Γυναίκες στο τιμόνι. Τις αγαπάμε. Αλλά είναι ελάχιστες

Ένα αντιφαλλοκρατικό μανιφέστο, ένεκα η μέρα. Γυναίκες, σας αγαπάμε. Έστω κι αν δεν φαίνεται

Γυναίκα-οδηγός. Η εξομολόγηση προς αυτές που αγαπάμε

Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.Μετά τις Maria Teresa de Filippis, Lella Lombardi, Divina Galica, Desire Wilson και Giovanna Amati, με την τελευταία να έχει κάνει τις τρεις και τελευταίες εκκινήσεις σε Grand Prix το 1992 με την Brabham, καταλαβαίνεις πως το οδηγικό ταλέντο σπανίζει στο ωραίο φύλο

Όμως, όπως κι η Danica Patrick στην Αμερική, είναι ωραίο να βλέπεις νέα κορίτσια να μη φοβούνται να μπαίνουν στο grid. Δίνει και το παράδειγμα για νέες γενιές θηλέων που δεν γοητεύονται απλώς από το γκάζι καθήμενες δεξιά ως γλάστρες. Ωστόσο, η καθημερινότητα απέχει παρασάγγας.

Η μέση ελληνίδα, ας πούμε, παραμένει σε γενικές γραμμές ούλτρα φοβική με το τιμόνι. Με αγκυλωμένη λαβή του βολάν, αποκλειστική χρήση του καθρέφτη για να ισιώσει το μαλλί, απύθμενη έλλειψη αίσθησης χώρου. Κινητά εμπόδια. Ναι, ακούγεται φαλλοκρατικό

Αλλά στην προσωπική μου στατιστική, στα τριάντα χρόνια της ζωής μου που κυκλοφορώ και δεξιά (σαν αρσενική γλάστρα) δίπλα σε γυναίκες οδηγούς θυμάμαι ελάχιστες. Τρεις, τέσσερις; Βαριά.

Με πρώτη διδάξασα τη Χριστίνα. Είχε μια 450 SL και τη γυρόφερνε στου Κολωνακίου τα στενά με μαεστρία μπαίνοντας με «όσα» στην κατηφορική του περιφερειακού στο Λυκαβηττό.

Απ’ την άλλη, ο ξερόλας ελληνάρας κομπλάρει προκαταβολικά τη γυναίκα στο τιμόνι. Είναι ο ηθικός αυτουργός. Κάνει τη γυναίκα -ειδικά μέσης και πάνω ηλικίας- να αισθάνεται τόσο άβολα όσο αισθανόμαστε εμείς οι άντρες όταν η «δικιά» μας είναι στη μπουτίκ και δοκιμάζει ρούχο και μεις κοιτάμε σα μαλάκες το ντεκόρ. Χάλια.

Η εικόνα, ωστόσο, μιας γυναίκας που ξέρει να «πατάει» στο δρόμο είναι απολαυστική. Τυχαίνει σπάνια, ναι, αλλά όταν συμβαίνει τη χαίρομαι όσο τίποτα.

Και με εξαίρεση κάτι γιαγιάδες στην Σκανδιναβία που φλικάρουν κάτι δεινοσαυρικά Saab στα χιόνια, συνήθως είναι νέα, ελεύθερα στην ψυχή κορίτσια που σηκώνουν μεσαίο δάχτυλο στο κάστρο με τα μούσκουλα.

Θυμάμαι τις προάλλες, μια 25άρα με Golf να στρίβει σβέλτα και στρωτά στην παραλιακή. Δεν έκανε χαζά, είχε σωστές γενικά γραμμές, δεν φρέναρε άτσαλα, δεν κώλωσε στην «κόντρα». Την άφησα να πηγαίνει μπροστά, μέχρι που έστριψε κάπου αριστερά. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για να τονώσω, έστω ως άγνωστος, την αυτοπεποίθησή της

Αλλά ακριβώς, το μεμονωμένο των περιπτώσεων, επιβεβαιώνει πως είναι ακόμα η φωτεινή εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα: Γυναίκες κουλές. Και μερικές καλές. Ή πολύ καλές. Όπως αυτή. Μichele, δώσε μας τα φώτα σου.