Πού να είναι τώρα το Rallye μου;

Το πρώτο μου σωστό αυτοκίνητο. Το παλιό, το 1.3, άσπρο, κάτασπρο και «μαμά» Peugeot Rallye.Ή αλλιώς, ολοκληρωμένος με την απλότητα

Το Rallye με τα αυτοκόλητα της Peugeot Sport, τους σιδερένιους τροχούς, τον μινιμαλισμό. Αυτοκίνητο-σχολείο για μια ολόκληρη γενιά της μπροστινής κίνησης

Το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν ένα κόκκινο Seat Ibiza του ’93. Mε τον ασθενικό 1.3 της «μαμάς VW» με τους 55 ίππους

Η εξωτερική εμφάνιση σε ψάρωνε για πολλούς ίππους. Κοντολογίς, μεγάλος στάβλος αλλά τα άλογα λίγα. Πήγαινες πάντα αργά. Είτε το ήθελες είτε όχι. Απλώς ήλπιζες οι άλλοι να πιστεύουν ότι είναι επιλογή σου η χαλαρή βόλτα.

Προσπεράσεις; Εδώ γελάμε! Έβγαζες φλας να προσπεράσεις κάνα τρακτέρ σε ανηφορίτσα και κατέληγες να στρίβεις αριστερά στο βενζινάδικο (μην πάει χαμένη και η φλασιά) να πιεις κάνα καφέ μπας και ηρεμήσεις από το σοκ.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως όταν θα μπορούσα να το αλλάξω να πάρω κάτι γρήγορο. Πολύ γρήγορο και άγριο. Για τον Πραγματικό Οδηγό που έγραφε και ξαναέγραφε ο Κώστας Καββαθάς. Τι τους διαβάζαμε τους 4Τροχούς τόσα χρόνια;

Οδηγώντας το Focus RS με τον Κώστα Καββαθά: η ψυχοθεραπεία του Πραγματικού Οδηγού

Η πρώτη επαφή με το Rallye

Ώσπου ένα απογευματάκι κινούμενος με την αστρονομική ταχύτητα των 80χλμ/ώρα, κοντά στο όριο του δρόμου και του Ibiza, πιάνει το αριστερό μου μάτι κάτι άσπρο σε μια μάντρα.

Ο εγκέφαλος χτυπά συναγερμό χωρίς καλά-καλά να ‘χω συνειδητοποιήσει τι έχω δει ακριβώς.

Δούλεψε το υποσυνείδητο υπερωρίες. Φρενάρω απότομα, η σύντροφος γλυτώνει το έμφραγμα – ΄όγω του νεαρού της ηλικίας και μόνο. Γυρνώ πίσω με την πρώτη ευκαιρία.

Λοιπόν, βλέπω Peugeot 106 Rallye 1.3, του 1993, 100 αλογάκια, 8 βαλβίδες, άσπρο, κατάσταση εργοστασιακή, με τις άσπρες σιδερένιες ζαντούλες του. Ε, αυτά. Δεν είχε και τίποτα άλλο πάνω

Το λευκό το Rallye ήταν ακριβώς όπως το ‘βλεπα στα όνειρά μου. Να μην τα πολυλογούμε την άλλη μέρα το πρωί ήμουν εκεί και τα κανόνιζα με τον «μαντρά». Πάρε αυτό, δώσε το άλλο. Δεν θα τα χαλάσουμε

Το Rallye διέθετε σχεδόν 100% παραπάνω ιπποδύναμη από του Ibiza και ανυπολόγιστη οδηγική ευχαρίστηση. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο γι’ αυτό το αυτοκίνητο, αλλά εσείς δεν φταίτε σε τίποτα. Οπότε θα περιοριστώ σε κάτι που να διαβάζεται με τη μία

Ατόφιο, λιτό, ταπεινό και όμορφο

Από πού να αρχίσει κανείς; Κινητήρας; Μόλις περνούσες τις 3-4000 rpm αφινίαζε και τον σταματούσε μόνο ο κόφτης στις 6.700 στροφές. Σ’ όλες τις ταχύτητες, έτσι; Ακόμα και με 5η.

Ήχος πορωτικό. Τιμόνι ξυράφι. Αίσθηση αγωνιστικού. Πήγαινες στη δουλειά και αντί για καφέ χτυπούσες δυό γκαζιές στα κόκκινα. Ξυπνούσες όλες τις αισθήσεις.

Τρενάκι στις στροφές αρκεί να μην άφηνες το γκάζι. Κι όταν το άφηνες και ήξερες τι αυτό συνεπάγεται; Μαγεία!

Μεταξύ μας τώρα, διακοσάριζε για πλάκα. Δεν ήταν όμως αυτός ο σκοπός. Όλη η ευχαρίστηση ήταν στον τρόπο που γινόταν. Στην αίσθηση. Στον ήχο. Οι αριθμοί περνούν σε δεύτερο ρόλο.

Ο έξτρα εξοπλισμός (τι άγχος κι αυτό) δεν σου λείπει ποτέ. Νιώθεις ολοκληρωμένος με τη λιτότητα και την απλότητα. Τόσο ταπεινά και όμορφα!

Το ραλάκι με συντρόφεψε αρκετά χρόνια. Έτσι, «μανίσιο» και καθαρό. Δεν έβαλα ούτε έβγαλα τίποτα από πάνω του.

Πλέον, δεν υπήρχαν παύλα υπάρχουν πολλά τέτοια. Και ναι, αν είχα την οικονομική δυνατότητα θα ήταν το πρώτο αυτοκίνητο μιας ιδιωτικής συλλογής.

Δυστυχώς, όμως, το Rallye πουλήθηκε. Έκανε, όμως, ακόμα δυο ανθρώπους ευτυχισμένους. Δυό αδέλφια ήταν οι επόμενοι ιδιοκτήτες του.

Άραγε πού να βρίσκεται τώρα το Ραλάκι μου; Ζεί; Πουλήθηκε; Αποσύρθηκε για να αγοραστεί ένα ακόμα Saganaki 1.2 GL φθηνότερα;

Ελπίζω να ζει το όνειρό ελεύθερο κάπου εκεί έξω. Είτε να τρέχει σε αγώνες είτε να ξεκουράζεται σε κάποιο γκαράζ. Παρέα με άλλους μύθους της αυτοκίνησης.

Όσο για μένα, δεν θα μπορούσα να αποχωριστώ το ραλάκι για τίποτα λιγότερο από ένα Mazda MX-5. Αυτό και έκανα.

Η ώρα πέρασε. Πρέπει να ξαπλώσουμε και ίσως να ονειρευτούμε τέλειες διαδρομές με πραγματικά αυτοκίνητα.

Γιατί όλα κι όλα, το όνειρο δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς.

Photo: Ι. Ελευθεριάδης