Alfa Romeo 1750 GT Veloce. Ξανά μαζί με τον πρώτο έρωτα

Post date:

Author:

Category:

Συναντηθήκαμε ξανά. Μετά από 10 χρόνια. Μια ιστορία φανταστική ή όχι και τόσο φανταστική. Αγαπητέ αναγνώστη, αν δεν είσαι συναισθηματικός τύπος, παρακαλώ μη διαβάσεις παρακάτω

Ήταν το 2008 η τελευταία μας βόλτα. Έκλεισε μια δεκαετία. Δ-έ-κ-α χρόνια. Σαν ψέμα μου φαίνεται. Δύο φορές το χρόνο στην Καλαμάτα, «έβαζα χέρι» στη Turbo. Να την χαρώ λίγο, μέχρι να ξαναφύγω πάλι. Η 1750 πάντα εκεί, σκεπασμένη. Στο θρόνο της. Της έριχνα πάντα ένα βλέμμα, την ξεσκέπαζα λίγο καμιά φορά. Τη χάιδευα. Ναι, μη σου φαίνεται περίεργο, φίλε αναγνώστη.

Φέτος, δεν άντεξα.

«Αύριο το απόγευμα θα την πάω βόλτα», είπα στον αδερφό.

«Τα λάστιχα είναι πολυκαιρισμένα, το ξέρεις. Ρίξε μια ματιά στις πιέσεις. Πρόσεχε τα φρένα. Και δωσ`της χρόνο, έχει να κουνηθεί καιρό. Βενζίνη στα μισά, όπως πάντα», μου απάντησε.

Έννοια σου και τα θυμάμαι όλα. Αυτή μου τα`μαθε, ένα προς ένα.

Το επόμενο απόγευμα βρήκα τα κλειδιά στο γνωστό σημείο. Την πλησίασα, την ξεσκέπασα. «Παραμένεις πάντα το ίδιο όμορφη», της είπα. Πάντα της μιλούσα, όπως και στην 75. Είναι αυτή η λόξα του petrolhead, νομίζεις ότι θα απαντήσει. Νομίζεις; κι όμως, απαντάνε. Με το δικό τους τρόπο…

Άνοιξα την βαριά πόρτα και τα ρουθούνια μου κατακλύστηκαν απ`τη μυρωδιά της. Όσφρηση, η αίσθηση που ξυπνά μνήμες. Είναι αυτή η μίξη δερματίνης και ξύλου. Η μυρωδιά του παλιού, του vintage. Μέρος κι αυτή του χαρακτήρα της. Βάζω το κλειδί, χωρίς να το γυρίσω, την χαζεύω λίγο. Εγκλιματίζομαι.

Τα πεντάλ φρένου και συμπλέκτη βγαίνουν απ`το πάτωμα. Σε ξενίζουν, αν δεν ξέρεις. Το τιμόνι μεγάλο, με λεπτή ξύλινη στεφάνη και υπογραφή. “Hellebore”. Ο λεβιές εκεί που περιμένει να τον βρει το δεξί σου χέρι. Προέκταση. “Benzina” & “Temp. Aqua”. Μυρίζει ιταλικός αέρας παντού

Τα όργανα σαν δύο μάτια να σε κοιτούν. Μεγάλα και ευανάγνωστα. Αναλογική τελειότητα χωρίς περιττά. Στροφές, ταχύτητα και πίεση λαδιού. Back to basics. Μίγμα από ξύλο και νίκελο, σε τέλεια οπτική αρμονία. Σηματάκι στην άκρη του ταμπλό. “1750”, με το δράκο να παραμονεύει. Δεν τα φτιάχνουν έτσι πια…

Ρυθμίζω τη ζώνη. Δεν είναι αυτόματη, πρέπει να την φέρεις στα κυβικά σου. Δύο πατήματα του γκαζιού μέχρι το μισό, πριν γυρίσω το κλειδί, για να ψεκάσουν βενζίνη προς το θάλαμο καύσης τα ζιγκλέρ επιτάχυνσης στα 40άρια Weber.

Συμπλέκτης για να μη «χτυπάει» ο άξονας. Τρία-τέσσερα γυρίσματα του στροφάλου, ακούω τα καρμπυρατέρ να «ρουφάνε» και με μισό γκάζι το μοτέρ ζωντανεύει, με τον μπάσο ήχο της ανοξείδωτης εξάτμισης να μου ξυπνά ακόμη περισσότερες μνήμες. 

Άλλα δύο-τρία λεπτάκια να λιπανθεί το μοτέρ και να ανέβουν οι θερμοκρασίες. «Ιεροτελεστίες» που χαίρεσαι να κάνεις. Χαμένες απολαύσεις της οδήγησης. Για να δεθείς με το μηχάνημα. Να νιώσεις ένα μαζί του.

