Το Grand Prix των φαναριών. Τόσο άκυρο. Τόσο κόκκινο αίμα

Στημένοι δίπλα-δίπλα στην ευθεία. Περιμένοντας να ανάψει το πράσινο. Ετοιμοπόλεμοι σε μια χαζή αναμέτρηση. Οι Hamilton της ευθείας και το Grand Prix των φαναριών κυκλοφορούν ανάμεσά μας

Τα κρίσιμα δευτερόλεπτα πριν την εκκίνηση. Μαρσάροντας πριν το δεξί πόδι τρυπήσει τη μοκέτα. Όλο το νταβαντούρι για μια μάχη της ευθείας. Είναι να γελάς, πραγματικά

Ήταν βράδυ, γύρω στις έντεκα. Το μπλε OPC με το μαύρο το S3 είχαν ξεκινήσει το δικό τους Grand Prix των φαναριών από πολύ πιο πριν. Στο ύψος του Αλίμου τους είχα πρωτοδεί. Και με το που τους έπιανε κόκκινο φανάρι έπαιζαν πρωταγωνιστές στο ίδιο, προβλέψιμο έργο

Μαρσάρισμα, βλέμμα καρφωμένο στο φανάρι και έτοιμοι για το dog fight της βραδιάς. Το πράσινο άνοιξε στο ύψος της Αλίμου και έφυγαν σφαίρα. Μιλάμε για ευθεία. Μεγάλη.

«Όσο πιο μεγάλη η ταχύτητα που μπορείς να πιάσεις στην ευθεία, τόσο πιο μεγάλη την έχεις». Αυτή πρέπει να ‘ναι η ψυχολογική εξίσωση των απανταχού κοντράκηδων της ευθείας. Δεν εξηγείται αλλιώς

Στάση Άλιμος

Στη γκρίζα άσφαλτο έμειναν μερικές στρώσεις από silica. Τα ημιαξόνια σπαρταρούσαν στην προσπάθειά τους να περάσουν την ισχύ στην άσφαλτο. Οι πεζοί στη διάβαση έκαναν μισό βήμα πίσω. Από φόβο, εννοείται.

Τους είδα να απομακρύνονται, όσο οι κόφτες έδιναν πάρτι και οι καγκουράδικες σκάστρες έσκαγαν με λύσσα. Τόσο άκυρο, δίχως λόγο και ουσία.

Ο Πραγματικός Οδηγός σνομπάρει την ευθεία. Και τους «κοντράκηδες» επίσης. Οι ευθείες υπάρχουν για να συνδέουν στροφές. Εκεί είναι το οδηγικό ζητούμενο.

Και όπως λέμε ξανά και ξανά, οι σωστές στροφές είναι οι αγοραφοβικές. Αυτές που ζουν μόνες τους, χωρίς κόσμο. Ήσυχες, μακριά απ΄την πόλη και με ορατότητα γερακιού από ψηλά.

Διάβασέ το: O Πραγματικός Οδηγός. Ποιος είναι;

Στάση Ελληνικό. Και μετά αίμα

Συνέχισα να κινούμαι βλέποντάς τους να απομακρύνονται. Πήγαινα απλώς σβέλτα. Αλλά είναι τόσο κακοσυντονισμένα τα φανάρια στην παραλιακή που σε πιάνουν κάθε τρεις και λίγο.

Ξαναπετυχαίνω το μπλε OPC και το μαύρο S3 πιο κάτω, στο φανάρι του Ελληνικού – δεξιά πάμε για Ακρωτήρι. Το σενάριο παίχτηκε ξανά. Καμία φαντασία. Grand Prix φαναριών, μαρσάρισμα, σπινάρισμα, κόφτης, φαλλός.

Δεν χρειάζεται να διαθέτετε και πολλή φαντασία για να υποψιαστείτε τη συνέχεια. Copy-paste. Γλυφάδα. Έμεινα στη δεξιά για να μην με πάρουν τα σκάγια. Μη φάμε και τίποτα πετραδάκια στο τσάμπα. Αμαρτία.

