Ήμουν κι εγώ στο Spa με Radical

Post date:

Author:

Category:

 

Είναι μερικές φορές που ο Coelho έχει δίκιο. Το σύμπαν τα φέρνει έτσι ώστε μια μέρα όλα να γίνουν όπως τα θες.

Όλα; Ε, εντάξει όχι όλα, αλλά τα περισσότερα.

Το τηλεφώνημα –πάντα από ένα τηλεφώνημα αρχίζουν οι περιπέτειές μου– ήρθε δυο μέρες πριν το περυσινό δημοψήφισμα 

“Οδυσσέα, έχω μια πρόταση να σου κάνω”, είπε ο κάλος μου φίλος. “Από Κυριακή έως Τρίτη είχα εδώ και καιρό κανονίσει να πάω στο Spa με το γιο μου, όπου είναι οργανωμένο ένα track day, από την bookatrack.com.uk, για να οδηγήσουμε το Radical SR3 που έχω στην Ιταλία. Ο γιος μου δεν μπορεί να έλθει, οπότε μήπως θέλεις εσύ; Όλα είναι πληρωμένα, να μη χάσω τα χρήματα μου. Κερνάω!”

Αυτοί είναι φίλοι!

H θετική μου απάντηση άργησε 0.1”, ως συνήθως. Πάντα το σκέφτομαι πριν απαντήσω. Έτσι, Κυριακή πρωί πετούσα για Βέλγιο. Ο φίλος μου με μάζεψε από το αεροδρόμιο με το αυτοκίνητο και δυο ώρες μετά, νωρίς το απόγευμα, φτάσαμε στο Circuit Spa-Francorchamps, με τον καιρό να εναλλάσσεται μεταξύ γκρίζου και φωτεινού.

Η περιοχή είναι ονειρική, με χωριουδάκια γραφικά, κατάφυτους λόφους, πράσινο παντού, μακιγιαρισμένους δρόμους, καθαριότητα – όχι Ελβετία, αλλά αρκετά κοντά. Τα χωριά έχουν ονόματα όπως Malmedy, Stavelot, Rivage… Ονόματα που έχουν δοθεί στις φημισμένες στροφές του γρηγορότερου σιρκουί του κόσμου. 

Δίπλα στην είσοδο της πίστας είναι το Hotel de la Source όπου, όπως είναι φυσικό, μείναμε. Και κολλητά στο ξενοδοχείο ένα μεγάλο garage που στην μπροστινή του αυλή είχε περί τα 20 Porsche, όλα αγωνιστικά, 356, 911 RS, 911 RSR, 996 GT3, 997 GT3 RS, 997 GT3 Cup… Μετά με πιάσανε τα ζουμιά και δεν έβλεπα καλά… Όπως είναι φυσικό, όταν συνήλθα φύγαμε με τον φίλο μου για την πίστα διότι γινόταν χαμός.

Είχε αγώνες ιστορικών μοτοσυκλετών και όλη η περιοχή ήταν γεμάτη μηχανόβιους, όλων των εθνικοτήτων, αδέλφια μας Ευρωπαίοι. Ο δε θόρυβος που ερχόταν από την πίστα υποσχόταν αναμνήσεις και διαφωτισμό.Τρέχοντας φτάσαμε στην κερκίδα καθώς ένας αγώνας άρχιζε.

Ο ήχος δεν περιγράφεται. Η έντασή του ήταν σε παράνομο επίπεδο ενώ η χροιά περιείχε από δίχρονο Yamaha 250 έως Norton featherbed, δυο NSU sportmax, με ενδιάμεσα Ducati, Laverda, Kawasaki, Honda, Aermacchi, Agusta και δεν συμμαζεύεται.

