Με τον Belmondo και 170 στο Τουρκολίμανο. Ήμουν κι εγώ εκεί

Ο Jean-Paul Belmondo είχε λάβει μέρος σε 80 ταινίες υποδυόμενος αξέχαστους ρόλους. Μεταξύ αυτών κα στην ταινία ”Le Casse” (Οι Διαρρήκτες), του ’71. Ο Αλέξανδρος Κορέσσης ήταν τότε εκεί

Ο ηθοποιός Jean-Paul Belmondo, ιερό τέρας του γαλλικού κινηματογράφου, απεβίωσε σήμερα στην κατοικία του στο Παρίσι σε ηλικία 88 ετών, δήλωσε ο δικηγόρος του στο AFP. «’Ηταν πολύ κουρασμένος εδώ και κάποιο καιρό. Πέθανε ήσυχα”, διευκρίνισε ο δικηγόρος του

Ο Bullit συναντά τη Ληστεία αλά Ιταλικά. Στον Πειραιά. Kαι ήμουν κι εγώ εκεί

Όλοι έχουμε δει αυτές τις ταινίες, αλλά και άπειρες άλλες με σκηνές κυνηγητών.

Λίγοι όμως θα θυμούνται ότι ένα από τα καλύτερα car chases έχει γυριστεί στην Ελλάδα, μεσούσης μάλιστα της εθνοσωτηρίου.

Πρόκειται για την ταινία “Le Casse” (’71), του Henri Verneuil, στην οποία έχω συμβάλει διασκεδάζοντας τους κομπάρσους με τον παρακάτω τρόπο – όχι ότι σας νοιάζει, αλλά θα το γράψω, ούτως ή άλλως.

Γυρνώντας εκείνη τη χρονιά από τις διακοπές των Χριστουγέννων, με έκπληξη είδαμε τρία τροχόσπιτα, μέσα στη σχολική αυλή. Το καθένα έγραφε και από ένα όνομα στην πόρτα.

Φανταστείτε τη σκηνή λοιπόν, να είσαι 16 και να έχουν παρκάρει, έστω και σε τροχόσπιτα, ο Jean Paul Belmondo, ο Omar Sharif και η Nicole Calfan εκεί που θα ‘πρεπε να μαζευτούμε για προσευχή και μετά να πάμε για τριγωνομετρία. No way!

Απογειώθηκε το Land Rover Defender στη νέα ταινία του James Bond

Μνήμες του ’70

Ο σκηνοθέτης του “Le Casse”, Henri Verneuil, με, ή μαλλον παρά τα μέσα της εποχής, γύρισε ένα από τα καλύτερα car chases.

Με τη Διεύθυνση του “Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος” να έχει παραχωρήσει και την κλειστή αίθουσα γυμναστικής για τους υπόλοιπους παρατρεχάμενους, αποφασίσαμε με τον φίλο και συμμαθητή Γιώργο Λιάπη (συνωνυμία, συνωνυμία!) να κάνουμε τους paparazzi.

Έτσι, επιστρέψαμε το βράδυ με τη Zenit, τον 50άρη φακό και τα ασπρόμαυρα Ilford (400 ASA, παρακαλώ) και προσπαθούσαμε να φωτογραφήσουμε, χωρίς φλας, μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη με επαγγελματίες. Όσοι από εκείνους ζουν, μπορεί και να γελάνε ακόμη

Παρ’ όλα αυτά, μείναμε ως αργά το βράδυ –γνωρίζοντας τις συνέπειες που θα επακολουθούσαν– και παρακολουθήσαμε μερικά γυρίσματα που έγιναν σ’ ένα διπλανό σπίτι.

Η σκηνή του κυνηγητού

Η σκηνή του κυνηγητού, που μαζί με τη μουσική του Ennio Morricone είναι κινηματογραφικά ό,τι καλύτερο έχει η ταινία, διαρκεί περίπου δέκα λεπτά, και αξίζει να την δείτε (στο βίντεο πιο κάτω) για πολλούς λόγους – κυρίως αισθητικούς και ιστορικούς

Αισθητικούς, διότι, μέσα από τα πλάνα, βγαίνει όλη η κακογουστιά και η μιζέρια που συνόδευε εκείνη την εποχή και δυστυχώς υπάρχει ακόμα, γερασμένη κατά 45 χρόνια. Αλήθεια, τι θα γίνουν όλες αυτές οι πολυκατοικίες;

Και ιστορικούς διότι, εκτός από το “πουλί” με τον στρατιώτη και τα κλαρίνα που θα πρέπει να περιλαμβάνονταν ως βασικός όρος στη συμφωνία των τότε αρχών ως αντάλλαγμα για την παραχώρηση των δρόμων για τα γυρίσματα, ο προσεκτικός θεατής θα παρατηρήσει πόσο γερασμένος ήταν ήδη ο στόλος των –λίγων, είναι αλήθεια– αυτοκινήτων του ’70.

Πράγμα που έχει ήδη αρχίσει να γίνεται αντιληπτό στην καθημερινότητά μας. Ελπίζω η ιστορία να επαναληφθεί μέχρι εκεί. Αλλά δε νομίζω.