Τριζάτο και επικατάρατο. Υπάρχει λύση, γιατρέ;

Αντιπαθώ τους τριγμούς. Και οι τριγμοί αντιπαθούν εμένα. Mια προσωπική εμπειρία

«Βάλε σπρέϊ σιλικόνης», μου ΄λεγε ο μαστρο-Βαγγέλης όταν είχα το MX-5. Το NC έτριζε. Κάπου αδιόρατα στην κουκούλα. Ή κάπου εκεί εν πάσει περιπτώσει. Ε, το πέθανα κι εγώ στη σιλικόνη. Η Pamela Anderson λιγότερη έχει.

Η ταπεινή μου εμπειρία στον βασανιστικό κόσμο των τριγμών συμπυκνώνεται στο εξής ρεζουμέ: πρώτα θα βρεθεί η αλήθεια για το «σκάνδαλο Novartis» και μετά θα λύσεις αυτό το καταραμένο κρούτσου-κρούτσου που ακούγεται κάπου στο βάθος.

Όπως έλεγε και ο Σφακιανάκης (ο δικός μας, ο Άγγελος, όχι ο διάσημος με το τσιγκελωτό μουστάκι), οδηγώντας το Clio Williams κόντευε να μάθει όλα τα τραγούδια απ’ έξω. 

Είναι πάντως μια λύση κι αυτή. Βάζεις τέρμα την ένταση και δεν ακούς τίποτα. Ούτε καν τον κόφτη. Έλα, όμως, που έτσι απομονώνεσαι από τους ήχους του μηχανήματος.

Η πραγματική οδήγηση δεν θέλει συνοδεία ορχήστρας. Ναι, αλλά και τι να κάνεις; Σπάσιμο ο πούστης ο τριγμός

Να χαμηλώσεις ελαφρά τις πιέσεις στα λάστιχα; Σύμφωνοι, βοηθάει αλλά ζεσταίνεται με λάθος τρόπο το λάστιχο. Χάνεις σε ακρίβεια, φθείρεται πρόωρα.  Ξέχνα το καλύτερα.

Τι μένει; Να σφίξεις ό,τι βλέπεις; Αμ έλα μου που ο τριγμός είναι σαν τη σκιά. Μετακινείται όσο την πλησιάζεις.

Να κάνεις πως δεν ακούς; Θέλει τρελό mind control. Ποιος είσαι; Ο Δαλάϊ Λάμα; Αυτό θα ήταν η χαριστική βολή στα κάθε λογής τριζάτα (θυμάσαι αλήθεια, το πρώτο Uno Turbo, που είχε πατεντάρει τον όρο;). Αλλά αν το ‘χεις φάει το κουσούρι και σε ενοχλούν οι τριγμοί δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνεις πως δεν συμβαίνει τίποτα.

Μια λύση είναι να ξεχάσεις το «petrolhead-αυτοκίνητο», να πιεις κανα δυο μπύρες και να αράξεις στην καρότσα, όπως το ‘κανε ο μεγάλος Steve McQueen στην κεντρική φωτό. Να μη σε νοιάζει το όχημα, δηλαδή. Να το ΄χεις μόνο ως χρήση, όχι ως απόλαυση. Όπως κάποτε που «τα ‘χα» με τη «γριά», μία BMW 518 του ’91

Παρά τα χρόνια της δεν έτριζε, έκανε και κανα παντιλίκι αν έπαιρνες φόρα αλλά, εντάξει, πόσο μπορείς να ζεις σε οίκο ευγηρίας;

Έλα όμως που το μικρόβιο δεν φεύγει εύκολα. Όσες φορές πήρα κάτι τελείως διεκπαιρεωτικό, ίσα-ίσα για να κάνω τη δουλειά μου, ήταν θέμα χρόνου να καταφύγω πάλι στα γνώριμα «χωράφια» του «ειδικού», petrolhead-αυτοκινήτου. Κατάρα.

• Διάβασέ το: Το «ειδικό» αυτοκίνητο. Ευχή και κατάρα

Κάπως έτσι λοιπόν, ψάχνοντας σε στυλ σαδομαζό τις αγγελίες ξαναμαρκάρω και «παρκάρω». Και την ώρα που βλέπω κάποιο που μ΄αρέσει, κάπου, απ’ το πίσω μέρος του εγκεφάλου μου κάτι ακούω. Κρουτσ – κρουτς. Και «ξεπαρκάρω» πάραυτα.

Zητείται driver’s car. «Tάφος» μέσα. Γκαγκάν απ’ έξω. Οδηγοκεντρικό στα 7/10 και «πάνω». Αλλά να μην πουλήσουμε και νεφρό. Ζητάω πολλά, γιατρέ;

Photo: Flickr / 4Drivers