Όλα αυτά ξεκίνησαν μαζί με μια απερίγραπτη φασαρία. Τα δίχρονα χωρίς σιλανσιέ (τσιμπουκόφωνο το λένε οι… ειδικοί) τα τετράχρονα επίσης, η δε μυρωδιά από Castrol R παντού. Η μυρωδιά και μόνο με γύρισε πίσω στο Τατόι που πήγαινα μικρός με το ποδήλατο. 

Μόνο που εδώ 50 μοτοσυκλέτες (είχε και άλλες κατηγορίες) ήταν όλες μια και μια. 

Μεγάλη απόλαυση να τις βλέπεις και να τις ακούς να αγωνίζονται, ειδικά για ένα επαρχιωτόπουλο μηχανόβιο σαν εμένα. Σε λίγο έπιασε βροχάρα, αλλά αυτοί εκεί, φουλ γκάζι στην κατηφόρα για την Eau Rouge, άφηναν όμως πριν την είσοδο πια, ο φόβος φυλάει τα έρμα.

Τελειώσαμε τη μέρα με ένα χοτ ντογκ και μια μπίρα από την καντίνα και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να διαβάσουμε στο διαδίκτυο τα γεγονότα από την πατρίδα. Ήταν σημαντική μέρα όπως και να την δεις εκείνη η Κυριακή…

Δευτέρα πρωί πρωί, ψάχνουμε πίσω από τα πιτς να βρούμε το φορτηγό της RadicalGP, της ιταλικής εταιρείας από τη Βενετία που είχε οργανώσει την συμμετοχή μας στο track day.

Να κάνω εδώ μια μικρή παρένθεση για να σας πω τι είναι η RadicalGP. 

Δυο συμπαθέστατα και ενθουσιώδη Ιταλόπουλα, 30κάτι χρόνων, με δέκα μηχανικούς, τεχνικούς, ηλεκτρονικούς κ.λπ., έχουν φτιάξει μια εταιρεία που αναλαμβάνει να στεγάζει και να συντηρεί τα Radical των πελατών της, ενώ φυσικά αναλαμβάνει την υποστήριξη σε οργανώσεις οπουδήποτε στην Ευρώπη. 

Η νταλίκα που μετέφερε τα αυτοκίνητα και τον εξοπλισμό ήταν μεγέθους αντίστοιχων της F1, ενώ ο χώρος των πιτς είχε διαμορφωθεί με δικά τους αλουμινένια πάνελ σε συνεργείο, αποδυτήρια, καθιστικό, με καρέκλες, τραπέζια, καφετιέρες, αναψυκτικά, φαγητό, γραφείο για τους υπολογιστές της τηλεμετρίας και για debriefing μετά τις βόλτες μας. Από το δε συνεργείο δεν έλειπε τίποτα.

Δεν μπορώ παρά να νοιώσω ζήλεια γιατί στη γείτονα (και επίσης σε κρίση) χώρα δυο ενθουσιώδη παιδιά μπορούν να ζήσουν από το χόμπι τους δουλεύοντας με ενθουσιασμό, επαγγελματικότητα και αγάπη γι αυτό που κάνουν, χρεώνοντας παράλληλα σοβαρά νούμερα στους πελάτες τους, που δεν είναι και λίγοι. Ο φίλος μου έχει πλέον το αυτοκίνητό του εκεί και του το έχουν έτοιμο όποτε το ζητήσει σε όποια πίστα στην Ευρώπη επιθυμεί.

 

 

Η Radical είναι μια εταιρεία που έφτιαξε ένας Εγγλέζος με τη σύζυγο του, πριν 20 σχεδόν χρόνια, για να κατασκευάζει φτηνά αγωνιστικά πρωτότυπα αυτοκίνητα με κινητήρα από Suzuki Hayabusa 1300cc 260 PS. Η εταιρεία είχε τεράστια επιτυχία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά εθνικά πρωταθλήματα στην Ευρώπη της οποίας επιθυμούμε να είμαστε μέλος. 

Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου δέκα Radical, αλλά όπως είναι φυσικό, ποτέ δεν διοργανώθηκε ούτε υπήρξε ενδιαφέρον από τις αρχές για ένα πρωτάθλημα ή έναν αγώνα έστω. Κρίμα γιατί το κόστος του Radical (περίπου €40.000 μεταχειρισμένο) δεν είναι ούτε το μισό από ένα σοβαρό Gr A αγωνιστικό, για δε τα έξοδα λάστιχων και συντήρησης ούτε στα όνειρα των EVO κ.λπ. που έχουν κατακλύσει τους ελληνικούς αγώνες.

Λύσεις υπάρχουν αλλά εμείς οι Έλληνες ξέρουμε καλύτερα. Γι αυτό πάμε δυνατά…Βάλαμε τις φόρμες μας, κάναμε έναν έλεγχο του αυτοκινήτου –δεν χρειαζόταν, οι μηχανικοί το είχαν ξεψειρίσει– και μπήκαμε σε λογική αγώνα.

Πρώτος μπήκε ο φίλος μου στην πίστα. Βλέποντάς τον να φεύγει, άρχισα να έχω αμφιβολίες για το αν έπρεπε να οδηγήσω, δεδομένου ότι δεν ήξερα την πίστα, δεν είχα ξαναοδηγήσει πρωτότυπο, δεν είχα ιδέα πώς είναι μια στροφή με downforce και τελικά δεν ήταν και δικό μου το αυτοκίνητο.

Φοβόμουν να στρίψω με 200.

Φοβόμουν μη μου σβήσει.

Φοβόμουν μη το σακατέψω.

Φοβόμουν μη φάω τα μούτρα μου…

Όλα αυτά με είχαν κάνει κόκκαλο και όταν ο φίλος μου γύρισε στα πιτς και μου είπε πάρ’ το άρχισα να έχω πεταλουδίτσες στο στομάχι. Μπήκα μέσα, βολεύτηκα, φόρεσα το δανεικό κράνος, με βοήθησαν να δεθώ, μου έδειξαν πως αλλάζουν οι ταχύτητες από το τιμόνι, μου είπαν ότι αν σβουρίξω να πατήσω αμπραγιάζ γιατί αν κυλίσει πίσω έτσι σπάει η μίζα και κοστίζει €600, μου έδειξαν πώς παίρνει μπρος και μετά με έσπρωξαν για να ξεκινήσω. Στη pitlane πας με 50. Υπακούω, βολεύομαι καλύτερα στο κάθισμα, κουνιέμαι εδώ και εκεί, όσο οι σφιχτές ζώνες επιτρέπουν, φτιάχνω τα γυαλιά μου, σφίγγω το κράνος, φτάνω στην έξοδο, και ο κριτής μου δίνει OK. 

Δεξιά στροφή, κλικ με τα δάχτυλα 2η, κλικ 3η, 5-6.000 στροφές και επιτέλους βγαίνω στο Circuit Spa-Francorchamps, στην κορυφή της ευθείας πριν την ξακουστή Eau Rouge. 4η, 5η, 6η, αρχικά μέχρι 7-8.000 στροφές, δοκιμάζω το τιμόνι, τα φρένα, τις αντιδράσεις του Radical, κοιτώντας παράλληλα τους καθρέφτες μην εμποδίσω κανέναν.

Το αυτοκίνητο αντιδρά σαν προέκταση των χεριών και των ποδιών μου. Δεν γέρνει σαν τον Tweety, δεν κάνει τίποτα απρόβλεπτο, μοιάζει να αξίζει την εμπιστοσύνη μου.

Στρίβω την Eau Rouge με 140-150 σαν να ήμουν σταματημένος, βγαίνω στην ευθεία, σανιδώνω 210-220, δεξιά στροφή στο πρώτο σικέιν και… φρενάρω εκεί που θα φρέναρα με το 911 (ο ”Tweety”, που λέγαμε παραπάνω…).

