Η λαμογιά με τη Stratos

Μια λίγο-πολύ, άγνωστη ιστορία για το πώς ομολογκαρίστηκε η θρυλική Lancia Stratos. Εκ των έσω

 Χρυσός κανόνας 1ος: Η πρακτική αμοιβαιότητας στην ηθική συμπεριφορά. Σύμφωνα με αυτή ”κάνουμε στους άλλους αυτά που θέλουμε και εμείς να μας κάνουν αυτοί”

Η αλλιώς ”δεν κάνουμε στους άλλους αυτά που δεν θέλουμε να κάνουν οι άλλοι σε εμάς”. 

Χρυσός κανόνας 2ος: Όποιος έχει τον χρυσό, βάζει τους κανόνες.

Εξηγούμαι: παλαιότερα το να έπαιζες και λίγο με τους κανονισμούς ήταν μέσα στο παιχνίδι. Δηλαδή το παιχνίδι από μόνο του έβαζε τους κανονισμούς. Ειδικά στο ΠΠΡ. Ειδικά, αν ήθελες να κερδίσεις.

Η ιστορία που θα θίξω μπορεί και να με βρεί τσιμεντωμένο στο βάθος κάποιας απότομης στροφής, εκεί, κατά Λιμανάκια μεριά.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο σωτήριο έτος 1973 και η FIA (Federation International de l’ Automobile) διοργανώνει το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ραλί με νικήτρια την Alpine-Renault με το A-110.

Την ίδια εποχή, από το συνδυασμό των Bertone-Ferrari (κάτι σαν Lennon-McCartney), γεννιέται το πρώτο αυτοκίνητο, είδικά σχεδιασμένο για ραλί. Και το καλύτερο! Και το ομορφότερο!

Μιλάμε, φυσικά, για τη μία και μοναδική Lancia Stratos.

Κατασκευασμένη και συναρμολογημένη με τα ιταλικά “στάνταρ” της εποχής, επρόκειτο να σημαδέψει τη μάρκα και τους οπαδούς, τρελλούς, πυροβολήμένους (πείτε τους όπως θέλετε) για τα, αγνώστου αριθμού, επόμενα χρόνια.

Κι όμως! Αν η Stratos ακολουθούσε τους κανονισμούς, θα τη γνώριζαν ελάχιστοι, σαν άλλη μια προσπάθεια που πήγε χαμένη

Εξηγούμαι ξανά: οι κανονισμοί της FIA για τα αυτοκίνητα που ελάμβαναν μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι, ήταν σαφείς και έλεγαν ότι χρειάζονται 500 κομμάτια για να πάρει την έγκριση τύπου (”ομολογκασιόν” στα Ελληνικά). Κάποιοι, λοιπόν, (una faccia una razza), οι οποίοι “έτρεχαν” τα πράγματα τότε (κάτι σαν τον κ. Ecclestone, στο πιο latin), είπαν ότι ”τα 500 είναι πολλά, ας τα κάνουμε 400”. 

Αφού συμφώνησαν μεταξύ τους και άλλαξε ο κανονισμός, οι του αγωνιστικού τμήματος της Lancia, φώναξαν τους υπευθύνους της FIA να τους δείξουν τις 400 Stratos. Αφού μέτρησαν καμιά διακοσαριά (και είχαν κουραστεί) είχε έρθει η ώρα του μεσημεριανού.

Παρεμπιπτόντως, όποιος έχει περάσει έστω και μία μέρα οπουδήποτε στην Ιταλία, ξέρει πολύ καλά ότι 12.30 με 14.00, πιό εύκολα θα μιλήσεις με τον Πάπα, παρά με τον πορτιέρη στο 250 της Via Nizza… Μιάμιση ωρίτσα ήταν ακριβώς όση χρειάζονταν οι Ιταλοί να μεταφέρουν τα (ίδια) διακόσια αυτοκίνητα σε μια διπλανή αποθήκη και να πάρουν την πολυπόθητη έγκριση.

Όσο και καλό να ‘ταν το γεύμα και το κρασί που πότισαν τους υπευθύνους της FIA, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναρωτήθηκε έστω και ένας τους “Μα, καλά. Για πόσο μ@λ@κες μας περνάνε;”.

Η ιστορία επαληθεύτηκε μια δεκαετία αργότερα από τον Paul Frere, εξαιρετικό οδηγό και δημοσιογράφο του Road & Track, ο οποίος ήταν αυτός, και κατά τα λεγόμενά του ο μόνος, που έκανε την επιθεώρηση για λογαριασμό της FIA.

Ο Frere ήταν επίσης αυτός που έδωσε την έγκριση, “υποπτευόμενος ότι, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του, δεν ήταν όλα τα αυτοκίνητα έτοιμα”.

Και φτάνουμε στο βασικό ερώτημα που δεν είναι άλλο από το “παίζω με τους κανόνες ή κάνω ό,τι θέλω κι αν με πιάσουν, θα δούμε;”. Αλήθεια όμως, πιστεύετε ότι χρειάζεται απάντηση;

Y.Γ. “Τον νικητή κανείς δεν θα τον ρωτήσει αν είπε αλήθεια” έλεγε ο βελζεβούλης του 20ου αιώνα, ξέχασε όμως να πει ότι ο νικητής πρέπει να ξέρει και πότε να φεύγει. Λέτε γι΄αυτό να εξαφανίστηκε η Lancia;  

Photo: Google