Στο Ράλλυ Ακρόπολις χωρίς Wi-Fi

Κάποτε, τέτοια εποχή, αρκετοί από εμάς αναπνέαμε για τη στιγμή που θα πάρουμε τα βουνά και θα μας κοπεί η ανάσα από τη σκόνη. Το Ράλλυ Ακρόπολις ήταν το δικό μας παραμύθι ενηλίκων

Τέζα στα ελληνικά βουνά και τα μυαλά στη σκόνη. Κλασική σκηνή του Ράλλυ Ακρόπολις

Θυμάμαι πως οι πιο ανθεκτικοί δεν νοίκιαζαν καν δωμάτιο. Έτσι, βρε αδερφέ, ίσα για να βγάλουν τη μπίχλα και να αράξουν το κορμί τους

Ξέπλεναν με μπουκάλες νερού τα «χοντρά» και κοιμόντουσαν σε σκηνές ή στα αυτοκίνητα.

Μαζοχίλα στα βουνά

Έπρεπε να ‘σουν κοντά στα δρώμενα. Αν δεν υπέφερες, δεν έπαιρνες την ίδια ικανοποίηση. Αρκεί να μην υπέφερες από πέτρα που σου ‘ρθε στο κεφάλι.

Ήταν απίστευτος ο όγκος του κόσμου που μαζευόταν στα βουνά της ανατολικής Στερεάς Ελλάδας για το Ράλι Ακρόπολις.

Oι πιο ψαγμένοι (έχοντας, βέβαια, και μάχιμο 4WD), είχαν χάρτες της περιοχής. Στη μέγιστη δυνατή κλίμακα που κυκλοφορούσε, παρακαλώ.

Την κοπανούσαν μέσω δύσβατων διαδρομών, από μια ειδική με το που περνούσαν τα τέρατα της Α8 κατηγορίας, για να προλάβουν να τα δουν κι αλλού. Ήταν το time management της υπόθεσης.

Ένα σκαλί παραπάνω, ήταν αυτοί που είχαν VHF και άκουγαν τη συχνότητα της ΕΛΠΑ για live infos. Γύρω τους στηνόταν πηγαδάκι. Εννοείται ότι δεν υπήρχε wi-fi ή mobile internet, έτσι;

Αν δεν έχεις φάει τη λάσπη σου στο Ακρόπολις απ΄το πέρασμα των «θεών», δεν έχεις κάνει τίποτα. Ούλτρα μαζοχιστικό. Αλλά μας αρέσει

Το παρθενικό Ακρόπολις

Τη πρώτη φορά που πήγα ήταν στις Καρούτες. Ήταν ένα σημείο με μεγάλο οπτικό πεδίο. Η διαδρομή κατηφορική, με ανοιχτές καμπές, βοηθούσε να βλέπεις από ψηλά τα αυτοκίνητα που έρχονταν.

Και τότε, εμφανίζεται, ας πούμε, ο Didier Auriol πιλοτάροντας ένα Škoda Octavia WRC Evo3.

Το πέρασμά του άφησε για πάντα τη σκόνη του στον εγκέφαλό μου. Ίδρωσαν οι παλάμες μου απ’ το φόβο. Έμεινα να κοιτάζω από μακριά.

Μα πώς είναι δυνατόν να περνούν απ’ αυτά τα κατσάβραχα με τέτοιες ταχύτητες; Πώς είναι δυνατόν να εκτοξεύονται έτσι τέτοιες πέτρες; Πώς;

Το φόβο, όμως, διαδέχθηκε η ευτυχία. Όπως στα παραμύθια. Αφού ξεπέρασα το σοκ, ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης. Για αρκετά χρόνια, το βασικό μου κίνητρο για να υπομένω τον εργοδότη μου όλο το χρόνο, ήταν το ότι θα πάω στο Ακρόπολις. Ήταν το δικό μου παραμύθι

Το Subaru Impreza του Solberg γίνεται καινούργιο

Το Ακρόπολις που χάθηκε

Και μετά; Το όνειρο απαξιώθηκε. Τα εντυπωσιακά μικρομεσαία με τους γεμάτους μελωδίες και σκασίματα δίλιτρους, διαδέχθηκαν 1.600άρια.

Μετά μας έβγαλαν απ’ το καλεντάρι των αγώνων και ακυρώθηκαν ειδικές που τα αγωνιστικά «χτυπούσαν» μεγάλες τελικές.

Safety First, θα μου πεις. Ναι, εντάξει. Τότε να απαγορεύσουν και τον κόσμο απ’ τις ειδικές και να βλέπουμε από γιγαντο-οθόνες. Α. ναι. Και οι οδηγοί να τρέχουν μέσω παιχνιδομηχανής.

Το Ράλλυ Ακρόπολις ακόμα μου λείπει πολύ. Όποτε περνώ τον Μπράλο για να πάω Λαμία, βλέπω ταμπέλες που με κάνουν να νοιώθω δέος και θλίψη μαζί.

Κάτι ααν τόπος λατρείας. Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς…

Photo: Β. Μαραγκός / 4Drivers