Οδηγώντας στο Μέλανα Δρυμό

Black Forest δεν είναι μόνο τούρτα αλλά μια πραγματική ιστορία. Για μεγάλα παιδιά

Το μόνο μέρος που μου αρέσει να βρίσκομαι. Στο μόνο μέρος που βρίσκω τον εαυτό μου. Ηρεμώ

Σώμα και μηχανή γίνονται ένα, ο δρόμος γίνεται μονοπάτι, τα λάστιχα παπούτσια και όλα μαζί αρμονικά ρέουν στο ασφάλτινο ποτάμι που ενώνει τα χωριά και τις πόλεις της νοτιοδυτικής Γερμανίας. 

Ο Schwarzwaldhochstrasse (μτφ. ο δρόμος στο υψηλό κομμάτι του Μέλανα Δρυμού) είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για τους ευρωπαίους τουρίστες που ψάχνουν την επαφή με τη φύση αλλά και τα όρια στην πρόσφυση των ελαστικών τους.

Αλλά ας ξεκινήσω με λίγη ιστορία πρώτα. Στην καρδιά της Ευρώπης βρίσκεται το μεγαλύτερο δάσος  της κακιάς και μισητής «χώρας του λαού», (βλ. Deutschland). 

Στο έκτασης 3.750 τετραγωνικών χιλιομέτρων του Μαύρου Δάσους, που πήρε το όνομα του από τους Ρωμαίους εξαιτίας της πυκνότητας των δεντροστοιχιών που δεν αφήνουν το φως του ήλιου να περάσει ούτε την ημέρα, απλώνεται ένας επίγειος παράδεισος.

Από την αρχή του 19ου αιώνα η ανάγκη για ξυλεία μετέτρεψε το «ανεξάντλητο» σε δέντρα, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν, δάσος (που μέχρι και τον 18ο αι. ήταν κατοικία λύκων, αρκούδων, ελαφιών και αλεπούδων) σε τόπο εμπορίου και κερδοφορίας. 

Οι κορμοί, μέσω των ποταμιών, μεταφέρονταν από το ένα μέρος στο άλλο. Όσο όμως η υλοτομία αυξανόταν, η ανάγκη προσέγγισης σε πιο δύσβατα κομμάτια, έφερε τη δημιουργία μονοπατιών. Οι δρόμοι δεν ήταν γνωστοί τότε. Τα ζώα δυσκολεύονταν να μεταφέρουν το φορτίο στα λασπώδη ανοίγματα.

Το 1795 σαράντα εμπορικές άμαξες κόλλησαν στην λάσπη. Πολλοί υπηρέτες των εμπόρων πνίγηκαν στο βούρκο στην προσπάθεια τους να ξεκολλήσουν τα κάρα. Κάτι έπρεπε να γίνει.

Μόλις το 1930 εμφανίζεται επίσημα ο όρος ”Schwarzwaldhochstraße”, που τα τελευταία οκτώ χρόνια ήταν ο χωματόδρομος που ένωνε το Lichtenthal μέχρι το Ruhestein και που σε κάποια σημεία ήταν δύσβατος και επικίνδυνος ακόμη και για πεζοπόρους.

Από τις 30 Ιουλίου 1933 που δόθηκε επίσημα στην κυκλοφορία και έγινε αποδεκτός από την Γερμανική Οδική Υπηρεσία μέχρι και το 1972, οπόταν ολοκληρώθηκε και το τελευταίο του κομμάτι, η χάραξη του διαφοροποιήθηκε αρκετά. 

Σήμερα είναι ένας ορεινός δρόμος 60 χιλιομέτρων που ενώνει το Freudenstadt με το Baden-Baden και που η εναλλαγή των τοπίων και του υψομέτρου καθώς και η πολύ καλή ποιότητα της ασφάλτου τον καθιστούν ως έναν από τους must-drive-there προορισμούς των ευρωπαίων petrolheads.

Σε μας που αρέσει η οδήγηση σε ορεινό δασικό στροφιλίκι εκεί είναι ο δικός μας παράδεισος. Αρκεί να τηρείς τα όρια ταχύτητας των 70 και 80 km/h (πώς είπατε;). Ορισμένα σημεία, πάντως, είναι χωρίς περιορισμό ταχύτητας αλλά δεν αργεί να φανεί το επόμενο σήμα. Μαζί με την απογοήτευση στο πρόσωπο του οδηγού. 

Μισό λεπτό, όμως. Μην απογοητεύεστε. Όπως προανέφερα, η ανάγκη για ξυλεία οδήγησε τους υλοτόμους σε πιο δύσβατα κομμάτια του Δάσους.

Αυτά τα μονοπάτια, έγιναν κι αυτά δρόμοι (τώρα που επιτέλους ανακαλύψαμε πώς θα τα λέμε). Πιο στενοί, με την ίδια ποιότητα ασφάλτου, με πάρα πολύ καλή ορατότητα, και χωρίς περιορισμό ταχύτητας.

Βλέπετε, ο δρόμος είναι γεμάτος στροφές, οικισμούς και η τοποθέτηση πινακίδων θα ήταν άσκοπη αλλά και πολυέξοδη.

Με τα 50 km/h, υποχρεωτικά μέσα στις  κατοικημένες περιοχές και τις αλλεπάλληλες στροφές, πόσο γρήγορα μπορείς να πας;

Δεν σκέφτηκαν όμως, ότι μετά από 20-30 χρόνια, τα αυτοκίνητα και οι μοτοσυκλέτες, θα εξελιχθούν τόσο ώστε να μπορούν πλέον να μεταφέρουν μεγαλύτερη ταχύτητα και μέσα στην στροφή. 

