Ή πώς να χαρείς τη διαδρομή επιλέγοντας να κινηθείς εκτός αυτοκινητόδρομου. Στον επαρχιακό είναι το σασπένς. Παρέα η Alfa Romeo 75
Από μικρό παιδί είχα μια λατρεία για το ταξίδι με το αυτοκίνητο. Στην παραμικρή διαδρομή παρατηρούσα το δρόμο, την κάθε στροφή και την κλίση της, πως κινούνται τα αυτοκίνητα και τι γραμμές ακολουθεί το καθένα.
Μετά ήρθαν οι διαδρομές με τον αδερφό, τα ταξίδια με το παλιό Corolla station wagon, αργότερα με το Punto και την 1750 και οι live οδηγίες.
Πώς κάθεσαι και πού κοιτάς, πώς κρατάς το τιμόνι, πώς πιέζεις το σώμα σου στην πλάτη του καθίσματος με το αριστερό στο footrest για να μη γλιστράς απ`το κάθισμα μέσα στην στροφή, πού και πώς πρέπει να φρενάρεις, πώς οφείλεις να «ακούς» τον κινητήρα και το πλαίσιο, αλλά και το σημαντικότερο όλων. Όταν κινείσαι σβέλτα να σκέφτεσαι ότι από απέναντι έρχεσαι εσύ με τον ίδιο ρυθμό. Μάθε να δίνεις περιθώρια
Με όλα αυτά αποτυπωμένα στον «σκληρό δίσκο» του εγκεφάλου, όλα τα ταξίδια που θα έκανα σαν οδηγός, είχαν και έχουν ένα στόχο. Ασχέτως ταχύτητας και συνθηκών, να προσπαθώ να κάνω τη θεωρία πράξη. Κάθε φορά. Σε κάθε παραμικρή διαδρομή. Να προσπαθώ να γίνω ένας Πραγματικός Οδηγός.
Πίσω στο παρόν
Ένας petrolhead που σέβεται τον εαυτό του, για να μεταβεί από την Πάτρα στην Λάρισα, μόνο μια διαδρομή βλέπει στον ορίζοντα. Εποχής και καιρού επιτρέποντος, πάντα.
Γράφε, αναγνώστη: Αντίρριο – Ναύπακτος – Γαλαξίδι – Ιτέα – Άμφισσα – Γραβιά – Μπράλος – Λαμία – Δομοκός – Λάρισα. Μονόδρομος.
Στο σκηνικό προστίθενται και οι τέλειες καιρικές συνθήκες με την απίστευτη ορατότητα στην ατμόσφαιρα, με έναν Κορινθιακό στα δεξιά που χαίρεσαι να χαζεύεις, έστω και με την περιφερειακή όραση.
Το στροφιλίκι στη Ναύπακτο, στην αρχή της διαδρομής, είναι ιδανικό για να πιάσεις ρυθμό. Καμπές ανοιχτές, όπως ακριβώς αγαπά η 75. Αποφασίζω να βρω μια “comfort speed”, όπως συνηθίζω να τη λέω.
Ένα εύρος ταχύτητας που θα μου επιτρέπει να «φρενάρω» μόνο με τον κινητήρα, ως επί το πλείστον, και να κινούμαι με ένα γρήγορο ρυθμό, προσπαθώντας να «κουβαλάω» ταχύτητα μέσα στη στροφή. Κάπου εκεί, στα 6 έως 7/10
Το κομμάτι μέχρι το Γαλαξίδι είναι απ`τα ομορφότερα για οδήγηση. Η θέα είναι απίστευτη ενώ η διαδρομή τα έχει όλα.
