή για την κοινή λογική και τα ψεύτικα συναισθήματα. Δεν τους αδικώ.

Ευπειθώς αναφέρω: Πώς είναι να είσαι δημοσιογράφος αυτοκινήτου σήμερα;

Υπάρχει απόσταση μεταξύ μας. Ισχύει

Είναι αυτοί που δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι τη βελόνα ενός στροφόμετρου που πιάνει κόκκινα, την κατεβασμένη κουκούλα σε μια λεωφόρο της θάλασσας ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ.

Ή το ζευγαράκι που αγκαλιάζεται προστατευμένο από τα θολωμένα τζάμια στην άκρη της θάλασσας.

Ή τη σιωπηλή βόλτα με μόνο τον ήχο των αλλαγών των ταχυτήτων σε μια ορεινή διαδρομή. Ή και την αδρεναλίνη της ενοχής μιας παιδιάστικης αταξίας με το γκάζι, είναι όλα στιγμές ελευθερίας.

Και το αυτοκίνητο είναι το σύμβολο αυτής της ελευθερίας. Που γίνεται πράξη ελευθερίας με τον διαφορετικό, ξεχωριστό τρόπο που επιλέγει ο ξεχωριστός, διαφορετικός καθένας μας.

Όλα αυτά δεν καταγράφονται σε τεχνικές προδιαγραφές, αναλύσεις κόστους-οφέλους, συγκοινωνιακές μελέτες ή μακέτες αποστειρωμένων πόλεων με λεωφόρους για τραμ και ποδηλάτες

Και πάντα αναρωτιέμαι πού θα βρει θολωμένα τζάμια δίπλα στη θάλασσα για να αγκαλιαστεί το ζευγαράκι που θα πάει βόλτα με το τραμ και τα ποδήλατα

Η απαγορευμένη διαφήμιση του Golf. Για τη μάνα σου

Και μη νομίζετε ότι αυτό το κείμενο μιλάει μόνο για αυτοκίνητα

Το αυτοκίνητο ήταν η ενσάρκωση στην πράξη της ελευθερίας και της δημοκρατίας που κέρδισε ο δυτικός κόσμος μετά τον πόλεμο.

Πριν συκοφαντηθεί ο ατομισμός από την πολιτική ορθότητα, και πριν η ατομική ελευθερία θεωρηθεί, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο έντεχνα συγκεκαλυμμένα, εμπόδιο στο γενικό καλό.

Όταν το αυτοκίνητο ήταν η συνειδητή εφαρμογή στην πράξη του πολιτισμού, των αξιών και των οραμάτων των κοινωνιών.

Όπως στις trente glorieuses της Γαλλίας (τις τρεις δεκαετίες που ήδη νοσταλγούν οι Γάλλοι) όπου ο Citroën έφτιαξε φτηνά 2CV και κομψές DS, για έναν κόσμο που τις είπε Déesses –θεές– όπως πραγματικά τους άξιζε

Στις «τζουλιέττες», τις αγριεμένες «τζούλιες» και τις υπέρκομψες –και τόσο μινιμαλιστικά απλές– Spider. Στα 2002, τα TT και στα ανυπερθέτως βρετανικά roadsters

Στο Mini του Ισιγόνη που ανταγωνιζόταν ως σύμβολο απελευθέρωσης από τον κομφορμισμό τη μίνι φούστα που έκανε μόδα η Mary Quant – η οποία μάλιστα σχεδίασε το εσωτερικό του

Ή στα μεγάλα αμερικάνικα ενός έθνους που έβρισκε στα αυτοκίνητά του το life, liberty and the pursuit of happiness, που διάβαζε στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του.

Σε όλες αυτές τις ιστορίες που μπορεί να λέει, σε όποιον μπορεί να τις ακούσει, το σηματάκι στο τιμόνι.

Ζητούνται ομοϊδεάτες. Και ζητούνται περισσότερο απ΄όσο ποτέ.