Νόμος. Ένα βρώμικο SUV είναι δείγμα καθαρού μυαλού

Ένα ελαφρύ στράβωμα του αγκυλωμένου μεσόφρυου συνοδεύει τη θέα ενός «τζιπ» μες στη μούργα. Μόνο η νέα γενιά, οι πιο cool άνθρωποι των δρόμων, φαίνεται να το απολαμβάνουν. Ένα σήκωμα τού αντίχειρα αρκεί

Όμως, ο περισσότερος κόσμος εκπλήσσεται βλέποντας ένα αυτοκίνητο βουτηγμένο στη λάσπη. Κοιτάζει, παραξενεύεται, η εικόνα απωθεί τις κλωνοποιημένες του botox και των Vuitton

Κι όμως, θα έπρεπε να έχει υπάρξει μια συμφιλίωση με τη θέα της λάσπης. Τόνοι λάσπης εξαπολύονται κάθε μέρα στα τηλεπαράθυρα.

«Όχι άλλη λάσπη στον ανεμιστήρα» αναφωνεί το βουλευτικό ζώον που ενόψει εκλογών έμαθε στα πίσω έδρανα την τεχνική τού να συνδέεις νοηματικά μια αθώα ηλεκτρική συσκευή με την αθρόα δυσφήμιση. Πιασάρικο. Μέχρι που έγινε κουρασμένο κλισέ.

Μετά από τον ορυμαγδό της λάσπης στα βουλευτικοπάζαρα των media, οι ελληνικοί δρόμοι είναι το τελευταίο της οχυρό. Αλλά και το δικό μου απωθημένο.

Να δω τίγκα στη λασπουριά Range και να πεθάνω. Ναι, η λάσπη δείχνει πως ο οδηγός του SUV -ή ακόμα καλύτερα του γνήσιου 4×4- πού και πού αξιοποιεί το όχημά του για το λόγο για τον οποίο κατασκευάστηκε

O Έλληνας ακόμα και σε ξεχασμένες περιόδους χρηματιστηριακής κραιπάλης δεν κατάφερε να αποποιηθεί της κόμπλας του γυαλιστερού

Κι ακόμα χειρότερα; Δεν γεύθηκε καν την απόλαυση τού να βυθίζεις το εργαλλλλείο (με σκόπιμα παχύ λάμδα) μες στο χώμα, να χρωματίζεις με πιτσιλιές αφηρημένης τέχνης τους θόλους, να θάβεις το χρώμιο στην off-road περιπέτεια που έζησες. Και κάπως έτσι, έμεινε με την αφέλεια εκείνου που είχε το όπλο αλλά δεν εκπυρσοκρότησε ποτέ.

Η τελευταία φορά που μπήκα στο άντρο της καθαριότητας με ένα λασπωμένο αυτοκίνητο ήταν με μία Mercedes X-Class. Η στάμπα του βλάχου με το pick-up εισέβαλλε στα αειπάρθενα προάστια με το που έστριψα αριστερά για το κέντρο της Κηφισιάς. 

Με τη μυρωδιά από τα βουτυρωμένα γαλακτομπούρεκα του Βάρσου στο μυαλό, ξέχασα προς στιγμή το βρωμερό και τρισάθλιο «φορτηγάκι».

Όμως τα απομεινάρια λάσπης που άφηναν πίσω τους οι τροχοί ήταν αρκετά για να εισπράξω βλέμματα τύπου «μακριά από το λεπρό».

H Χ-Class παρότι έχει πλαίσιο τύπου «σκάλας», όπως είχαν τα κλασικά τζιπ, δεν κοπανάει. Ακόμα και κουτρουβαλώντας σε άγαρμπες βουνίσιες κατηφόρες δεν ακούς άγαρμπους ήχους από τους συνδέσμους

Επίσης, δεν κρατάς ένα πλαδαρό τιμόνι. Έχει σωστή κύλιση. Κι όχι ταρακούνημα σε γρήγορο πρόγραμμα πλυντηρίου. Και είναι τόσο καλά φιλτραρισμένη η χλαπαταγή από τις πέτρες, που σου θυμίζει περισσότερο ένα μάχιμο SUV και όχι ένα ακατέργαστο εργαλείο.

Όμως, για πολύ κόσμο καμιά από όλες αυτές τις συγγένειες με τα SUV της μπουρζουαζίας δεν μετράει. Ή και να μετρούσε, θα ακυρωνόταν μονομιάς με τη στάμπα της ορεσίβιας βρωμιάς.

Photo: Π. Μυτιληναίος / 4Drivers