To ESP or not ESP? Ιδού το ερώτημα

Post date:

Author:

Category:

Τι νόημα έχει η οδήγηση αν δεν απενεργοποιήσεις τα ηλεκτρονικά; Έλα όμως που η ψυχολογία αλλάζει με το ”Electronic Stability Control” στο ”on”.

Το δικό μας, σεξπηρικού τύπου, υπαρξιακό είναι άλλο: να το πατήσει κανείς ή να μη το πατήσει; Το κουμπί. Το μπουτόν. Το ESP. Ξέρεις για τι μιλάμε. Διότι όσο μάγκας κι να θες να το ”παίξεις”, υπάρχουν στιγμές -και είναι πολλές- που διστάζεις να πατήσεις αυτό το κουμπί. Κι εγώ μαζί σου.

Προφανώς και δεν μιλάω για το traction. Η κουβέντα γίνεται για το ESP.

Η διαφορά είναι γνωστή αλλά η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως: το πρώτο αφορά μόνο την πρόσφυση των κινητήριων τροχών, όπου κι αν αυτοί μεταδίδονται. Το δεύτερο και τους τέσσερις για τη συνολική ευστάθεια. Στο δεύτερο είναι το ζουμί.

Νομίζει, λοιπόν, ο άλλος πως είδε το λαμπάκι ”off” στο τάδε GTi και πιστεύει πως οδηγεί στο WRC της γειτονιάς του χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Πφφφφ…

Κακά τα ψέμματα, η λεβέντικη εξομολόγηση ”οδηγώ χωρίς ηλεκτρονικά” αφορά πισωκίνητα. Και μόνο. Με τα άλλα μαζεύεται το πράμα.  Το στρες είναι λιγότερο, η πρόσφυση σε ένα σύγχρονο τετρακίνητο σπάει πιο δύσκολα και από τις πέτρες του Γκουαντάναμο, αισθάνεσαι Loeb ακόμα κι αν δεν ξέρεις γρι από γαλλικά. Μερσί μποκού και συνεχίζω.

Συλλαμβάνω, λοιπόν, τον εαυτό μου να γαλουχείται όλο και περισσότερο στην θαλπωρή του ESP σε θέση ”on”. Δεν είναι μόνο ότι σε πολλά, πλέον, αυτοκίνητα δεν υπάρχει καν το σχετικό μπουτόν. Αλλά και το ότι ακόμα κι αυτά που το διαθέτουν  ή επιτρέπουν την πλήρη απενεργοποίηση του, μας ”εκπαιδεύουν” στη ψυχολογία της μέγιστης δυνατής ασφάλειας.

Που φυσικά και είναι καλή. Και απαραίτητη. Και ευλογία Θεού που το σύστημα είναι πλέον στάνταρ στα καινούργια. Και σώζει ζωές. Αμήν. Όμως, μαζί, αδρανοποιείται η τάση του να εξερευνείς το μηχάνημα.

Το βλέπω σαν άσκηση. Όσο εθίζεσαι στον εφησυχασμό του ESP, τόσο την επόμενη φορά που θα οδηγήσεις ένα σχετικά δυνατό αυτοκίνητο θα κομπιάσεις στιγμιαία να πατήσεις το ”off”. Ξεμαθαίνει η ψυχολογία, ο καλώς εννοούμενος οδηγικός σου τσαμπουκάς αργά-αργά ροκανίζεται. Κρυφά και υπόγεια αυτό το μικρό μπουτόν σε κάνει πιο μαλθακό.

Μπορεί, λέω μπορεί, δεν παίρνω όρκο, αυτή η παραχώρηση να σε κάνει σταδιακά και πιο υποχωρητικό σε άλλους τομείς της ζωής. Κι αν το δω απ’ την άλλη πλευρά, η αίσθηση πως γύρισες πίσω σώος με τις αισθήσεις στον κόφτη και τα αντανακλαστικά τεντωμένα είναι μια νίκη προσωπικής ψυχολογίας.

Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Βρέχει. Αμφιταλαντεύομαι. Με ζυγίζω. Εδώ είμαστε, Γιαννάκη.

Photo: Γ. Κούτος

Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.

Διαβάστε μας (και) στο Protagon

Ίσως να σ’ αρέσει