Αυτοκίνητα, μπράβοι και συνοδείες. Ένα συχνά αστείο θέαμα

Σίγουρα θα έχετε συναντήσει τον οδηγικό τσαμπουκά που συχνά παρατηρείται σε αυτοκίνητα-μπράβους συνοδεύοντας κάποια ”VIP” πρόσωπα. Ένα σχόλιο για το φαινόμενο αλλά και τις προμήθειες των θωρακισμένων

Άγρυπνο μάτι παντού. Είναι κατανοητό. Αρκεί να μην θεωρούν πως πρέπει να ανοίγουν διάπλατα οι λωρίδες για να περάσει ο κύριος τάδε

Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο που πάει κάπως έτσι: Ήταν ένας τύπος στην Ομόνοια και έριχνε μια πράσινη σκόνη στα σιντριβάνια (είπαμε, παλιά ιστορία). Ο τύπος, λοιπόν, είχε κάνει το συντριβάνι χάλια

Τον πλησιάζει ένας αστυνομικός (είπαμε, παλιά ιστορία) και τον ρωτάει:

– Συγγνώμη, κύριε, αλλά τι είναι αυτή η σκόνη που πετάτε;

– Mα, για τους κροκόδειλους φυσικά!

– Πού είδατε τους κροκόδειλους;

– Είδατε τι καλή δουλειά που κάνει;

Αυτό θυμάμαι κάθε φορά όταν, κατεβαίνοντας Κηφισίας, Κατεχάκη, Μεσογείων, Β. Σοφίας κ.λπ., γεμίζουν οι καθρέφτες του ταπεινού Panda από (συνήθως γερμανικής προέλευσης) E segment και άνω, συνοδευόμενα από Skoda Octavia RS (κρατικά), ή δευτεροκλασάτα BMW (ιδιωτικά) και φυσικά κάποια V-Strom ή Transalp των οποίων οι αναβάτες κάνουν ό,τι μπορούν για να καταλήξουν στη Β’ Ορθοπεδική του ΚΑΤ

Μιλάω φυσικά για όλη αυτή την παράνοια των όποιων VIP ή κρατικών «λειτουργών» οι οποίοι ακόμη πιστεύουν ότι:

1. Είναι στόχος εγκληματικών οργανώσεων

2. Είναι σημαίνοντα πρόσωπα

3. Είναι υπεράνω των νόμων

4. Όλοι οι άλλοι στην πάντα, μη σας …

5. Αν πηγαινοέρχονται με τέτοια αυτοκίνητα, θα γλιτώσουν αν κάποιος τους έχει βάλει στο μάτι

Το αστείο είναι ότι η συνοδεία τους τα πιστεύει αυτά περισσότερο. Οι περισσότεροι από αυτούς θα μπορούσαν να πηγαίνουν με ταξί ή με το μετρό στη δουλειά τους και είναι σίγουρο ότι κανείς δεν θα τους αναγνώριζε

Άσε που αν, παρ’ ελπίδα, κάποιος έλεγε «ρε σεις, ο πώς-τον-λένε δεν είναι αυτός;» ο πώς-τον-λένε θα γινόταν πρωτοσέλιδο. Και θα αναλάμβανε και καλύτερο πόστο.

Για τα θωρακισμένα. Κρατικά και ιδιωτικά

Αφήνοντας κατά μέρος το κόστος με το οποίο επιβαρύνεται η (όποια) ελληνική οικονομία και επειδή το θέμα μας είναι τα αυτοκίνητα, ας ασχοληθούμε με τα περίφημα «θωρακισμένα αυτοκίνητα». Κρατικά και ιδιωτικά.

Μετά τη δεκαετία του ’70, η οποία προσέφερε ένα παλμαρές από (δυστυχώς) πετυχημένες επιθέσεις εναντίων κυρίως Ιταλών πολιτικών που βρίσκονταν μέσα στα αυτοκίνητά τους, πολλές φορές ακόμη και με πάνοπλη συνοδεία, η ανάγκη θωράκισης των αυτοκινήτων έγινε άμεση.