«Θέλω να φύγουμε», μου λέει.

Κι εγώ. Συμπλέκτης-«νεκρά»-δευτέρα-πρώτη. Σαν να κόβεις μαλακό βούτυρο, ο λεβιές. Αίσθηση…

Βουνό ή θάλασσα; 

Στην Καλαμάτα είσαι, σκέφτομαι. Βουνό και θάλασσα σε απόλυτη αρμονία. Παίρνω το δρόμο προς μεσσηνιακή Μάνη. Τον έχουμε κάνει άπειρες φορές.

Εδώ μου έμαθε τα μυστικά. Πως να μένω στο γκάζι, πως να την εμπιστεύομαι, να μην την πιέζω εκεί που δεν θέλει, πως να ντριφτάρουμε ελεγχόμενα, τρομοκρατώντας μερικές φορές όποιον ακολουθεί. Αν ακολουθεί…

Τα παράθυρα ανοικτά κατά το ήμισυ, όπως και τα χαρακτηριστικά τριγωνικά φινιστρίνια. Λεπτομέρειες που δεν θα βρεις στα σύγχρονα. Χαρακτήρας.

Το μεταλλικό «κροτάλισμα» σε συνδυασμό με το μπάσο ήχο της χειροποίητης εξάτμισης, αντανακλούν στα βράχια και στα τοιχάκια του επαρχιακού δρόμου και με ταξιδεύουν. Τα θυμάμαι όλα πια. Είμαστε πάλι μαζί. On the road again, όπως λέει και ο Willie Nelson. 

Πρώτη στάση στην παλιά γέφυρα, μετά το εκκλησάκι της Αγ. Τριάδας, πριν το χωριό Κάμπος. Οι ντόπιοι, ξέρουν. Δες τη φωτογραφία στην αρχή.

Βγαίνω και την χαζεύω, καθώς περπατάω στη γέφυρα. Οι καμπύλες της είναι ιδανικές, για 50 ετών. Τα έκλεισε φέτος. Ώριμη κυρία. Μια απ`τις πιο αναγνωρίσιμες αυτοκινητικές σιλουέτες στην ιστορία. Πόσοι έχουν αναστενάξει για τον σχήμα της όλα αυτά τα χρόνια, αναρωτιέμαι, καθώς ξεκινάω ξανά.

Μετά τον Κάμπο, ακολουθεί το Σταυροπήγιο και μετά απολαυστική κατηφόρα με γρήγορες καμπές μέχρι το Προσήλιο. Δρόμος γλιστερός, φιδωτός, κλασικά ελληνικός. Όταν «ξεκορφίσεις», αντικρύζεις θάλασσα δεξιά και τις κορυφογραμμές της Μάνης αριστερά. Από κάτω, η Καρδαμύλη και μετά η Στούπα.

Η 1750 θέλει ρυθμό και έτσι κινούμαστε. Κινήσεις απαλές, γραμμές στρωτές, εκμεταλλευόμενος όλο το πλάτος του δρόμου, χάρη στην καλή ορατότητα. Καταλαβαίνεις τον ορισμό του Πραγματικού Οδηγού, που είχε δώσει ο «δάσκαλος» Κ.Κ.

Αναστροφή και πάλι πίσω. Η ανάβαση ακόμα καλύτερη. Έχουμε πιάσει ρυθμό. Φρενάρω κατεβάζοντας ταχύτητα και «χαϊδεύοντας» το πεντάλ, μόνο και μόνο για τα συμπλεκταρίσματα και τις ξερογκαζιές στο μύτη-τακούνι. Χαμογελάω μόνος μου, της μιλάω, της χαϊδεύω το ταμπλό μετά από κάθε φουρκέτα που βγαίνουμε με το πλάι. Απόλαυση.

Θέλω να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα στο «σημείο» μου. Εκεί που κατέληγαν οι βόλτες μας όταν είχα τα «δικά» μου και δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο. Εγώ και αυτή…

Φτάνουμε, σταματώ δεξιά.

«Μην ξεχάσεις τις ξερογκαζιές μου», μου υπενθυμίζει.

Μια-δύο-τρεις, μέχρι τις 3.500-4.000 σαλ και γυρίζω το κλειδί. Βγαίνω και κάθομαι στο πέτρινο παγκάκι, δίπλα της. Νιώθω τη ζέστη απ`τον κινητήρα της, καθώς τα χαρακτηριστικά τικ-τικ-τικ απ`τα μέταλλα που κρυώνουν, κάνουν ορχήστρα με τα τριζόνια. Γαλήνη και αρμονία.