Αντιλαμβάνομαι το λάθος όταν με περνάνε δυο 997 GT3 RS και έπρεπε να ξαναπατήσω γκάζι για να φτάσω στην στροφή. Ρεζίλι γίναμε…

Στον πρώτο γύρο είπα να μην παρασυρθώ, αλλά σταδιακά ανέβαζα ταχύτητα σε ένα αποδεκτό επίπεδο, ώστε να μην αποτελώ εμπόδιο για τους γύρω μου.

Η αλήθεια είναι ότι κάθε στροφή που περνούσε μου έδινε ακόμα ένα κλικ εμπιστοσύνης στο μηχάνημα που οδηγούσα και η επόμενη γινόταν πιο γρήγορη.Το Spa είναι 7 χλμ και έχει αρκετές στροφές με ιδιαίτερο βαθμό δυσκολίας διότι με τέτοιο αυτοκίνητο μπορείς να μην σηκώνεις γκάζι με 6η. Αυτό σημαίνει ότι είτε έχεις τα πιπέρια να το κάνεις, είτε απλώς χαίρεσαι που είσαι ζωντανός και ζεις την εμπειρία. Εκεί και τότε, εγώ ήμουν στη δεύτερη κατηγορία. 

Σικέιν μετά από 6η πατημένη και είσοδος στην ευθεία των πιτς. 4η, 5η, 6η τώρα στις 8-9.000 στροφές, δεύτερος γύρος, ας πατήσουμε λίγο… 

Φρένα όσο η ψυχή μου μου επέτρεπε πιο αργά, φουρκέτα δεξιά στη La Source, ανοιχτά στην έξοδο, ευθεία κατηφόρα για Eau Rouge πάλι. 

Πάλι 4η, 5η, 6η, 9-10.000 στροφές τώρα και με 210 καταφθάνω στην αριστερή κατηφορική καμπή που στη μέση της γυρνάει σε ανηφόρα, κιοτεύω, αφήνω, 170, στρίβω σαν να παρκάρω smart, ανηφορική δεξιά, χάνεται, αφήνω πάλι γιατί δεν θυμάμαι ακριβώς πού πάει, μόνο ότι μετά την δεξιά είναι αριστερή, αλλά πόσο κλείνει;

Το Radical δεν καταλαβαίνει τίποτα, πάει βόλτα. Ανεβάζω ρυθμό, στο τέλος της ευθείας πατάω φρένο ακόμα πιο αργά, αλλά πάλι νωρίς. 

Στρίβω στο σικέιν με 100-120 σαν κολλημένος στο δρόμο. Χμμμ…, αυτό πρέπει να είναι το downforce (σχεδόν, αλλά σε λίγο θα το καταλάβω καλύτερα), τέρμα γκάζι για την επόμενη ορθή δεξιά, φρένο, στρίβω, ποίημα!

Ξεθαρρεύω και ορμάω συνετά, μόνο που ακολουθούν δυο στροφές που θέλουν να ξέρεις τι κάνεις. Η πρώτη δεξιά 180 μοιρών, κατηφορική, με τέλειο γκριπ, θέλει σωστή γραμμή για να βγεις γρήγορα. Το ‘χω αν και εμποδίζω έναν αρκετά πιο γρήγορο, επίσης με Radical, που με περνάει απ’ έξω. Τον ακολουθώ στην επόμενη αριστερή ορθή κατηφορική που και σφίγγομαι για να δω πώς θα πάρει αυτή που ακολουθεί – μια διπλή παρατεταμένη αριστερή μεγάλης διάρκειας. Αυτός τσιμπάει φρένο και πατάει τέρμα γκάζι, εγώ πατάω πιο πολύ φρένο και τον βλέπω να απομακρύνεται μέσα στη στροφή με 170-180 (εγώ). 

