Το χειρότερό μου: Zastava Yugo

“Τα αυτοκίνητα είναι σαν τις γυναίκες. Σού αρέσουν πολλές, φλερτάρεις με κάμποσες, και τελικά παντρεύεσαι μια. Άντε, δύο, αν είσαι γενναίος.”

Θυμάμαι τον πατέρα μου να το λέει αυτό όταν ακόμα δεν είχα δίπλωμα, σε μια δεκαετία που το να έχεις αυτοκίνητο ισοδυναμούσε με την απόλυτη χλιδή. Οποιοδήποτε αυτοκίνητο. 

Και επειδή το κόστος ήταν ο μόνος παράγων για το 90% των αγοραστών, τα αυτοκίνητα που κυκλοφόρησαν τότε ήταν ό,τι χειρότερο, ειδικά με τα σημερινά δεδομένα. 

Θα ήταν λοιπόν πολύ εύκολο να πω ότι ο Σκαραβαίος ή το all-time-classic Triumph Herald 12/50, ήταν από τα χειρότερα αυτοκίνητα που οδήγησα. Μέχρι που το ξανασκέφτηκα και, κοιτάζοντας τις τότε φωτογραφίες, άλλαξα γνώμη (είναι τα φλερτ που λέγαμε στην αρχή).

Αργότερα και λόγω εργασίας, σε μια εποχή που εμαίνετο πραγματικός πόλεμος στον ειδικό Τύπο, έπρεπε να υπερασπιστώ ή το “χειρότερο αυτοκίνητο” όλων των εποχών βάσει αντικειμενικών ερευνών κάποιων εντύπων, ή ένα “έτσι κι έτσι” για ορισμένα άλλα, ή την “καλύτερη αγορά” για μερικά τρίτα.

Όλα αυτά, που είναι και εκτός θέματος, τα λέω για να δικαιολογήσω ότι δεν υπάρχει αντικειμενική άποψη για το ποιο αυτοκίνητο ήταν το χειρότερο. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.Διότι μετά από πολύ σκέψη, θυμήθηκα ότι μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου κατέχει ένα  Yugo που είχαμε νοικιάσει στη Χίο κάπου το ’92.

Και έπρεπε να κάνουμε αρκετά χιλιόμετρα μ’ αυτό ψάχνοντας για καινούριο αντιπρόσωπο.  Αφήνοντας στην άκρη το πειραγμένο ταχύμετρο που στους στενούς δρόμους του Κάμπου έγραφε τα διπλά και κάτι χιλιόμετρα (ναι, με το χιλιόμετρο τα νοίκιαζε, πώς το καταλάβατε;) και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι σέρβις πρέπει να έκανε στο καρνάγιο, με λάδια από το διπλανό νησί, ήταν μακράν ό,τι χειρότερο είχα οδηγήσει ως τότε. 

Ξεκινώντας από τη στεφάνη του τιμονιού, με πάχος όσο ένα μακαρόνι και τζόγο 10 και 10 (από το 10 έως το +10 στο ρολόι), και με κινητήρα (μάλλον) 900άρη, θυμάμαι ότι αλλού σημάδευες κι αλλού πήγαινε. 

Το σύνολο φρένα / κινητήρας / επιδόσεις πήραν νέα διάσταση στη μέχρι τότε (και ακόμη) μικρή αυτοκινητική εμπειρία μου.

Ψάχνοντας το συγκεκριμένο αυτοκίνητο στο διαδίκτυο είναι αλήθεια ότι το βρήκα σε διάφορες λίστες με τα χειρότερα που έχουν παραχθεί, μαζί με μερικά άλλα υπεράνω υποψίας για τους κοινούς θνητούς.

Και όπως έλεγε μια παρωδία διαφήμισης κάποιου ελληνικού κρασιού ότι δηλαδή “έμαθε τον κόσμο να πίνει μπύρα”, οι Αμερικανοί –διότι ως γνωστόν εξήχθη στις ΗΠΑ– είπαν ότι “ξανάφερε το περπάτημα στη ζωή μας”.

Βέβαια, με τον πόλεμο που ξέσπασε ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα μπορούσε να επακολουθήσει στην πολύπαθη έκτοτε Zastava.

#Διάβασέ το: Το χειρότερό μου – Daewoo Lanos

Και τέλος, αν μου επιτρέπετε, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στο κατά τη γνώμη μου χειρότερο αυτοκίνητο που δεν είχα όμως την τύχη να οδηγήσω παρά μόνο να βρεθώ ως επιβάτης, και μάλιστα κρατούμενος. 

Αναφέρομαι φυσικά στα αλήστου μνήμης ARO, ρουμανικής παραγωγής και ελληνικής ρεμούλας, με τα οποία είχε προμηθεύσει η εθνοσωτήριος, μεταξύ άλλων, και το Λιμενικό Σώμα. 

Ίσως και το ότι μεταφέρθηκα στο τοπικό τμήμα των Σπετσών με την κατηγορία του παράνομου παρκαρίσματος της (Honda) 175 μου στη Ντάπια το ’74, βοήθησε να το κατατάξω εκεί.  Έτσι, χωρίς αιτιολογίες.

Photo: Flickr