Με πιο εντυπωσιακό σκηνικό τριγύρω, με ελάχιστη έως καθόλου κυκλοφορία (ιδιαίτερα τις καθημερινές),  φουρκέτες, καμιά φορά ευθείες μεγάλες με έντονες εναλλαγές ύψους, μία Eau Rouge, πολλές και συνεχείς αλλαγές κατεύθυνσης και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο «στριφτερός» οδηγός.

Εκεί «μπαίνουν» όλοι. Μηχανές, Πορσικά, τετρακούνες, roadster, targa, cabrio κάθε είδους, κλασικά, αντίκες, hot hatch, τα πάντα και οι πάντες. Και με τις πάντες.

Δεν χρειάζεται να σας πω προς τα πού να πάτε. Χαθείτε ελεύθερα. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν κάπου. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η σήμανση είναι κατανοητή ακόμα κι από δεκάχρονο και η διασκέδαση εξασφαλισμένη.

Tips επιβίωσης στο Μέλανα Δρυμό

• Πρώτα απ’όλα, δεν θα ‘στε μόνοι. Είπα ότι η κίνηση είναι ελάχιστη αλλά το καλοκαίρι, αυξάνεται. Κυρίως τον Αύγουστο. Ακόμη και τις καθημερινές, που τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, πρέπει να είστε σε ετοιμότητα για αντιθέτως ερχόμενα οχήματα.
• Μεγάλη προσοχή στα ποδήλατα. Πολλά ποδήλατα. Πάρα πολλά ποδήλατα. Κρατείστε απόσταση κατά την προσπέραση και την υπομονή σας όταν δεν έχετε ορατότητα.
• Κατά την είσοδο σε κατοικημένες περιοχές, να τηρείτε πάντα την ανώτατη ταχύτητα που ορίζεται από τις πινακίδες. Εκεί, συνήθως, είναι τοποθετημένες οι σταθερές κάμερες ελέγχου ταχύτητας (radar ή Blitzer). Βέβαια, υπάρχουν και οι φορητές κάμερες που τοποθετούνται από συνεργείο σε απροσδιόριστα σημεία.
• Αν δείτε, λοιπόν, στην άκρη του δρόμου, ή σε κάποιον παράδρομο κάποιο μίνιβαν, παρκαρισμένο στο άσχετο (συνήθως Vito, ή Transporter) και τίποτα περίεργα τρίποδα στο οδόστρωμα ή το πεζοδρόμιο, ναι, σωστά καταλάβατε, είναι κάμερα. Τις περισσότερες φορές βρίσκονται στις  διασταυρώσεις επαρχιακών δρόμων όπου η ταχύτητα περιορίζεται στα 70 km/h, ή μέσα στην πόλη, όταν υπάρχει σήμανση 30 km/h. Έτσι, αν σας τυφλώσει κάποιο φλας την ώρα που οδηγείτε, μην ψάχνετε κάποιον car spotter με φωτογραφική μηχανή. Η φωτογραφία θα σας έρθει σπίτι μαζί με το αρκετά χαμηλόπρόστιμο.

• Επίσης, μεγάλη προσοχή στα ζώα. Είναι πολύ συχνή η κάθετη διέλευση μικρών και μεγάλων τετράποδων. Από ελάφια, μέχρι αλεπούδες και σκίουροι. Η αλεπού διασχίζει τον δρόμο με την μία και γρήγορα, ο σκίουρος φθάνει στη μέση του δρόμου κι αν αισθανθεί κίνδυνο ξαναγυρίζει πίσω σαν τις γάτες – να, μια καλή άσκηση για τα αντανακλαστικά. Με το ελάφι δεν έχουμε συστηθεί ακόμη.
• Όπου και να πάτε, θα βρείτε το ίδιο σκηνικό. Στροφές, δάσος, γραφικά χωριά, ρυάκια, ποτάμια, λίμνες, λαγκάδια, λιβάδια, τον Φρόντο, τον Γκάνταλφ κλπ. Όποιον δρόμο και να ακολουθήσετε θα τον απολαύσετε.
• Κι αν σας βρει το βράδυ κάντε στάση σε μια από τις αμέτρητες πανσιόν που θα συναντήσετε όπου με €25 (κατά μέσο όρο) το άτομο για τη διανυκτέρευση -συνήθως με πρωινό- το μόνο έξοδο που σας περιορίζει είναι η βενζίνη. Έτσι πέρασα την άδεια μου. Όλη μέρα βόλτες.
• Μια ιδανική ταξιδιωτική εμπειρία για μένα που αγαπώ το δάσος και το βουνό πιο πολύ από την θάλασσα. Μερικοί ηρεμούν στην παραλία ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο πίνοντας δροσερά αφεψήματα και διαβάζοντας βιβλία τσιμεντόλιθους, άλλοι τη βρίσκουν με δυνατή μουσική και χορό όλη μέρα. Εγώ ηρεμώ όταν από το κάθισμα του οδηγού βλέπω τον δρόμο μπροστά, όταν με δροσίζει ο βουνίσιος αέρας, όταν διαβάζω τις στροφές, όταν ακούω τον κινητήρα να κελαηδάει κι όταν χορεύω ταγκό με το πλαίσιο και το τιμόνι. Και τόσο πράσινο που να μη το χορταίνω. 

Αυτή θεωρώ διασκέδαση για μένα. Που αγαπώ την οδήγηση.

Photo: Ν. Θεοφιλόπουλος