Πώς ένα RX-7 και μια κόντρα μου βρήκαν δουλειά

Ξεκίνησε από το Παναθηναϊκό Στάδιο, γύρω στις δύο τα ξημερώματα. Κατέληξε στα Πηγαδάκια της Βούλας. Τυχαία και όμορφα

Και ήταν αυτή η κόντρα, με ένα RX-7 και ένα Punto GT, που μου βρήκαν τη δουλειά που ήθελα να κάνω για μια εικοσαετία. Λέω να γράψω την εμπειρία για πρώτη φορά

Ήμουν στη δεξιά λωρίδα, στο Καλλιμάρμαρο. Ερχόμουν από «τραπέζι», στο γάμο μιας φίλης, στο Χίλτον

Πήχτρα η κίνηση, ήταν οι εποχές που τα μαγαζιά της Αθήνας ήταν γεμάτα και η χαλαρότητα ανέμιζε στην πόλη.

Το Wid Rose στο κέντρο, η Αυτοκίνηση του Σαλιάρη, το Boschetto χωμένο δίπλα στον Ευαγγελισμό. Δεν ξεχνώ και το φουλ «ατμοσφαιρικό» Βarolo κάτω στο Μοναστηράκι. Το απόλυτο μαγαζί για να πας γκόμενα πρώτη φορά. Με ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

Αυτός ήταν στην αριστερή λωρίδα. Τον πήρε η άκρη του ματιού μου να κινείται σ’ όποιο διάδρομο έβλεπε ελεύθερο μπας και γλιτώσει μερικά μέτρα απ’ την κίνηση της πόλης.

Είχε ένα κόκκινο RX-7 FD. Eίχα το Punto. Επίσης, κόκκινο. Το πρώτο μου «καλό» αυτοκίνητο. Με 15άρες Cromodora, τσιπάκι, γύρω στα 155 άλογα. Είχα κάνει οικονομίες για να το πάρω έχοντας τελειώσει σπουδές. Ένα χρόνο αργότερα μου το ΄κλεψαν στη Ν. Σμύρνη και δεν το βρήκα ποτέ. Σνιφ

Εκείνη, όμως, η νυχτερινή κόντρα που έμελλε να ξεκινήσει, ήταν η σημαντικότερη της ζωής του Punto. Και της δικής μου, επίσης. Ήταν το RX-7 και η κόντρα.

Σαν αίλουρος μπαίνει στη μεσαία. Ακολουθώ. Με βλέπει. Μας βρίσκει το φανάρι που δεξιά πάει για Ζάππειο. Ευθεία για κολυμβητήριο. 

Το φανάρι έκοψε την κίνηση μπροστά, απελευθερώνοντας χώρο και φαντασία. Το RX-7 τινάζει τα καπούλια του και φεύγει πλαγιολισθαίνοντας ελαφρά. Συμπλεκτάρω, αφήνω απότομα, no mercy στα ιταλικά ημιαξόνια και ακολουθώ. Προσπαθώ, έστω.

Κόβει λίγο στο εσάκι, μετά το κολυμβητήριο. Δεν κόβω καθόλου. Το νεαρό της ηλικίας, βλέπετε. Είναι τότε που νομίζεις πως θα ζήσεις για πάντα.

Στρίβουμε μαζί. Μπροστά μας αρχίζει το «φιδάκι» της Καλλιρόης. Κάνουμε σφήνες. Μας πιάνει λύσσα.

Αλλά όμορφα, κομψά. Χωρίς απότομα φρεναρίσματα στον «πίσω». Με καθαρή συμπεριφορά μεταξύ μας. Το τελευταίο είναι που «μέτρησα» πιο πολύ. Κύριος. 

Φτάνουμε στην κατηφόρα για τη γέφυρα της Συγγρού, μια στροφή που την είχα κάνει προπόνηση αμέτρητες φορές. Προσοχή στα bumps, η τουρμπίνα του Punto γέμισε. Λίγη τύχη με φέρνει να στρίβω πρώτος για να δω Intercontinental στην έξοδο. Κοιτάζω τον καθρέφτη, έχει μείνει λίγο πίσω.

Περνάω από το Πάντειο, η μοκέτα του Fiat πρέπει να ΄κανε τρύπα. Τον βλέπω, έρχεται με «όσα». Κάπου στο Ledra (αλήθεια, τι παρακμή έμελλε να γνωρίσει το περιβόητο Kona Kai;) με περνάει μια βολίδα που το μόνο που θυμάμαι, γιατρέ, ήταν πως ήταν κόκκινη και καμπυλωτή. 

