Ανοιχτή επιστολή προς το αγαπημένο μου

Απλό τετράτροχο; Άλλη μία συνηθισμένη «συσκευή»; Άλλο ένα προϊόν βιομηχανικού σχεδιασμού; Μπα, μάλλον το αγαπημένο μου. Άλλωστε ποτέ δεν θα έγραφα μία ανοιχτή επιστολή απευθυνόμενη προς το ψυγείο ή την ηλεκτρική κουζίνα μου

Μπορεί να είναι το Megane. Μπορεί όποιο εσύ αγαπάς. Το οποιοδήποτε. Το άρθρο που θα διαβάσεις δεν έχει σχέση με μπράντες αλλά με τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ημών και αυτού

Δεν υπήρξες για μένα ποτέ ένα κουτί με τέσσερα στρογγυλά μαύρα πράγματα γύρω-γύρω. Και, απ’ ό,τι λένε οι οικείοι μου, πρώτα έμαθα να λέω «αυτοκίνητο» και μετά «μαμά». Οι δε μαρτυρίες αξιολογούνται ως αξιόπιστες

Η πρώτη μνήμη μου είναι μέσα σε έναν σκαραβαίο. Λευκό. Με τον ήχο του μπόξερ από τις διπλές απολήξεις να φτάνει ακόμη στα αυτιά μου.

Η δεύτερη μνήμη μου με τον πατέρα μου να βρίζει που τον χειμώνα θόλωναν τα τζάμια και τα φώτα το βράδυ ήταν σαν καμινέτα.

Η ανάμνηση της χειμωνιάτικης ημέρας που πήρα το πρώτο μου περιοδικό, κάπου προς τα τέλη των ’80s, είναι ανεξίτηλη.

Στα Καλάβρυτα και, φυσικά, 4Τροχοί. Ακολούθησαν άπειρα περιοδικά. Ήταν το βασικό μου σχολείο για την οδηγική παιδεία που ανέπτυξα.

H ανοιχτή επιστολή

Αγαπημένο μου αυτοκίνητο, εσύ ήσουν η αιτία που σπούδασα καθορίζοντας και τη μετέπειτα ζωή μου.

Βλέπεις, η μάνα μου μού είχε υποσχεθεί πως, αν περνούσα στο πανεπιστήμιο, θα το είχα. Βρήκε το σωστό κίνητρο η γυναίκα.

Με αντάμειψες. Ζώντας μαζί σου σε υπέροχες ασφάλτινες αλλά και εκτός δρόμου διαδρομές σ’ όλη την Ελλάδα.

Όταν ήμουν θυμωμένος, έμπαινα μέσα και ηρεμούσα. Όταν ήμουν ήρεμος, αγριεύαμε μαζί. Όπου μπορούσε να γίνει και με ασφάλεια.

Σ’ είχα πάντοτε στην πένα. Με τα καλύτερα «καλλυντικά». Όχι για να στολίζεις το γκαράζ ή τις καφετέριες με ματαιοδοξία. Μάλλον ως ένδειξη αμοιβαία επωφελούς σχέσης. Μια σχέσης που δεν με άφησε ποτέ χωρίς παλμό στη μηχανή στη ράμπα μιας οδικής βοήθειας. Mιας σχέσης που δημιούργησε δυνατές φιλίες με κοινό παρονομαστή εσένα

Άλλοι μετρούν τις γυναίκες ή τους άντρες της ζωής τους. Εγώ τα αυτοκίνητα. Μιλάμε για καραμπινάτη διαστροφή.

Τέτοια που πλέον νιώθω πως θέλω να βλέπω τον κόσμο μόνο μέσα από ένα παρμπρίζ. Είναι το δικό μου φίλτρο για τις ασχήμιες που με ενοχλούν. Όσο οδηγώ, ακόμα και για ταξίδι εργασίας, είσαι η ψυχοθεραπεία μου.

Χωρίς κολλήματα με μπράντες και χωρίς απότομες αυξήσεις σε ιπποδυνάμεις. Δεν ξεκινάς κατευθείαν στα 18 σου με 200 άλογα. Χάνεις την ουσία.

Αυτό που υπάρχει κάτω από το καπό, έρχεται δεύτερο.

Αγαπημένο μου αυτοκίνητο, οι λέξεις δεν φτάνουν για να περιγράψω τα συναισθήματα, τις εικόνες, τους ήχους, τις μυρωδιές αλλά και τις γεύσεις που απόλαυσα μαζί σου, για περισσότερα από 20 χρόνια.

Κι ακόμα δε βαρέθηκα. Σε ευχαριστώ.