Αποφασίζω ότι εφόσον πάει με τόσα, με τόσα μπορώ κι εγώ και πατάω τέρμα 6η κρατώντας μια γενική γραμμή γιατί ακόμα δεν ξέρω που θα βγω. Κιοτεύω πάλι, αλλά όχι πριν καταλάβω ότι το αυτοκίνητο έχει όριο πάνω από 40 χλμ ακόμα. 

Αυτό είναι το downforce. Όσο πιο γρήγορα πας, τόσο πιο πολύ σε κολλάει στον δρόμο. Πρωτόγνωρο πράγμα για έναν οδηγό ιστορικού 911 που θα είχε ήδη πάει στον γνωστό φαναρτζή.

Μετά από πέντε γύρους μπαίνω στα πιτς τρέμοντας από χαρά και ικανοποίηση. Δεν είχα στουκάρει, δεν είχα ρεζιλευτεί εντελώς και είχα επιτέλους οδηγήσει στο Spa. Και εκεί να τελείωνε η εμπειρία θα ήμουν ευχαριστημένος…

Σταματάω και ένας Ιταλάκος, ο Andrea, έρχεται να με βοηθήσει να λυθώ και να βγω. 

“You go faast!”, μου λέει με τη γνωστή ιταλική προφορά και νομίζω ότι με κοροϊδεύει. “Νο”, του απαντάω, “It’s my first time in this car and on this circuit.”

You are joking!”, μου λέει. Πλάκα μου κάνει αυτός και θα τις φάει, σκέφτομαι. “Νο, Οdyssea, you go faast.” Έλα μ…. στον τόπο σου… Ρε βαλτός είσαι συ;

Τέλος πάντων, πάμε στο γραφείο με την τηλεμετρία και καθόμαστε να δούμε τους γύρους μου.

“Εντό, Odyssea φρενάρει πολύ νωρίς, εντό αφήνει πολύ το γκάζι, εντό μάλλον είκε κίνηση, εντό το τιμόνε έστριψε περισσότερο, μάλλον ντιόρτωσε υπερστροφή (έτσι ήταν).”

Τίποτα δεν είναι κρυφό από τους μηχανικούς πια. Όλα είναι γραμμένα στο τσιπάκι και δεν μπορείς να δικαιολογηθείς.

Οι χρόνοι μου ήταν αρκετά έντιμοι, όχι σοβαροί, αλλά οι Ιταλοί, όταν έμαθαν ότι ήμουν απόλυτα πρωτάρης, αμέσως με αγάπησαν και με έκαναν μασκότ τους… Από την στιγμή εκείνη με βοηθούσαν χωρίς να το ζητήσω.

Η ανακούφιση μου που γύρισα σ’ ένα κομμάτι (και εγώ και το αυτοκίνητο) ήταν τεράστια. Ο φίλος μου ανακουφίστηκε και αυτός. Τον διαβεβαίωσα ότι δεν το πάταγα, αλλά οι χρόνοι μας ήταν κοντά.

Είχαμε πολλή δουλειά ακόμα για να βελτιωθούμε και φυσικά ήμασταν ανυπόμονοι. Ο καλύτερος οδηγός της ημέρας, με Radical, έκανε 2:37, ο φίλος μου 2:49 και εγώ 2:52.

Μετά την τηλεμετρία, πιάσαμε κουβέντα για πολλά θέματα με τους υπολοίπους οδηγούς και τους μηχανικούς. Φυσικά μας ρώταγαν τι γίνεται στην Ελλάδα και φυσικά δεν μπορούσα να παραβλέψω το γεγονός ότι μας έβλεπαν όπως βλέπει κανείς έναν καρκινοπαθή σε τελικό στάδιο. Με οίκτο.

Η μέρα συνεχίστηκε ηλιόλουστη, πράγμα σπάνιο για το Spa, και το μεσημέρι ξαναμπήκα για να εφαρμόσω τις συμβουλές του Andrea. 