Τον χάνω. Αλλά τον βρίσκω πιο κάτω. Τότε, στο φανάρι του Diogenis Palace. Τότε υπήρχε φανάρι. Που κι αυτό, συνωμοτικά, ήταν κόκκινο και τον είχε πιάσει. Σταματάω με τους παλμούς ανεβασμένους δίπλα του. Κατεβάζουμε παράθυρα.

«Καλά το πας», μου λέει.

«Και συ δεν πας πίσω», του λέω. 

Είναι γύρω στα 30 και κάτι. Εγώ στην ευτυχή ακόμα περίοδο που ξεκινάς την ηλικία σου από το μαγικό «20something». Μου φαίνεται γνωστή η φάτσα. Μου ‘ρχεται φλασιά.

«Συγγνώμη, ήσουν ποτέ σε εξώφυλλο του Status;», τον ρωτάω. Δεν προλαβαίνει να απαντήσει. Ανάβει πράσινο. «Πάμε», μου λέει

Δεν θα σας πάω στροφή-στροφή την ιστορία γιατί πρέπει να μαγειρέψω, να φάμε και τίποτα. Οπότε κάνω skip το intro.

Η κίνηση έχει καθαρίσει, η παραλιακή γίνεται το παράνομο παιχνίδι μας, τον έχω «λοκαρισμένο».

Πιο κάτω, γύρω στο Ασκληπιείο, στη Βούλα, βγάζει το χέρι απ’ το παράθυρο. Μου κάνει νόημα να ακολουθήσω.

«Ρε, μπας κι είναι αδερφή;», σκέφτηκα. Πού να πάμε, δηλαδή, ξημερώματα;

Το νεαρό (ξανά) της ηλικίας, η ίντριγκα τού να επιβεβαιώσω πως, όντως, κάτι μου θύμιζε και η φυγόκεντρος της αδρεναλίνης με κάνουν να ακολουθήσω.

Μπαίνουμε σε κάτι στενά. Νεκρική ησυχία. Σταματάει μπροστά από μία βίλα που θυμίζει L.A. Να σας πω την αλήθεια, δεν έχω πάει Los Angeles. Αλλά στο μυαλό μου κάπως έτσι πρέπει να είναι. Ανοίγει ηλεκτρικά την πόρτα.

Μέχρι τότε, το ωραιότερο σπίτι που ΄χα πάει ήταν κάποτε, ενός φίλου μου στο Λυκαβηττό, του Δημήτρη. Μετά από χρόνια, στεναχωρήθηκα που τον είδα να τον ψάχνουν στη Νικολούλη. Συμμαθητές, κάποτε.

Τεσπά, αυτό εδώ, για το σπίτι μιλάμε, ήταν διαστημόπλοιο. Μένω διακριτικά απ’ έξω. Με το Fiat. Κατεβαίνει από το RX-7. «Έλα μέσα», μου λέει.

Ε, μπαίνω. Δεξιά μια Ferrari, αριστερά ένα σκάφος με κουκούλα. Στο βάθος πισίνα φωτισμένη. Μένω μαλάκας. Αλλά δεν το δείχνω. Προσπαθώ, πάλι. Όπως με το Punto

Ακολουθώ το τρελό σενάριο. Το οίκημα, ακόμη και σήμερα, ανήκε στο Top 5 όσων έχω επισκεφθεί. Βγαλμένο από σελίδες εντιτόριαλ. Σε επίπεδα. Διακοσμημένο μινιμαλιστικά. Δείγμα «γεμάτου» ανθρώπου.

Πιάνουμε κουβέντα για αμάξια. Μου λέει για το μονοθέσιο που έχει στην Αγγλία. Το πώς όταν το «χάνεις» δεν πρέπει να κάνεις απότομες κινήσεις αλλά να το αφήνεις μερικά ψιλοσεκόντς να απελευθερώνει την ενέργεια. Μετά κατεβάζει το «σεντόνι» του προτζέκτορα και βλέπουμε σε video αγώνες.

«Και με τι ασχολείσαι;», με ρωτάει.

