Η Irene Grouse είναι γνήσιο petrolhead κορίτσι, οδηγεί το μαύρο Civic Type R που βλέπετε και γράφει ωραία. Έχει ένα κακό. Ξυπνάει νωρίς για δουλειά. Αλλά κι αυτό, ξέρεις, μπορεί να είναι καλό. Γιατί δίνει την αφορμή για ένα διαφορετικό κείμενο, απ’ αυτά που μας αρέσουν
Άλλη μια μέρα ύπνου. Ύπνου είπα; Dang! Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται – που ούτε αυτό γίνεται στην περίπτωση μας καθώς για να περάσεις σε φάση REM και να καθαρίσει ο εγκέφαλος τις δικές του σκηνές πρέπει να γίνει σωστά η φάση. Οπότε whatever…
To «Τάπερ» (Type R, για τους αμύητους) βρίσκεται από κάτω, παρκαριστό, εκεί πιο πέρα ανάμεσα στην Αχαρνών και Πατησίων.
Σκληρό, το ξέρω. Καφές στις 5 το πρωί και πιάνεις δουλειά στις 9; Ουάου, κοπελιά. Πολλά ζητηματάκια ε;
Επίσης το ξέρω, αλλά ευτυχώς λύσεις πού και πού υπάρχουν. FN2 ή GT2 τις λένε.
Μηχανικά τα βήματα. Όπως τότε που δούλευα στα αεροπλάνα. Σε δέκα λεπτά από καναπέ βρίσκομαι σε bucket. Εργοστασιακό. Το χάζεμα των άμοιρων οδηγών γύρω μου πάντα μου προκαλεί χαζόγελο.
Τσούκου- Τσούκου να βγω Βουλιαγμένης γιατί πρέπει να καταλήξω Ελληνικό. Αλλιώς, τώρα που γράφω το κείμενο και η ώρα είναι 8:36, θα ήμουν ένα τσακ πριν τα Γιάννενα.
Ο δρόμος άδειος. Οι BC μαλακά ρυθμισμένες από το προχθεσινό ταξίδι και ο κώλος (η «ουρά» του αυτοκινήτου – επίσης για τους αμύητους) πιο ορεξάτος από ποτέ, οπότε δεν είναι προβλεπέ.
Και να ‘τος κι ο άλλος ο πρωινός, ο «ασημής» ο κύριος με το προσεγμένο του το Civic το ΕΚ4, ο παράξενα ορεξάτος. Και να ’τος κι ο άλλος, ο μαύρος με το Scooby. Kι ο άλλος, με το Leon το 20VT. Κι ο άλλος, με το κόκκινο ST.
Ώρα Ελλάδος, 6:10 πρωινή. Καλημέρα στα παιδιά, καλημέρα στους πεζούς με τα αγουροξυπνημένα καφέδια στα χέρια τους, καλημέρα σε μένα και shout-out στις στιγμές που αυτά τα μαραφέτια σε κάνουν και αδειάζεις από σκέψεις όσο ταυτόχρονα γεμίζεις απλά ορμόνες
Και it’s a new dawn, it’s a new day κλπ, κλπ και αρνούμαι να παρκάρω ακόμα και έχει βγει ο κάγκουρας από μέσα μου και σε κάθε φανάρι μαρσάρω σα μηχανάκι που χαίρεται με το σωλήνα που έχει για εξάτμιση. Δεν ξέρω αν έκανα και καμιά σούζα πουθενά.
Oh well, η ωδή στα άδεια πρωινά κάπου εδώ τελειώνει αφού η καθημερινότητα φωνάζει δουλειά.
Κλασική θέση στο πάρκιν του ΑΒ για να βγάλω και καμιά φωτογραφία, έτσι όμορφο που φαίνεται και τα κεφάλια μέσα. Άντε και καλή μας όρεξη.
Υ.Γ. Oποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις είναι τόσο φανταστική όσο θέλετε εσείς να είναι. Και ο νοών νοείτω.
Photo: Irene Grouse
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
