Έδωσα το καινούργιο και το «έσφαξαν». Αυτή είναι η εμπειρία για τη μετατροπή του προσωπικού μου BMW Μ3 που με έκανε να παίρνω και λεωφορείο
Δεν πα’ να ‘χε χιόνια και ερημιά, δεν πα’ να ήταν και μετατροπή. Όταν είσαι πιτσιρικάς και έχεις το αυτοκίνητο που γούσταρες δεν καταλαβαίνεις Χριστό
Πριν σχεδόν είκοσι χρόνια είχα ένα BMW 316. Το ‘χα δει σε μια έκθεση στην Αμφιθέας. Ήταν το πιο ωραίο και επιθετικά στημένο 46άρι που ‘χα δει ποτέ
Με χειροποίητες μπουκάλες της Bilstein, ρυθμιζόμενα camber plates, 18άρηδες τροχούς της Schnitzer, το ομώνυμο διακριτικό body kit, τετραπίστονα Brembo και μέσα όλο, μα όλο, το σύμπαν του προαιρετικού εξοπλισμού της BMW.
Από θερμαινόμενα, ραφές σε κόκκινο-μπλε στα δέρματα, Harman Kardon, τηλέφωνο, της Παναγιάς τα μάτια.
Μαζί είχε και ένα turbo-kit που, όπως πληροφορήθηκα, είχε μπει από κάποιον γκουρού, στην επίσημη αντιπροσωπεία της BMW στο Άργος.
Ο «Αλέκος», όπως μου ‘παν για τον μάστορα, είχε βρει τον τρόπο και έβγαζε κάποια 190 άλογα από το 8βάλβιδο σύνολο με το μονό εκκεντροφόρο.
Χωρίς κομπιάσματα, check engine ή lag. Γραμμικότατα και με χαμηλή κατανάλωση.
Το 46άρι το πουλούσε ένας άρρωστος τύπος που ‘χε το βίτσιο να τα αγοράζει καινούργια και full extra. Μετά τους έριχνε κι άλλα λεφτά και μετά από λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα (λιγότερα από 20,000 όταν την είδα) τα πουλούσε. Γαμπρός κανονικός. Ο Κώστας, ο γαμπρός δηλαδή, είχε πρόβλημα. Κι όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, κάποιος επωφελείται
Σιγά να μην έστριβαν έτσι τα 316
Το 46άρι, όσο κι αν είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πώς μπορεί να στρίβει ένα αυτοκίνητο με ανάποδα τα ψαλίδια απ΄το πολύ χαμήλωμα και πάνσκληρο, σε καλό οδόστρωμα έμπαινε όπως ερχόσουν.
Απίστευτο grip, καμία πληροφόρηση.
Η αίσθηση στο τιμόνι είχε σχεδόν χαθεί. Όμως η πρόσφυση ήταν λες κι είχε κάτσει η Ακρόπολη πάνω του. Ακλόνητο. Επίσης είχε μια αρχική, ξυραφένια φάση του turn-in – σημείο που, ούτως ή άλλως, έπασχαν τα 46άρια στα χέρια ενός απαιτητικού οδηγού
Έλα όμως που το μάτι του ανθρώπου είναι αχόρταγο. Μόλις είχε βγει, βλέπεις, το Μ3. Ένα αυτοκίνητο που συνεχίζω να θεωρώ ως το καλύτερο all around της δεκαετίας 2000-2010.
Όπως όλοι ξέρουμε, εκείνη την εποχή τα χρήματα έβγαιναν αλλιώς. Εύκολα και με μακράν λιγότερη προσπάθεια.
Εντάξει, εγώ ήθελα το Μ3 καινούργιο αλλά είπαμε: έβγαιναν πιο εύκολα, όχι ότι έβγαιναν με το τσουβάλι. Οπότε δεν μου έβγαινε κι ο λογαριασμός για τη μετάβαση σε ένα ορίτζιναλ Μ3.
Κάπως έτσι ένα πρωί πήρα την απόφαση να κατέβω Άργος. Στον Αλέκο
Η εικόνα της επίσημης τοπικής αντιπροσωπείας κάλμαρε την ενστικτώδη αμφιβολία που συνοδεύει τύπου backyard μετατροπές.
Ο Αλέκος ήταν ένας λιγομίλητος, μπορεί και λίγο μπλαζέ τύπος, κάτι σαν καθηγητής επί της BMWδολογίας.