«Εμμμ… ψάχνω για δουλειά, τέλειωσα τη Νομική». Δεν του λέω πως μόλις έχω βγει απ’ τη φυλακή για κάτι παλιές αμαρτίες για να μην τον τρομάξω. «Ψιλογράφω, μ΄ αρέσουν τα αυτοκίνητα, βαριέμαι τη δικηγορία, πολύ κλισέ και γραβάτα», του απαντώ.

«Και τι γράφεις, δηλαδή;»

«Ό,τι μου κατέβει. Για μένα, όχι δημοσιευμένο κάτι», του απαντώ.

Τεσπά, κοντεύει να ξημερώσει. Αρμένικη βίζιτα κάναμε. Το Punto έχει κρυώσει εδώ και ώρες έξω μετά τον αγώνα της ζωής του.

Πριν φύγω, δεν κρατήθηκα. «Σόρι που επανέρχομαι», του λέω, «αλλά εκκρεμεί η ερώτηση για το εξώφυλλο. Όντως, ήσουν εξώφυλλο στο Status;»

Για τους αγέννητους τότε, το Status ήταν το πιο premium αντρικό περιοδικό της εποχής.  Όλοι οι σημαντικοί, πετυχημένοι και με σχετικό class quality, εκεί έβγαιναν για εξώφυλλο. Ήταν γιάπικο, βέβαια, δεν έκραζε, δεν αποδομούσε. Όλα τέλεια και ονειρικά. Κάτι σαν τη Ντίσνεϊλαντ σε χαρτί. 

Το χαρτί έδινε και ο άνθρωπος που είχα απέναντί μου στις μεγαλύτερες εκδοτικές της εποχής. Στην Ελευθεροτυπία, στον Κωστόπουλο, στον Λυμπέρη και σ΄ άλλους.

Και ναι, ήταν σε κάποιο περασμένο εξώφυλλο που είχε τύχει να δω στα περίπτερα. Η μνήμη, αυτή η δαιδαλώδης άβυσσος που μας σώζει και μας ταλαιπωρεί ταυτοχρόνως, λειτούργησε. Ήταν αυτός που είχα δει σε ένα εξώφυλλο. Δεν θυμόμουν, όμως, το επίθετό του.

Με συμπάθησε, φαίνεται. Δεν εξηγείται αλλιώς πως μόνος του μού πρότεινε να μου κλείσει ένα ραντεβού. Σε κάποιο περιοδικό να στείλω κάποιο κείμενο.

Μια εβδομάδα αργότερα, με χειρόγραφα, ούτε καν δακτυλογραφημένα (σιγά μην είχα κομπιούτερ), είχα ραντεβού. Στο ίδιο ακριβώς περιοδικό που μου φλάσαρε εκεί. Σταματημένος στο φανάρι του Diogenis Palace.

Τρεις μήνες μετά, είχα γίνει αρχισυντάκτης. Εγώ; Στο Status; Μετά από κόντρα στην παραλιακή; Τσιμπήστε με

Πέρασαν δύο δεκαετίες ωραίες. Με vertigo στο μυαλό, γκάζια, δοκιμές, ωραία, δημιουργικά πράγματα, έξυπνους ανθρώπους, ταξίδια, ωραίες παρουσίες, λίτρα βενζίνης και μια ιστορία για να διηγηθείς στο γιο σου αργότερα. Μέρος του δικού μου παράδεισου.

Όλα ξεκίνησαν στο Καλλιμάρμαρο. Έτυχε και πέτυχε. Το Mazda RX-7, η κόντρα, το Punto.

Και, ναι. Ήταν ένα μάθημα πως αξίζει, μερικές φορές, να ρισκάρεις. Όχι μ’ ό,τι να ‘ναι, όχι παντού και πάντα. Όχι να σουζάρεις το παπί μπροστά απ΄την καφετέρια ή να κάνεις burn out στο Riba’s για να αναδείξεις το κενό εντός.

Αρκεί να σου τύχει ο σωστός άνθρωπος τη σωστή στιγμή. Που βέβαια ποτέ δεν ξέρεις πότε κληρώνει.

Κώστα, σ’ ευχαριστώ. Mazda RX-7 και Punto GT, επίσης.

Υ.Γ. Κάποια είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, συνεχίζω να γράφω στο 4Drivers για αυτό που αγαπώ. Τα αυτοκίνητα, την αίσθηση ελευθερίας, την τόλμη του διαφορετικού. Δεν ξεχνώ.