Το BMW Μ3 και ένα τροπέτο στο Καβούρι. True story

Μερικές φορές χρειάζεται να δεις το σκόρπιο τροπέτο ενός BMW M3 στο Καβούρι για να θυμάσαι πως δεν περνάς τέζα εκεί όπου δε βλέπεις

Διασταύρωση Καβούρι με Βουλιαγμένη. Φαίνεται άδειο και ελεύθερο. Δεν είναι πάντα, ξέρεις. Για αυτό και ένας αναγνώστης του 4Drivers έγραψε την εμπειρία που έζησε από πρώτο χέρι

Είναι ακόμα ένα από εκείνα τα βράδια. Τετάρτη ή Πέμπτη, δε θυμάμαι

Άλλωστε, σχεδόν κάθε βράδυ, γύρω στις έντεκα με δώδεκα, ξεκινούσα από Νέα Ιωνία για «κάτω».

Φοιτητής γαρ, με δέκα ευρώ στην τσέπη, ίσα-ίσα για βενζίνη, ενίοτε και πέντε. Ωραίες εποχές, η βενζίνη έπαιζε στο 1€/lt τότε. Μαζί, έπαιζε και πολύς χρόνος για χάσιμο.

Φορτώναμε ο καθένας από δυο-τρία άτομα στα αμάξια και κατηφορίζαμε

Κηφισίας, Συγγρού, η απαραίτητη σπασμένη 2α στην ανοιχτή δεξιά της Αρδηττού, μετά το Καλλιμάρμαρο.

«Ναι, ακούγεται ωραία εδώ», λέγαμε. Μετά Λ. Βουλιαγμένης, χαζοπατήματα στη «Βούτα» και τη «Μαύρη» και μετά φανάρι στο τέλος της Βουλιαγμένης, εκεί που τέμνεται με παραλιακή.

Εκεί που στρίβεις αριστερά για να συνεχίσεις προς Λιμανάκια. Το δικό μας navi.

Όπως ήταν τότε η ρύθμιση στο φανάρι, αν έφευγες σφαίρα με κάτι αξιοπρεπές προλάβαινες το επόμενο – αυτό που αριστερά σε πάει για Βάρης-Κορωπίου. Τώρα, πλέον, έχει αλλάξει. Πρέπει να ‘χεις McLaren για να το προλάβεις

Τεσπά, στο φανάρι, λοιπόν. Μπροστά μας η ευθεία προς Βουλιαγμένη.

Δεξιά ήταν κάποτε ο «κουτάλας», το κλασικό περίπτερο όπου αντί να κατέβεις απ΄το αμάξι, σου ‘δινε αυτό που ‘θελες με μια μακριά ξύλινη κουτάλα. Εκεί έβαζες και τα λεφτά

Για την ιστορία, ο «κουτάλας» έχει πλέον μεταφερθεί στον παράλληλο δρόμο της παραλιακής, στο Καβούρι.

Να’ μαι λοιπόν στο φανάρι. Δίπλα δε θυμάμαι τι ήταν, λογικά κάποιο hot hatch της εποχής. Μπορεί να «ανοίγαμε» και μόνοι μας, δεν έχει σημασία.

Βγήκαν οι τιμές για τις BMW M3 και M4. Πόσο έχουν Ελλάδα;

Πανικός στην ευθεία για Βουλιαγμένη

Με την πενιχρή ιπποδύναμη των 130 ίππων φτάνεις στην «κορυφή», εκεί όπου δεξιά στο φανάρι πας για Καβούρι.

Εμείς ερχόμασταν με κάποια 150-160 χιλιόμετρα.

Ξαφνικά, βλέπουμε φώτα από μακριά, χέρια να κουνιούνται, πέφτουμε στα φρένα και περνάμε «μπλοκαριστοί» μπροστά απ’ το πρώτο περιπολικό, με τους δύο «μπλε» να μας κοιτάζουν. Μάλλον με αποδοκιμασία….

Εκεί, λοιπόν, μόλις ανοίγει το οπτικό πεδίο, στο φανάρι για Καβούρι, με την κατηφόρα μπροστά μας, βλέπουμε το σκηνικό μάχης. Δεκάδες σταματημένοι με αλάρμ και μπροστά μας καπνοί, σκόρπια βαυαρικά εξαρτήματα και ένα BMW M3 «46άρι».

Το Μ3 που τότε ανήκε στην κατηγορία «ελληνικό supercar», είχε πριν λίγο καταλήξει πάνω σ’ ένα από τα δέντρα στο μεσαίο διάζωμα. Ευτυχώς η μητέρα Φύση κατάφερε να το συγκρατήσει πριν περάσει στο αντίθετο ρεύμα. Με τους αερόσακους ανοιχτούς, φλόγες, κάποιοι με φορητούς πυροσβεστήρες. Πανικός

Η κόντρα με το Audi S5. Και ο ένοχος

Πωλείται τροπέτο BMW Μ3

Παρκάρουμε δεξιά πιο κάτω. Δίπλα μου, στο πεζοδρόμιο, βλέπω μια πολλαπλή με έξι αυλούς.

Πιο κάτω, ένα ψυγείο, τον «παπά» της M3, διάφορα πλαστικά.

Ό,τι δεν άντεξε την πρόσκρουση και άφησε για πάντα τη θαλπωρή της γερμανίδας μάνας του που ήταν, πια, ο κυριολεκτικός ορισμός του όρου «τροπέτο».

Απ’ ό,τι μάθαμε, ο οδηγός έζησε. Ήταν μικρός σε ηλικία. Μετά κάναμε τα κλασικά. Τα γνωστά σενάρια για το «πλουσιόπαιδο που ο μπαμπάς τού πήρε Μ3 και πήγε και το κάρφωσε. Ρε συ, σε τι χέρια καταλήγουν τέτοια αμάξια..». Και τα σχετικά. Αυτά που οι περισσότεροι λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Σενάρια βασισμένα σε στερεότυπα. Αλλά ίσως και να ‘χαμε δίκιο. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πού αρχίζει και πού τελειώνει ένας αστικός μύθος

Μέχρι να φύγουμε, είχαν γίνει κι άλλες δύο μικροστούκες απ’ όσους ανέβαιναν και δεν πρόφτασαν να φρενάρουν μόλις ξεπρόβαλαν από την ανηφόρα.

Περνάμε ξανά απ’ το σημείο. Μάθημα «M3 Καβούρι»

Αργά-αργά, για να αποτυπώσουμε μια τελευταία εικόνα της καταστροφής.

Εκεί ήταν που μας την «έδωσε» από πίσω και ένα τζιπάκι. Οδηγούσε μια κοπελίτσα που κοίταζε και αυτή το σκηνικό, δεν πρόσεξε και ήρθε σε επαφή με τον προφυλακτήρα μου.

Ντάξει, δεν πειράζει. Ασφάλεια είχε, είχε και ωραίες φίλες μαζί της. Κανείς δεν παραπονέθηκε.

Το σίγουρο είναι πως δεν ξαναπέρασα ποτέ «τέρμα» από ‘κείνο το σημείο. Η ορατότητα σώζει. Αλλά είχε τελεστεί και η απαραίτητη θυσία για να εξευμενιστούν οι αιμοσταγείς Μολώχ. Ναι, είναι άλλος ένας αστικός μύθος. Μέχρι να δεις το θρίλερ live και να μειώνεις ταχύτητα όπου δε βλέπεις. Κάθε φορά. Μα κάθε φορά