Ιδανική ορατότητα, ευθείες, ανοιχτές καμπές, κάποιες πιο κλειστές, με σωστή κλίση, με ανάποδη, με άσφαλτο καλή και τραχειά (για τα ελληνικά δεδομένα…) στα περισσότερα σημεία, άθλια σε κάποια άλλα με πολλές μικρές λακούβες, κάποια μικρά «χασίματα». Αυτό δεν είναι και το σασπένς που λέγαμε…;
Είναι απ`αυτες τις διαδρομές που γίνεσαι «ένα» με το αυτοκίνητο. Είσαι «ραμμένος» πάνω στο κάθισμα, το τιμόνι προέκταση των χεριών, ο λεβιές έχει ανάγλυφο το αποτύπωμα της δεξιάς παλάμης, ενώ τα πόδια κινούνται σε άψογο ρυθμό, με το δεξί να βρίσκει ακριβώς τη λοξή του θέση ανάμεσα στα πεντάλ γκαζιού και φρένου για το «μύτη – τακούνι», λες κι ο αστράγαλος εξελίχθηκε γι`αυτήν ακριβώς την κίνηση. Γίνεσαι ένας «Homo Οδήγικους»…
Στον επαρχιακό δεν βαριέσαι ποτέ. Το βλέμμα «σκανάρει» συνεχώς το «βάθος» του διαδρομής, ο άδειος δρόμος σε ωθεί ώστε να εκμεταλλευτείς όλο το πλάτος του όπου μπορείς, να βρεις την ιδανική γραμμή, να δεις και να «γλείψεις» το apex, να μαζέψεις φόρα ώστε να περάσεις κάποιον πιο αργό στην ευθεία που έρχεται.
Γαλαξίδι. Ιδανική στάση για έναν γρήγορο καφέ. Όμορφο, γραφικό, χαρακτηριστικά ελληνικό τοπίο.
Αποχαιρετώντας τον Κορινθιακό, ακολουθεί το κομμάτι της ανάβασης μετά την Άμφισσα. Δρόμος στενός, με τοιχάκι στο πλάι που δίνει την αίσθηση ειδικής ασφάλτινου ράλι, με το ίδιο μοτίβο να διατηρείται μέχρι να κατηφορίσεις για τη Γραβιά.
Το σκηνικό ορεινό, το λες και «άγριο», χαρίζει μια άλλη ομορφιά, διαφορετική από πριν. Με τον ήλιο να έχει «κρυφτεί» πίσω απ`τις ψηλές κορυφές της Γκιώνας, το φθινοπωρινό «κοστούμι» της φύσης ηρεμεί το μάτι σου. Μια παλέτα από μίξεις πράσινου και πορτοκαλί απ`τις φυλλωσιές του δάσους. Όνειρο…
Αυτή είναι και η μαγεία της Ελληνικής γεωγραφίας. Εναλλαγή τοπίων μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.
Βγαίνοντας στην κοιλάδα, δεξιά το μάτι ψάχνει τον Παρνασσό, χωρίς χιόνια προς το παρόν, ενώ μπροστά έρχεται ο Μπράλος, διαδρομή αγαπημένη, με μια κατάβαση σκέτη απόλαυση, άδεια από κίνηση, ενώ το βλέμμα χάνεται στον ορίζοντα και προς Εύβοια μεριά
Επιβλητικός Παρνασσός. Η θερμοκρασία πέφτει, τα μέταλλα ψύχονται για τον Μπράλο που ακολουθεί
Μια φευγαλέα σκέψη να συνεχίσω από Εθνική μέχρι Λάρισα, επειδή νυχτώνει, φεύγει όπως ήρθε. Μπροστά με περιμένει η ανάβαση μετά τη Λαμία και ο Δομοκός. Η διαδρομή στο ίδιο μοτίβο. Στριφτερή, με διπλάσιο πλάτος δρόμου για όσους ανεβαίνουν. Φυσικά το εκμεταλλεύεσαι όπου μπορείς.
Στο Δομοκό, έρχονται και τα φορτηγά που δεν βρήκα σε όλη την προηγούμενη διαδρομή, οπότε η κατάβαση μετατρέπεται σε χαλάρωση. Το υπόλοιπο κομμάτι μέχρι Λάρισα, απαιτεί προσοχή και εγρήγορση, ιδιαίτερα τη νύχτα διότι ο φωτισμός είναι ιδανικός. Για κουκουβάγια.
Το ταξίδι κλείνει με μυρωδιά ξυλόσομπας, περνώντας μέσα απ`τα χωριά πριν τη Λάρισα. Ο χειμώνας είναι προ των πυλών.
Η λατρεία της οδήγησης, εκτός απ`την αδρεναλίνη που προσφέρει, σου ανοίγει το δρόμο για να ανακαλύψεις νέες διαδρομές, να χαρείς τοπία και μυρωδιές ξεχασμένες.
Να περάσεις μέσα από χωριά που θα σε χαιρετήσει φευγαλέα μια μαυροφορεμένη γιαγιούλα με ένα δεμάτι ξύλα στην πλάτη. Άλλες εικόνες, πιο ανθρώπινες, πιο Ελληνικές. Εκεί έξω είναι, petrolhead. Ψάξ`τες.
Photo: v27photography
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