Αυτήν τη φορά κάθε που πέρναγα από τα πιτς τον έβλεπα να σηκώνει το χέρι με γροθιά κι έπαιρνα κουράγιο.

Τώρα πια απλώς άφηνα λίγο το γκάζι (ακόμα) στην είσοδο της Eau Rouge και ξανά τέρμα 6η στην ανηφορική δεξιά-αριστερή, τέρμα με 230 μέχρι το σικέιν, φρένα στην αρχή του εξωτερικού κερμπ, γραμμές, γραμμές, πέρναγα τα αγωνιστικά 997 GT3 RS σαν σταματημένα, μου έκαναν χώρο! 

Μου έκαναν χώρο τα αγωνιστικά 997 GT3 RS, Θεέ μου! Oh, yes! Στις παρατεταμένες δεν σήκωνα πια, όλα πέρναγαν γύρω μου σαν όνειρο.

Γυρνώντας στα πιτς, ο Andrea είχε ένα χαμόγελο σαν χαζός! “Odyssea, you are fantastico!” Ρε μπας και τους έχουν ορμηνέψει να τα λένε αυτά στους πελάτες; 

Όμως, σε πέντε γύρους είχα βγάλει 5” από τον χρόνο μου και είχε και κίνηση στην πίστα. Ψήλωσα δέκα πόντους, αλλά παράλληλα ήξερα ότι δεν το έχω για Eau Rouge τέρμα γκάζι και 220. Δεν είμαι 20άρης πια, δεν είναι αγώνας, έχω έγνοιες, έχω παιδιά, δεν είναι δικό μου το αυτοκίνητο…

Αυτές ήταν οι δικαιολογίες που έλεγα μέσα μου. Πόναγα που δεν το ‘χα, αλλά ο ενθουσιασμός του Andrea με συνέπαιρνε.

Η τηλεμετρία έδειξε ότι όντως τώρα φρέναρα αργότερα από τον φίλο μου, κράταγα περισσότερη ταχύτητα στις στροφές και δεν σήκωνα στην τελευταία παρατεταμένη, οπότε οι χρόνοι μου ήταν καλύτεροι τώρα από τους δικούς του.

Και σημαντικό, όπως μου θύμισε ο Andrea, ήταν ότι κατέβαιναν σταθερά – 2:47 είναι αξιοπρεπής προσπάθεια.

Μέσα σ’ όλα προλάβαμε να απουπώσουμε την εμπειρία και με το απαραίτητο αναμνηστικό video. Κρατά σχεδόν ένα εικοσάλεπτο αλλά προκαταβολικά δηλώνω πως οι πιο ενδιαφέροντες είναι ο 4ος και ο 5ος γύρος. 

Έτσι, αποφάσισα ότι τελείωσε η μέρα για μένα γιατί ήθελα να κάνω μια βόλτα στην πίστα και να δω τα υπόλοιπα αυτοκίνητα, να μιλήσω με τους ιδιοκτήτες τους, να πάρω μια τζούρα – που, με τις εξελίξεις στη χώρα μας, μάλλον θα πρέπει να μου κρατήσει για πολύ καιρό.

Τι να πω για τις συμμετοχές; Μέχρι Ferrari F40 ήταν εκεί συν μια 360 challenge. Τα Porsche GT3 RS ήταν σαν τα σαξοραλα εδώ. Αλλά και όλα τα άλλα μοντέλα, 911 RS, RSR, 964 Cup, 964 RS και διάφορα Cup πιο καινούρια, 996 και 997.Υπήρχαν και Corvette, Noble, RX8, MX5, GTR, Type R, EVO και άλλα Radical, ενώ ένα κοπάδι ταχύτατα Caterham R500 και R600 ήταν προς ενοικίαση από τους διοργανωτές. 

