Αυτά που μπορείς να νιώσεις οδηγώντας. Και μόνο τότε

Σε μια εποχή που οι ελευθερίες περιορίζονται, χρειάζεται να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι μπορείς οδηγώντας να κάνεις τη δική σου ψυχανάλυση

Οδηγώντας κάπου στην Ελλάδα με μια «γιαγιά». Έστω, σταματώντας κάπου στην Ελλάδα με μια «γιαγιά»

Όλα είναι δρόμος. Και όχι, δεν πρόκειται για την ομώνυμη cult ταινία, αλλά για ένα συνεχόμενο και καταιγιστικό brainstorm που βασανίζει τον εγκέφαλό μου, μετά τα πρόσφατα ταξίδια και ξεκίνησε πως αλλιώς, οδηγώντας

Και ξέρεις, ε; Για εμάς τους βενζινοκέφαλους, ο δρόμος έχει σημασία. Είναι το σπίτι μας, το στέκι μας, η μόνιμη εμμονή μας, the place to be.

Ώπα, mea culpa , που έλεγαν και οι Ρωμαίοι. Εξαιρείται το μπάκετ, που είναι κάτι αντίστοιχο της μήτρας και της μητρικής αγκαλιάς. Δεμένος εκεί, προσπαθώντας να νιώσεις το κάθε τι που σου λέει το όχημά σου, σε μια επικοινωνία που αποκτά μυστηριακές διαστάσεις.

Εκεί, λοιπόν, έρχονται όλες οι σκέψεις, εκεί γίνεται ο απολογισμός των ημερών, μηνών και χρόνων που πέρασαν. Πού ήμουν, πού πάω, πώς και, αν ναι, πόσο έχω αλλάξει. Αυτοκριτική και ψυχανάλυση.

Και ξέρεις τι; Δεν έχει σημασία πού σε οδηγεί ο δρόμος, αρκεί που πηγαίνεις

Αυτό το συναίσθημα τού «φεύγω». Από μια απλή βόλτα μέχρι το ταξίδι για να πας στη γενέτειρά σου. Όπως αυτό που έκανα πρόσφατα, που πραγματοποιείται μια με δυο φορές το χρόνο αλλά πάντα, μα πάντα, γεννά τα ίδια συναισθήματα.

Οι διαδρομές και τα γνωστά σημεία που ξέρουμε και οι δυο μας, εγώ και η αγαπημένη μου «Rossa», η 75 που απέκτησε όνομα.

Εκεί, πηγαίνοντας για Τρίπολη, που πριν μέρες ανηφορίζαμε στις ωραίες καμπές προς το Αρτεμίσιο «με όσα».

Βράδυ, χωρίς κίνηση και με μια απαστράπτουσα πανσέληνο να ξεπροβάλει ανάμεσα στα βουνά. Με το «Faster» των Within Temptation να παίζει σε αυτή την εκτέλεση.

Και μετά το τούνελ στρίβαμε κατηφορίζοντας με απαγορευτικά τριψήφια νούμερα στο ταχύμετρο για να φτάσουμε στα διόδια τρέμοντας.

Αλλά και γελώντας με δάκρυα χαράς και με το μάτι να γυαλίζει σαν το Jack Nicholson στη Λάμψη του Stephen King.

Ήταν λες και εγώ με την 75 την είχαμε κάνει παραγγελία τη στιγμή, το σημείο, τις σκέψεις και τα συναισθήματα, σε κάποιο φανταστικό site ονόματι www.e-drivethemoment.com, κάτι αντίστοιχο του e-food, αλλά για petrolheads. Δεν θα ήταν τρομερό; Σε μια άλλη ζωή – διάσταση, ίσως…

Αλλά πάλι, ξέρεις τι; Δεν είναι θέμα ταχύτητας και μόνο

Είναι πάλι ο δρόμος, η διαδρομή ρε παιδί μου, η βόλτα.

Όπως προχθές σε ένα ήσυχο πρωτομαγιάτικο απόγευμα, λίγο έξω απ`τη Λάρισα. Που απλώς βολτάρεις, γιατί έτσι, γιατί κάποιος έριξε την ιδέα. Κι απολαμβάνεις την ανθισμένη φύση και τις μεθυστικές ανοιξιάτικες μυρωδιές της.

Εκεί που θα βγεις λίγο απ`το δρόμο και θα σταματήσεις για να δεις τον αέρα να κάνει κύματα στα σπαρμένα χωράφια.

Θα ακούσεις το βουητό απ` τα έντομα, θα δεις τη βροχή στον ορίζοντα να έρχεται, θα μυρίσεις, θα αισθανθείς, θα αγκαλιάσεις, θα «χαθείς».

Και κάπου εκεί λες ότι αξίζει να ζω και να σπαταλάω κάθε ευρώ μου σε βενζίνη. Για να ζω τέτοιες στιγμές.

Αυτές που καταγράφονται στο σκληρό δίσκο κι αφήνουν «νύχι» – όπως τα τακάκια στα δισκόφρενα. Γιατί κάθε στιγμή που χαράσσεται έντονα στη μνήμη και αφήνει σημάδι. Είναι μια στιγμή που ο χρόνος σταμάτησε, έστω και για λίγο.

Το λέμε και το γράφουμε συνέχεια εδώ στο 4Drivers, οδηγείστε, όσο έχουμε ακόμα την ελευθερία, πριν γίνει κι αυτό κάτι αυτοματοποιημένο, διεκπεραιωτικό και βαρετό, στο οποίο δεν θα μπορούμε να παρέμβουμε καθόλου και η μαγεία με τη χαρά της οδήγησης θα έχουν χαθεί.

Βγείτε στο δρόμο, έχει ακόμα πολλές διαδρομές να ανακαλύψουμε.