Απ’ ό,τι μου ψιθύρισε το ένστικτο, μάλλον έβγαζε αρκετά χρήματα απ΄τη διπλή ιδιότητα του αντιπροσώπου-εξελικτή-μετατροπέα. Του είπα τον πόνο μου.
Ήθελα το Μ3. Είχα το πιο ακριβό και ιδιαίτερο 316 της πιάτσας. Να την κάνω την μετατροπή; Δυσκολευόμουν να προφέρω ακόμα και τη λέξη. Άκου «μετατροπή»…
Ο Αλέκος με πήγε στο πίσω μέρος του μαγαζιού και μου έδειξε τροπέτα και τιμές.
Ανάμεσά τους κι ένα καινούργιο. Με τις κόλλες, άθικτο και ένα εσωτερικό που νόμιζες πως είχε βγει απ’ το ράφι αντιπροσωπείας.
«Αυτό θέλω», είπα με παιδικό ενθουσιασμό ξεχνώντας πως παίρνεις ό,τι πληρώνεις.
«Θα μου αφήσεις τα δικά σου πράγματα (είπαμε, όλος ο προαιρετικός εργοστασιακός εξοπλισμός), θα μου δώσεις €30,000 και σε 45 μέρες θα ΄χεις ένα Μ3 όπως βγαίνει απ’ το εργοστάσιο», απάντησε ο γκουρού.
«Κάτσε να πάρω το υπογλώσσιο, Αλέκο», είπα.
Έβαλα πρώτη στο κιβώτιο και έφυγα για να το σκεφτώ
Άργος-Αθήνα με το μυαλό να κάνει προσθαφαιρέσεις. Συν, πλην, μείον, έφτασα Αθήνα κι είχα γίνει ξεφτέρι.
Ως γνωστόν όμως, ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Το φονικό είχε ήδη συντελεστεί στο αθώο μου μυαλό. Είναι τρομερή η φυγόκεντρος που σου ασκεί η επιθυμία για ένα αυτοκίνητο που θες πολύ. Πάρα πολύ. Στο Άργος. Ξανά, λοιπόν
«Σύμφωνοι», του είπα. «Αλλά θα πάρω μαζί μου τους 18άρηδες Schnitzer και τα Brembo σε ένα κουτί φεύγοντας για να τα πουλήσω».
Ο Αλέκος συμφώνησε και λίγα λεπτά αργότερα ήμουν στη στάση του λεωφορείου.
Είχα να μπω σε λεωφορείο απ’ τα φοιτητικά χρόνια αλλά χαλάλι. Κομμάτια να γίνει. Και τριάντα χιλιάρικα, ε; Μην ξεχνάμε τα βασικά.
Για να μην σας πάω καρότσι μέχρι τέλους θα συνοψίσω τη συνέχεια
Άρχισαν τηλέφωνα την επόμενη εβδομάδα.
Ο Αλέκος, μάλλον βαριεστημένα, απαντούσε ξέροντας πως στην άλλη άκρη της γραμμής κρέμεται απ΄τα χείλια του ένα αρρωστάκι. Η φαντασίωση χτιζόταν.
Ενδιάμεσα κατέβηκα και μια ξαφνική για να δω το μωρό. Με πάει από πίσω και μου δείχνει κάτι που έμοιαζε με αυτοκίνητο. Για την ακρίβεια, μισό αυτοκίνητο.
«Τι είναι αυτό;», ψέλλισα όσο έψαχνα στις τσέπες τα υπόλοιπα υπογλώσσια. «Το δικό σου. Θα κολλήσουμε τώρα το πίσω μέρος με τους πόντους», είπε ο μάστορας. Έπαθα σοκ. Δεν ήξερα, δεν ρώταγα και δεν είχα ακούσει πως απ΄τη μεσαία κολώνα και πίσω το Μ3 είναι άλλο αυτοκίνητο και έπρεπε να κολλήσει το πίσω μέρος του τροπέτου
«Ναι, γίνεται και αλλιώς, χωρίς να πειράξεις τίποτα αλλά υποτίθεται πως θα γινόταν μια Μ3 μετατροπή που δεν θα ξεχώριζε απ’ το original», σημείωσε ο Αλέκος λίγο πριν αφήσω την τελευταία μου πνοή, άψαλτος στο κοιμητήριο Άργους.
