Το ειδικό αυτοκίνητο. Ευχή και κατάρα

Θα πίστευε κανείς πως οι επιλογές είναι τεράστιες. Μόνο που για τον petrolhead, αυτόν που είναι κολλημένος με το ειδικό αυτοκίνητο, συμβαίνει το αντίθετο

Αγάπη μόνο. Και μόνο για το ειδικό αυτοκίνητο. Το εστιασμένο. Όσο κι αν κάνει, όσα άλογα κι αν βγάζει. Να ΄χει χαρακτήρα. Τούτο εστί το ζητούμενο κι όσοι πιστοί προσέλθετε

Για έναν «κανονικό» άνθρωπο η αγορά είναι σαν το πλαγκτόν. Αμέτρητα αυτοκίνητα προς πώληση. Ιδιώτες, μαντράδες, αγγελίες, τα πάντα όλα. Η «δεξαμενή» είναι τεράστια. Και τον περιμένει εκεί έξω

Για τον petrolhead, όμως, αυτόν που έχει φάει το μικρόβιο βαθιά μέσα στο DNA, η αγορά μοιάζει με την αναζήτηση της καρέτα-καρέτα. Αυτήν που περιμένεις με το κυάλι να την πετύχει επί μέρες.

Είναι βαθιά κολημμένος με το ειδικό αυτοκίνητο. Και πληρώσει το τίμημα της αρρώστιας.

Το μάτι του petrolhead προσπερνά αστραπιαία εκατοντάδες αγγελίες «κανονικών», συμβατικών αυτοκινήτων. Αυτών που προορίζονται για μεταφορικό μέσο, για αυτό δηλαδή που αποτελεί το 95% της αγοράς.

Το πόσο τάχιστα στέλνει σήμα στον εγκέφαλο το αδιάφορο SUV ή το χλιαρό μικρομεσαίο για να σκρολάρει αστραπιαία είναι ένα εξασκημένο ταλέντο που μελετάται από την επιστημονική κοινότητα

Νύχτες κοιτώντας για αυτοκίνητα

Τις προάλλες περιπλανήθηκα με μια αντροπαρέα σε μερικές «μάντρες» μεταχειρισμένων. Κάποιες απ΄αυτές είχαν αρκετές δεκάδες από περιποιημένα και, φαινομενικά έστω, ενδιαφέροντα αυτοκίνητα.

Ε, το ενδιαφέρον μας κόλλησε το πολύ σε τρία με τέσσερα κομμάτια. Μία Cayman (η οποία μετά από εξέταση σύσσωμης της ερευνητικής ομάδας είχε βάψει μπροστά-πίσω, αλλαγμένο πίσω φανάρι και μπροστινά ελαστικά διαφορετικά από τα πίσω και μάλιστα με DOT πενταετίας). Ένα Evo. Ένα MX-5. Για την ιστορία, το NC δεν βάζει φωτιά στην άσφαλτο αλλά σπάνια θα συναντήσεις τόσο ειλικρινές και ζωντανό σε αίσθηση αυτοκίνητο για τα δεδομένα χρήματα.

Τον βαρεμένο petrolhead τον ενδιαφέρουν ελάχιστα αυτοκίνητα. Πέντε; Άντε, δέκα το πολύ. Το «ειδικό» αυτοκίνητο είναι ευχή και κατάρα. Μιλάμε πάντα αν δεν το χρήμα δεν ρέει άφθονο. Γιατί αν ρέει, τότε ξέρουν και οι πέτρες πού θα βρεθεί η άκρη. Μη σπρώχνεστε, με μία GT3 μπορώ να γεράσω.

Εκεί, όμως, που ο άλλος (ο «κανονικός», λέμε) ξεμπερδεύει έχοντας δεκάδες επιλογές μπροστά του, εμείς οι ασθενήείς είμαστε παγιδευμένοι στο στενό σπιράλ.

Και μετά αρχίζει η ψυχανάλυση. Αυτά είναι «σπασμένα». το άλλο έχει κυβικά. Το παράλλο είναι ακριβό. Και το παραδίπλα μπορείς να το πάρεις αλλά σκέφτεσαι τη χώρα που ακόμη δεν έχει σηκώσει κεφάλι και μαζεύεσαι

Φτάσαμε αργά. Κάτσαμε άλλη μια ώρα σχεδόν μέσα στο αμάξι αναλύοντας τα δεδομένα της βραδυνής τηλεμετρίας Και πάλι ανικανοποίητοι μείναμε.

Δύσκολο το μονοπάτι. Αλλά θα συνεχίσουμε να το βαδίζουμε με θάρρος και ελπίδα. Κουφάλα νεκροθάφτη, δεν θα μας θάψεις στο Αvensis.