Το βραδάκι, όλη η ομάδα πήγαμε στην πόλη του Spa για να φάμε, al fresco, στην κεντρική πλατεία. Φυσικά moules-frittes (μύδια με πατάτες τηγανητές) και ένα-δυο-τρία μπουκάλια λευκό κρασί ήταν ό,τι πρέπει. Η παρέα ετερόκλητη, αλλά με κοινά ενδιαφέροντα, κάναμε κέφι και γελάσαμε και ας μην μιλάγαμε τις ίδιες γλώσσες.

Έτσι είναι η Ευρώπη που θέλουμε. Έτσι είναι η ενωμένη Ευρώπη.

Ύπνος βαθύς και όνειρα ότι δεν σήκωνα στην Eau Rouge, μέχρι το επόμενο πρωί που ξημέρωσε με άστατο καιρό. Είχε ήλιο, αλλά και σύννεφα, εγγύηση ότι κάποια στιγμή θα τη ρίξει τη βροχή του.

Στην πίστα, όλα όπως τα αφήσαμε. Μπήκα πρώτος, όσο δεν είχε πολλή κίνηση και βγήκα με -1” στον χρόνο μου, που έγινε σ’ έναν σχεδόν καθαρό γύρο. 2:46 λοιπόν ο Tweety και εν συνεχεία ο φίλος μου προσπάθησε να το ρίξει, αλλά πλέον είχε κίνηση και δεν έβγαινε ο πολυπόθητος καθαρός γύρος.

Η μέρα πέρασε έτσι με δυο ακόμα εισόδους για μένα, αλλά τα αυτοκίνητα ήταν πολλά και σ’ έκοβαν συνεχώς. Υπήρχαν οδηγοί που έβλεπαν τους καθρέφτες τους και άλλοι που απλώς σε αγνοούσαν. 

Το πρωτόκολλο έλεγε ότι προσπερνάς μόνο από αριστερά και σε καθαρό δρόμο, οπότε αναγκαζόσουν να περιμένεις να τελειώσει τη στροφή το Type R μπροστά σου και μετά να το σανιδώσεις για να το περάσεις σαν σταματημένο. Στην τελευταία του είσοδο στην πίστα ο φίλος μου έσωσε την υπόληψή του και έκανε 2:45, οπότε βγήκε ικανοποιημένος. Αλλά κι εγώ χάρηκα, διότι όντως το πήγε υπέροχα.

Το μεσημέρι έπιασε η βροχή και αποφασίσαμε ότι δεν είχε νόημα να ρισκάρουμε, οπότε μαζευτήκαμε, αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας Ιταλούς της ομάδας και τους υπόλοιπους οδηγούς, και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού προς την πατρίδα.

Στη Λιέγη με το αυτοκίνητο, απ’ όπου εγώ πήρα το τραίνο από τον εκπληκτικής αρχιτεκτονικής σταθμό για να πάω στο αεροδρόμιο. Ο φίλος μου συνέχισε με το αυτοκίνητο για Λουξεμβούργο όπου είχε μια δουλειά.

Πίσω στην Ελλάδα την Τετάρτη.

Πίσω στη σκληρή ελληνική πραγματικότητα.

Πίσω στους διαπληκτισμούς των πολιτικών.

Πίσω στη μιζέρια των εκατέρωθεν αντεγκλήσεων και του αντιπαραγωγικού συναγωνισμού πολιτικής αντιπαλότητας και πλειοδοσίας.

Πίσω στον δρόμο για την “αξιοπρεπή” έξοδο από την Ενωμένη Ευρώπη που μόλις λίγες ώρες πριν είχα γευθεί.

Πίσω στη σχιζοφρένεια ενός λαού που είναι καταδικασμένος να είναι και υπέροχος και ελεεινός ταυτόχρονα…

Πίσω είναι η λέξη κλειδί. Ενώ θα θέλαμε να είναι το Εμπρός.

Photo: Google

 

 

Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.

Διαβάστε μας (και) στο Protagon

Ίσως να σ’ αρέσει