Η αγγελία με το MX-5. True story

Mετά το αγαπησιάρικο Rallye ήταν η σειρά ενός MX-5 να πάρει θέση στη ζωή μου. Μαζί με τον κεραυνοβόλο. 

Φτάσαμε στον Άγιο Στέφανο νωρίς.

”Κάλλιο νωρίς παρά αργά”, όπως είχε πει και ένας αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος ο οποίος έμεινε άσημος.

Ο επόμενος που είπε ”κάλλιο αργά παρά ποτέ”, πήρε περισσότερα like και έμεινε τελικά στην ιστορία.

Το ραντεβού μας ήταν στη μία το μεσημέρι.

Εμείς φτάσαμε κατά τις έντεκα το πρωί. Είχαμε δυό ωρίτσες να κάτσουμε, να πιούμε το καφεδάκι μας και να περιμένουμε να δούμε τον Μανώλη με το Μiata να στρίβει από τη γωνία.

Τον Μανώλη δεν τον ήξερα. Βρήκα την αγγελία του στο ίντερνετ ανάμεσα σε αρκετές άλλες και για κάποιο ανεξήγητο λόγο κόλλησα σ’ αυτήν.

Είναι ένα είδος ιεροτελεστίας να διαβάζεις αγγελίες αυτοκινήτων. Προσωπικά, εκτός από το αυτοκίνητο, προσπαθώ να ψυχολογήσω και να γνωρίσω τον ιδιοκτήτη μέσα από τα γραφόμενά του. Το θεωρώ εξίσου σημαντικό.

Έτσι έκανα και στην περίπτωση του Μiata και του Μανώλη και, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν έπεσα έξω ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο.

Η ώρα πέρασε γρήγορα και εκεί, στη μία, ξεπρόβαλε η μούρη του ΜΧ-5 από το τοιχάκι. Ήρθε και πάρκαρε έξω από την καφετέρια.

Πετάχτηκα πάνω σίγουρος ότι ήταν αυτός και αναφώνησα «Ήρθε!». 

Ο Μανώλης, εκεί στα 35, πιλότος στο επάγγελμα, κανονικός αέρος-αέρος όχι εδάφους-εδάφους, νεανικά ντυμένος, χαμογελαστός, όπως τον είχα φανταστεί.

Το Mazda. μπλε σκούρο, 1.6 ΝΒ που λένε και οι γνωρίζοντες, ανοιχτή οροφή, αψεγάδιαστο. Έκανα μια γύρα να το δω καλά (όχι, δεν κλώτσησα τα λάστιχα..). 

”Πάμε βόλτα, πάρε το εσύ” είπε ο Μανώλης ξέροντας ίσως πως άμα τσιμπήσει το ψάρι στο αγκίστρι οι πιθανότητες να ελευθερωθεί είναι ελάχιστες.

Ξεκινήσαμε, βγήκαμε στο δρόμο, αστικό τοπίο. ”Εδώ πάμε αριστερά”. Σταμάτησα να περάσουν οι απέναντι και μόλις βρήκα κενό γκάζωσα να στρίψω λίγο βιαστικά.

Εκεί, λοιπόν, έγινε το αναπάντεχο. Το πίσω μέρος αυτονομήθηκε  για λίγο και γύρισε γλυκά βοηθώντας το αυτοκίνητο να πάρει θέση στη στροφή. Αυτό ήταν. Έρωτας με την πρώτη κωλιά! 

Ο εγκέφαλος γνώρισε ορμόνες που αγνοούσε την ύπαρξή τους ως τότε. Η απόφαση πάρθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Η επιταγή που είχα στην τσέπη έφυγε και πήγε στην τσέπη του Μανώλη. Δεν υπήρχε γυρισμός πλέον.

Τα υπόλοιπα ήταν πλέον τυπικά. Επίσκεψη σε ΚΕΠ, υπεύθυνες δηλώσεις, επίσκεψη στο σπίτι του Μανώλη -αλλιώς θα τον αφήναμε στο δρόμο-, καφεδάκι και έτοιμοι για το ταξίδι της επιστροφής.

Αν υπάρχει επιστροφή από ένα τέτοιο ταξίδι…

Το αυτοκίνητο το χάρηκα για δυό χρόνια περίπου. Είχα μάθει τα γλιστερά σημεία της πόλης και κάθε φορά που περνούσα απ’ αυτά, ”τυχαία” με ξέφευγε το γκαζάκι λίγο παραπάνω.

Όταν χιόνιζε και βγαίναν όλοι με τα τζιπάκια, έβγαινα κι εγώ με το Μazda. Στο χιόνι δεν ίσιωνε ποτέ. Ένιωθες ότι είχες τουλάχιστον 250 ίππους στις ρόδες σου.

Απόλαυση η οδήγηση και στη βροχή. Μπορούσες να είσαι ”ανοιχτός” αρκεί να μην έπεφτες από τα 80 χλμ/ώρα. Το χειμώνα σκούφο, γάντια, καλό μπουφάν και κάτω η κουκούλα.

Γιατί; Τα ξαδέρφια μας οι μηχανόβιοι πώς αντέχουν; Άσε που τελικά δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, που λέει και ένα γνωστό τραγούδι. 

Και μετά ήρθε η κρίση. Αν και το αυτοκίνητο κόστιζε λιγότερο από ένα Hyundai i20, σε έβλεπαν όλοι σαν μεγιστάνα, καθώς εσύ είχες ”γκάμπριο” και «σπορτ» σε καιρό κρίσης.

Ήταν και κάποιοι άλλοι, χωροταξικοί παράγοντες, που οδήγησαν στην πώλησή του.

Άλλωστε, τα καλά πράγματα κρατάνε λίγο, όπως είχε γράψει και ένας αρχαίος φιλόσοφος στο Twitter.

Λίγο, αλλά σε σημαδεύουν για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.

Photo: Flickr