Μεσολάβησαν αγχωτικές εβδομάδες
Το ψιλομετάνιωσα για να ‘μαι ειλικρινής.
Μέτραγα και τα ψιλά, δεν πίστεψα πως έδωσα ένα μπιμπικωτό, άβαφο και κουκλί για να το κάνω βίδες και σφαγμένο στα εντόσθια του σασί.
Η εγχείρηση αργούσε κιόλας, οι 45 μέρες έγιναν 60, οι 60 έγιναν τρεις μήνες.
Και ήταν μόνο με την πίεση και απανωτά τηλέφωνα όταν μια ευλογημένη μέρα ο Αλέκος με πήρε για πρώτη και τελευταία φορά τηλέφωνο και μου ΄πε πως το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο.
«Με τι θα κατέβεις;», με ρωτά.
«Με το λεωφορείο της γραμμής, τώρα που συνήθισα»
«ΟΚ, θα έρθω να σε πάρω απ’ το τέρμα του λεωφορείου»
Το επόμενο μεσημεράκι ήμουν εκεί. Λίγα λεπτά αργότερα, βλέπω ένα ασημί Μ3 να ‘ρχεται. Μα το Χριστό, δεν κατάλαβα πως ήταν το δικό μου. Ορκίζομαι. Δεν είχε και μπροστινά νούμερα
Μπαίνω μέσα.
«Σ’ αρέσει;», ρωτά ο Αλέκος.
«Τι; Το δικό μου είναι;»
«Ε, ναι, ρε. Το δικό σου»
Σόρι παιδιά, μηχανικός δεν είμαι, δημοσιογράφος μόλις είχα ξεκινήσει και δεν είχα οδηγήσει ακόμη μερικές εκατοντάδες αυτοκίνητα, όμως την αίσθηση την είχα. Το αυτοκίνητο έδειχνε, σε πρώτη επαφή, απλά τέλειο
Πλήρωσα. Έφυγα. Ήμουν ευτυχισμένος
Αυτή τη φορά, το Άργος-Αθήνα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Έχοντας ήδη οδηγήσει ορίτζιναλ Μ3, δεν έβλεπα, σε επίπεδο αίσθησης, ακρίβειας, ήχου, απουσίας τριγμών, βαφής ή ό,τι άλλο, καμιά απολύτως διαφορά.
Οι επόμενοι μήνες επιβεβαίωσαν ότι ο γκουρού είχε κάνει εξαιρετική δουλειά.
Περιττό να πω ότι σε επίσημο γνωστό ντίλερ όπου πήγαινε για σέρβις το αυτοκίνητο στη συνέχεια, δεν κατάλαβαν τίποτα μέχρι να διασταυρώσουν τον αριθμό πλαισίου.
Το αυτοκίνητο το χάρηκα όσο ελάχιστα
Δεν έβγαλε την παραμικρή δυσλειτουργία.
Δεν έκανε κιχ και ο σημερινός διευθυντής νοτιοανατολικής Ευρώπης της BMW μάλλον θα θυμάται ακόμα τη βόλτα, ένα βράδυ, για Σούνιο. Πού να ‘ξερε πως ήταν μέσα σε μια ελληνικότατη μετατροπή.
Για να δώσω και μια ακόμα διάσταση στο θέμα, ψυχαναλυτικής φύσεως, στο μυαλό μου η λέξη συνέχισε να με με ενοχλεί. «Μετατροπή». Μετά από εμβάθυνση με τον Γιάννη κατάλαβα πως είχα «θέμα» με την εικόνα. Και όχι με την ουσία. Μαλακία μου εφόσον το αυτοκίνητο ήταν απλά άψογο αλλά ο καθένας κουβαλάει το παρελθόν του. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε
Μετατροπή; Ε, ναι ρε φίλε. Και λοιπόν;
Αν έχει γίνει σε χέρια που ξέρουν τι κάνουν δεν θα ΄χα πρόβλημα. Αλλά μην μου πεις να ξαναπεράσω ξανά το ψυχοφθόρο της διαδικασίας.
Γιατρέ μου, θεραπεύτηκα.
Photo: 4Drivers.gr
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
Διαβάστε μας (και) στο Protagon
Διαβάστε μας (και) στο Autotypos
Ίσως να σ’ αρέσει