Το S3 έφυγε σκάβοντας. Φαινόταν από πριν πως το OPC ακολουθούσε εμμονικά παρότι δεν είχε τύχη. Είδα το πρώτο να περνά χωρίς καν να κόψει τις κάθετες γραμμές του τραμ, στη Γλυφάδα, ύψος McDonalds. Και ξαφνικά, εκεί στο βάθος πια, βλέπω να κάνει ένα ξαφνικό ελιγμό προς τα δεξιά. Αμέσως μετά έναν άνθρωπο στον αέρα. Κυριολεκτώ.

Φτάνω μερικά δευτερόλεπτα μετά τις γραμμές του τραμ. Σταματάμε όλοι. Κατεβαίνω και βλέπω μια λίμνη αίματος και έναν άνδρα, θα ‘ταν δεν θα ‘ταν τριάντα ετών, ξαπλωμένος στην άσφαλτο. Ακίνητος. Νεκρός. Μπαμ και κάτω

Γλυφάδα και τέλος

Ο τύπος με το Corsa είχε προλάβει να κάνει το δικό του slipstream και εξαφανίστηκε. Ο τύπος με το Audi σταμάτησε κάμποσα μέτρα παρακάτω. Όχι κοντά στο θύμα. Θα είναι μια σκηνή που πάντα θα θυμάμαι. Δεν πλησίασε καν τον νεκρό να δει αν τυχόν ζει. Στεκόταν σε απόσταση, μπορεί και τριάντα μέτρα παρακάτω. Ανέκφραστος. Ήρεμος. Με το κινητό στο χέρι. Μακριά, ξαναλέω.

Πολλοί απ΄ τους πεζούς που ‘χαν μαζευτεί γύρω απ’ τον άτυχο του Grand Prix των φαναριών δεν είχαν καν προλάβει να αντιληφθούν ποιο ήταν το αυτοκίνητο που τον είχε χτυπήσει. Πλησίασα το S3 και έβγαλα φωτό την πινακίδα. Να υπάρχει σε περίπτωση μη ταυτοποίησης.

Μετά έμαθα πως το άτυχο παλλικάρι ήταν ντελιβεράς. Είχε αφήσει το «παπί» στη δεξιά πλευρά της λεωφόρου και είχε πάει απέναντι για την παραγγελία με τα πόδια. Πέρασε κάθετα το δρόμο, φορούσε μαύρο μπουφάν, δεν πρόλαβε. Αλλά και ο τύπος με το S3 δεν θα τον είδε καν καθώς έκανε τις σφήνες στα προπορευόμενα. Και μετά, τέλος. Ίσως να ‘παιξε σε κάποια τελευταία σελίδα των ειδήσεων.

Κόντρα: ό,τι πιο ανούσιο, άδικο ή και επικίνδυνο κυκλοφορεί

Φίλε οδηγέ, η ιστορία που μόλις διάβασες δεν είναι σενάριο. Είναι πραγματική. Θα μπορούσε να ΄χει hashtag το «TrueStory». Ήμουν κι εγώ εκεί. Μαλακία τεράστια στη Γλυφάδα. Εδώ ακριβώς.

Ναι, φυσικά, δεν καταλήγει έτσι κάθε Grand Prix των φαναριών. Δεν είναι Λιβύη. Εννοείται. Αλλά πρέπει να θυμάσαι πως δεν απέχει και τόσο πολύ. Θέμα σύμπτωσης. Κάτι που δεν πρόλαβες να δεις, κάποιος που δεν πρόλαβε να σε δει. Συμβαίνει.

Αλλά ακόμα κι αν είσαι θιασώτης του πιο ανούσιου «σπορ» της πόλης, αν είσαι άλλο ένα άτυπο, ανώνυμο μέλος της ευθείας, ίσως κάποτε να σκεφτείς γιατί το κάνεις όλο αυτό. Δεν κερδίζεις το Le Mans. Δεν κάνεις το ρεκόρ στο Nürburgring. Δεν παίρνεις το Πρωτάθλημα, δεν είσαι ο Hamilton, ο Senna ή όποιος άλλος σημαντικός.

Είναι να γελάς, πραγματικά. Ή και να κλαις.