Στο «σημείο». Με την απόλυτη θέα. Βουνό, θάλασσα, φύση και φυσικά η αγαπημένη. Ξανά μαζί. Σβήνουν όλες οι σκέψεις, το μυαλό αδειάζει και απλά χάνομαι στο τοπίο

Καθώς ο ήλιος χάνεται πίσω απ`την κορυφή απέναντι, γυρνώ και την κοιτάζω.

«Μην αφήσουμε βενζίνη, αμαρτία θα`ναι», της λέω. 

Φαίνεται να συμφωνεί. Άλλη μια μέχρι την Καρδαμύλη και πίσω. Αυτή τη φορά πιο χαλαρά, «τουριστικά», όπως συνηθίζει να λέει ο αδερφός. Στην κατηφόρα, τα φώτα απ`τα χωριά τρεμοπαίζουν απ`την ζέστη της ημέρας που φεύγει και σε συνδυασμό με τα σκασίματα της εξάτμισης απ`την άκαυστη, με ανατριχιάζουν. Σταματάμε για μια τελευταία φωτογραφία, νυχτερινή

Είναι αυτή η γραμμή που διατρέχει το αμάξωμα απ`τη μια άκρη στην άλλη, που την ερωτεύεται το μάτι. Το τόσο αρμονικό σχέδιο που εμπνεύστηκε ο Bertone και μας καταδίκασε στην ανίατη «οξεία αλφίτιδα»

Πριν ξεκινήσω, ξαφνικά θυμάμαι. Στο ντουλαπάκι του συνοδηγού έχουμε κασετόφωνο. Ναι, κασετόφωνο αγαπητέ αναγνώστη. Αν είσαι γύρω στα 18, μάλλον δεν τα πρόλαβες. Οι μεγαλύτεροι, μελαγχολήστε ελεύθερα ή τρέξτε στη ντουλάπα. Κάτι θα`χετε κρατήσει, δεν μπορεί.

Βρίσκω και μια TDK AD90. Δεν γράφει τίποτα. Την σπρώχνω μέσα και ξεκινάω. Είχα ξεχάσει το «θόρυβο» στον ήχο της κασέτας. Ειδικά αν είχες γράψει δύο και τρεις φορές από πάνω. Το κομμάτι που ξεκινάει, δεν θα μπορούσε να δένει περισσότερο με τη στιγμή. Ορίστε, για να «νιώσεις» κι εσύ αναγνώστη, με το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ. Προσωπικά μιλώντας.

Shine on you crazy diamond. Ο ύμνος των Pink Floyd

Κοντεύουμε να φτάσουμε πίσω και βγάζω αριστερό φλας για να πάμε απ`τον παραλιακό, με την κιθάρα του David Gilmour να με ταξιδεύει ακόμα. 25 λεπτά τραγούδι είναι αυτό. Νιώθω λες και έχω μεταφερθεί στα `70s. Χαϊδεύω το ξύλινο τιμόνι, με μια αίσθηση πληρότητας και ικανοποίησης. Κάθε λίτρο βενζίνης άξιζε και με το παραπάνω. Συναντιέμαι με μια νέα Giulia. Κάνω σινιάλο με τα φώτα. Ανταποδίδει και νομίζω ότι είδα δύο σβέρκους να «σπάνε», με την άκρη του ματιού μου. Χαμογελάω. «Περνάει ακόμα η μπογιά σου», της λέω, καθώς χαϊδεύω ξανά το ταμπλό.

Φτάνουμε στο σπίτι και την ησυχία της πόλης αναστατώνει ο ήχος απ`τα Weber και την εξάτμιση. Βάζω όπισθεν (πάντα τετάρτη και μετά όπισθεν, θυμήσου) και την παρκάρω στη θέση της. Πίσω απ`την Turbo και την 33.

«Τις ξερογκαζιές σου, ξέρω»…

Σιωπή. Παίρνω μερικές βαθιές αναπνοές. Η μυρωδιά της, βενζίνη, λάδι, ζεστό μέταλλο. Γλυκιά ζαλάδα. Σηκώνω το καπό. Ένα τσεκ στο χώρο του κινητήρα. Όλα όπως πρέπει. Κάνω μια βόλτα γύρω της και την αγγίζω με την εξωτερική μεριά των δαχτύλων, πριν την σκεπάσω. Έτσι, σαν το τελευταίο χάδι πριν την καληνύχτα.

Αφήνω τα κλειδιά στο γνωστό σημείο και μπαίνω στη 75. Κοιτάζω τον καθρέφτη, της χαμογελάω και της κλείνω το μάτι. 

«Ξέρεις ότι είσαι πάντα η μεγάλη μου αγάπη», της λέω, καθώς φεύγω.

Καληνύχτα.

Υ.Γ. ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αδερφό μου, που μ`έμαθε να έχω όνειρα για να τα κάνω πραγματικότητα.

Photos: v27photography

Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.

Διαβάστε μας (και) στο Protagon

Ίσως να σ’ αρέσει