Το γνωστό, για εμάς τους Θεσσαλονικείς, καταραμένο εσάκι πριν το ”Μakedonia Palace”. Mπήκαμε με όσα. Βγήκαμε με άγιο.
Δεν υπάρχει για το μέσο καρντάσι-οδηγό, δρόμος πιο ”περπατημένος” από την παραλιακή, τη Λ. Mεγάλου Αλεξάνδρου.
Μαζί της, κρύβονται οι δύο μεγαλύτερες παγίδες της πόλης: το εσάκι πριν το ξενοδοχείο και η αριστερή στην παλιά ”Express Service”.
Με απότομες κλίσεις και ιδιαίτερα ολισθηρό οδόστρωμα, σ’ αυτές τις δυο καρμανιόλες έχει φύγει η μισή πόλη. Κάθε εβδομαδά και μια ”υπερπαραγωγή”. Η δικιά μου ήταν στο εσάκι.
Πριν δυο χρόνια περίπου, δύο τα ξημερώματα, γυρνάγαμε από χαλαρή βόλτα στο κέντρο. Τυχαίνει να βρίσκομαι συνοδηγός σ’ ένα 106 Rallye, δανεικό από φίλο. Αναλαμβάνει να οδηγήσει ο κολλητός μου.
Συνετός οδηγός, χωρίς κανιβαλισμούς αλλά και χωρίς ιδιαίτερες εμπειρίες στο στρίψιμο. Το Rallye, ως γνωστόν, είναι αμάξι-σχολείο και στα κατάλληλα χέρια κάνει παπάδες αλλά τιμωρεί τον αμύητο και ειδικά όποιον επιχειρήσει απότομο ”άσε” μεσ’ στην καμπή. Ο ”αστικός μύθος” λέει πως κάτι τέτοιο πρέπει να ‘γινε και στο δικό μας.
Ερχόμασταν με αρκετά, μια 150άρα, απ’ όσο θυμάμαι με 4η, κατεβάζει σε 3η και μπαίνει με όσα. Πάνω στη στροφή κάνει το έγκλημα, αφήνει γκάζι, η ουρά του Rallye βάλθηκε να μας προσπεράσει και φεύγουμε σφαιράτοι προς ένα άτυχο παρακαρισμένο. Το μπαμ ήταν μεγάλο. Για είκοσι μέρες ο κολλητός μου ήταν σε τεχνητό κώμα. Όλοι είχαμε μουδιάσει.
Ήταν τυχερός και χρειάστηκε ένα δίμηνο για να επανέλθει σ’ αυτό που λέμε ”φυσιολογική ζωή”. Εγώ ήμουν ακόμα πιο τυχερός. Ένας σπασμένος καρπός ήταν το ενθύμιο απ’ το εσάκι. Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια, δεν έχασα τις αισθήσεις μου και είχα απόλυτη ψυχραιμία στο χάος που ακολούθησε. Έσβησα το μοτέρ, σκούντηξα το φίλο μου που δεν είχε επαφή και κάλεσα ασθενοφόρο. Δεν πρέπει να πέρασαν παραπάνω από πέντε λεπτά, τρομερός χρόνος για ελληνικά δεδομένα. Με βοήθησαν να βγω απ’ το παραμορφωμένο Rallye κάτι παιδιά που τρώγανε σε μια καντίνα παραπέρα.
Ενάμισι χρόνο μετά, περνώ καθημερινά, λόγω δουλειάς, απ’ το ίδιο σημείο και η μνήμη δουλεύει ακατάπαυστα. Μέσα στην ατυχία όλοι, ωστόσο, πήραμε το μάθημα μας. Ναι, ξεχνιέσαι αλλά, έστω κ λίγο, γίναμε πιο προσεκτικοί καθώς ο δρόμος δεν είναι παιχνίδι.
Δεν έχω σκοπό να το παίξω ηθικοπλαστικός αλλά μερικά τέτοια, διατηρούν μέσα σου ένα ”φρενάρισμα” που, κακά τα ψέμματα, στο δρόμο είναι χρήσιμο. Δεν μιλάμε για τις ”Σέρρες”, διάολε, αλλά για δημόσιο δρόμο όπου μπορούν να συμβούν τα πάντα.
Κρατώ μια φράση που είχα ακούσει σε ένα από τα περίφημα βίντεο του Ιαβέρη που ‘λεγε πως “κάθε φορά που ξεκινάμε από το σπίτι, πριν κλείσουμε την πόρτα, για λίγα δευτερόλεπτα να σταθούμε και να κοιτάξουμε τους δικούς μας ανθρώπους και να αναρωτηθούμε πόσες αγκαλιές μας περιμένουν πίσω…”.
ΥΓ Μερικές άσχετες λεπτομέρειες σου ”κολλάνε” στο μυαλό. Όταν σταμάτησαν οι σβούρες και προσγειωθήκαμε στο πεζοδρόμιο, από πίσω ερχόταν ένα μηχανάκι που είδε όλο το περιστατικό. Σταμάτησε μπροστά μας και ενώ του ‘κανα νόημα για βοήθεια, εκείνος απλά έφυγε. Τι να πεις…
Photo: Bill Taoul
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