Η ανάγκη όμως γεννά ιδέες και πολλές φορές οι ιδέες αυτές είναι πολύ προσοδοφόρες. Διότι εκτός από πρωθυπουργούς και εισαγγελείς μιας ταραγμένης εποχής, δηλαδή ανθρώπους που πραγματικά έπρεπε να προστατευτούν, ξύπνησε ο VIP σε όλα τα ψώνια που υποστήριζαν ότι τους κυνηγάνε οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ή όποια άλλη τρομοκρατική οργάνωση της εποχής και δημιούργησαν έτσι καινούριο segment στην αγορά αυτοκινήτου

• Είναι βαριά η «φανέλα» του Ford Capri. Αρκεί; Δύσκολο

Η πραγματική ιστορία

Όντας νέος και άπειρος, καμιά 30αριά χρόνια πριν, είχα ασχοληθεί με αυτά, διότι είχαμε αποφασίσει να λάβουμε μέρος σε δημόσιο διαγωνισμό.

Διαβάζοντας τους όρους της προκήρυξης, ήταν σα να διαβάζαμε το προσπέκτους με τα τεχνικά χαρακτηριστικά ενός από τα αυτοκίνητα που εισάγαμε, οπότε πιστέψαμε ότι θα τον κερδίζαμε.

Κούνια που μας κούναγε.

Είχα έρθει σε επαφή τότε με έναν οίκο στο Μιλάνο που ειδικευόταν στη θωράκιση και οφείλω να ομολογήσω ότι έμαθα πολλά πράγματα.

Για τα επίπεδα θωράκισης, τα υλικά, τη συντήρηση, το κόστος.

Αλλά πάνω απ’ όλα έμαθα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πουλήσουμε τέτοιο αυτοκίνητο στην Ελλάδα κι ας κάναμε (εξαιρετικά) καλύτερη προσφορά σε τιμή, θωράκιση και συντήρηση (πάλι ξέφυγα). Οι λόγοι ευκόλως εννοούμενοι.

Με τέσσερα επίπεδα θωράκισης, ανάλογη ήταν και η τιμή. Όσο ελαφρύτερα τα υλικά, τόσο ακριβότερο το αυτοκίνητο.

Υπήρχε η επιλογή θωράκισης με ατσάλι στις πόρτες ή με kevlar. Κανείς βέβαια δεν είχε σκεφτεί ότι μπορεί κάποιος να παραγγείλει το ατσάλι και γι αυτό δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τους μεντεσέδες. Με αποτέλεσμα, κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα, να κατεβαίνει μισό πόντο

Για να μη μακρηγορώ, φανταστείτε ένα κατά τ’ άλλα πολύ καλό αυτοκίνητο, με θωράκιση πρώτου επιπέδου (τη χειρότερη δηλαδή), κάπου τα διπλά κιλά και κάτι, με μονίμως τέσσερις (ευτραφείς) πλήρωμα, τον κλιματισμό στο φουλ λόγω κλειστών παραθύρων, να σκαρφαλώνει τις ανηφόρες του Κολωνακίου. Κάθε 1.000 χιλιόμετρα άλλαζε δίσκο/πλατό

Άσε που, προς στιγμή, έκοψε τη δουλειά από άλλους εισαγωγείς θωρακισμένων, οι οποίοι, θορυβημένοι, έκαναν χρήση μερικών αδεσμεύτων εντύπων και δημοσιογράφων, κατήγγειλαν το «σκάνδαλο» και ξαναπήραν τη δουλειά (ουφ).

Όλα αυτά στην πλάτη και με τα λεφτά όλων, αποδεικνύοντας ότι ο σκοπός είναι οι «προμήθειες» ή η «κουτάλα» και όλα τα άλλα…

ΥΓ1 Ψάχνοντας κάποτε στις αγγελίες, είχα βρει μία Mercedes S 500 Long του ’99 με 145 χλμ (προσοχή:145) στην τιμή των €11.000 ευρώ. Έτυχε να γνωρίζω το συγκεκριμένο αυτοκίνητο διότι είχε παραγγελθεί για τη γιουγκοσλαβική πρεσβεία και, λόγω των γεγονότων, παρέμεινε απούλητη έως το ’99, οπότε και πουλήθηκε σε κροίσο της εποχής, μαζί με όλο το πακέτο φυσικά (συνοδείες, όπλα κ.λπ.).

Εκτός από το γελοίο της τιμής (150.000.000 δρχ), επίσης γελοίο ήταν ότι, όταν παραδόθηκε, κυκλοφορούσε ήδη δύο χρόνια το καινούριο αντίστοιχο μοντέλο της Mercedes.

ΥΓ2 Για την ιστορία, τα αυτοκίνητα που προσφέραμε «κέρδισαν» τον διαγωνισμό. Εμείς όχι, όμως.

Photo: Google