Το Fiat Punto GT, το πρώτο μου «καλό» αυτοκίνητο. Η Πουντάρα του ’90. τότε, οι της ηλικίας μου, το βλέπαμε σαν ρουκέτα που ΄ρθε απ’ τον παράδεισο. Ή αλλιώς το καταραμένο. Για τους παρακάτω πονεμένους λόγους
Το πήρα καινούργιο. Κόκκινο Fiat Punto GT, 1ης γενιάς, με τους 136 «μαμά». Για όλα έφταιγαν κάποιες φωτό των 4Τροχών που τότε περιμέναμε με περισσότερη αγωνία απ΄ ό,τι τις Πανελλήνιες. Μετά τους κόψαμε αυτούς
Είχα ξεκοκαλίσει κάθε λέξη απ’ την παρουσίαση, τα πάντα όλα απ’ το συγκριτικό, ήμουν η κάθε λέξη της λεζάντας
Και μόλις είχα ξεμπερδέψει με σπουδές και περιπέτειες. Και το πήρα. Δεν θα σας ζαλίσω με τα προσωπικά μου δεδομένα αλλά το τι συνέβη στη συνέχεια κάνει την Christine του Carpenter να δείχνει με Nikelodeon. Στο τέλος, δεν μπορεί, θα πειστείτε και σεις πως κάποιος (ή μήπως, κάποια;) το καταράστηκε.
Βουντού No1
Ένα ωραίο βράδυ φεύγω για βόλτα. Πάω αργά, να ζεσταθεί το «μωρό», σχεδόν σέρνομαι. Στα 20 μέτρα ένας κύριος διασχίζει το δρόμο, κρατάει ένα σκύλο, μ’ αυτά τα λουριά που εκτείνονται και μακραίνουν.
Πάει στο περίπτερο, απέναντι κανονικά. Όμως, ο σκύλος μένει πίσω. Κόβω ακόμα περισσότερο και με το που τον περνάω, ακούω να χτυπιέται κάτι γύρω απ΄το Punto.
Σταματάω, ο τύπος ψώνιζε ατάραχος. Είχε αφήσει το λουρί να ξετυλιχτεί – που δεν φαινόταν καν στο σκοτάδι. Χωρίς να το πάρει χαμπάρι, του φεύγει απ’ το χέρι όλη η πλαστικούρα της χειρολαβής και αρχίζει να κοπιανιέται δεξιά και αριστερά απ’ την κόντρα. Σαγρέ το Fiat Punto GT, καινούργιο πράμα, αβάδιστο.
Συνεχίζω. Βουντού No2
Κλείνουμε τεύχος Παρασκευή βράδυ, αργά, στου Λυμπέρη. Κατά τις 12 -ναι, ξενυχτάγαμε τότε για τα περιοδικά αλλά ήταν ωραία- φεύγω για επαρχία όπου μ’ είχαν καλέσει για Σ/Κ. Πάω σφαίρα, το Punto GT επίσης πήγαινε σφαίρα, κίνηση ελάχιστη.
Κάπου μετά την Υλίκη, σε μια δεξιά, στενή και χωρίς ορατότητα, με κάποια 140 στο κοντέρ, τι νομίζεις ότι συναντώ; Πες. Ψόφια κατσίκα. Και τι κατσίκα. Σαν άλογο ήταν. Γομάρι κανονικό
Στη βοηθητική λωρίδα υπήρχε άλλος και δεν μπορούσα να τραβηχτώ, απέναντί μου νταλίκα. Διάδρομος μηδέν. Κρατάω γερά, σφίγγομαι, φρενάρω, αλλά πού να κόψεις με 140 στα δέκα μέτρα; Σημαδεύω και περνάω πάνω απ΄ το ζώο. Χάλια πτώμα που λέει και μια ψυχή.
Οι επόμενες δυο ώρες με βρήκαν στην κατασκότεινη Εθνική. Με το ψυγείο του Punto σπασμένο, προφυλακτήρα παρτάλι και ό,τι άλλο δεν φαινόταν μεσ’ την αγριάδα.
Όχι, δεν τελειώσαμε. Βουντού Νο3
Ανεβαίνω Κηφησίας, στο ύψος ΑΝΤ1. Είμαι στον παράδρομο, βράδυ. Πατάω μια γερή 2η και ξαφνικά ακούω ακόμα πιο γερό μπαμ! Το Fiat Punto GT γέρνει και αρχίσει να σέρνεται. Η νεκροψία έδειξε σπάσιμο βάσης μηχανής. Στο πουθενά. Απομεινάρι της κατσίκας (βλ. βουντού Νο2) που δεν το πήραμε τότε χαμπάρι; Άντε γάλε άκρη.
Die hard. Βουντού Νο4
Πάω για αλλαγή λαδιών. Αντιπροσωπεία. Φεύγω. Φτάνω σπίτι, κάτι μύριζε, ανοίγω καπό και βλέπω πως δεν έχουν βάλει την τάπα λαδιού. Ο κινητήρας είχε γίνει παπάρα μέσα σε μπριάμ. Δεν πειράζει, «κρατάμε γερά», λέω, εδώ αντιμετωπίσαμε τον επιβήτορα της στάνης».
Μαλακία ζωής παύλα Βουντού Νο5
Ήταν μια ωραία βραδιά στο πάρτι για τα 7 χρόνια του περιοδικού Status όπου δούλευα τότε. Χρυσό εξώφυλλο, ένα τεύχος τρίκιλο, απ’ αυτά που ‘θελες κανά δυο εβδομάδες για να το διαβάσεις. Και στο εξώφυλλο ο μεγάλος Νίκος Γκάλης που του ‘χαμε κάνει τη φωτογράφιση.
Μιλάμε για το ’95, σε ένα ωραίο εστιατόριο στη Φιλοθέη, μ’ όλο τον καλό κόσμο της εποχής. Και η Λιάνα (καμία σχέση με Κανέλλη), το κορίτσι μου τότε, ήταν μια θεά.
Τεσπά, έρχομαι στο τσακίρ κέφι, έχουμε φάει, πιει, χορέψει και τα ξημερώματα, άντε και να φεύγουμε.
Ήταν η τελευταία φορά που ήπια τόσο πολύ. Ναι, ήταν η μαλακία της ζωής μου. Η πρώτη. Ακολούθησαν κανα δυο-τρεις άλλες, άλλου τύπου.
Τεσπά, δεν θυμάμαι τίποτα. Μόνο να ανεβαίνω γρήγορα και κάποια στιγμή να κοιμάμαι. Στο τιμόνι. Η στούκα στον τοίχο ήταν γερή. Δεν άκουσα καν τον κρότο. Και ευτυχώς δεν πάθαμε ούτε γρατζουνιά. Απίστευτο. Φυσικά, το Punto έγινε σώβρακο. Απ’ την αριστερή, όπως έσκασε.
Ο μάστορας, ένα απ΄τα καλύτερα παιδιά στο Νέο Κόσμο, όταν το έλυσε το αυτοκίνητο, μου είπε πως τα δεσίματα που είχε στο μασπιέ το Fiat Punto GT δεν τα ΄χε ξαναδεί σε αυτοκίνητο της κατηγορίας. Σπάω κουμπαρά και το φτιάχνω.
Βουντού Νο 6. Τελευταίο και φαρμακερό
Πάω για service. Αντιπροσωπεία, ε; Μην πιαστούμε και κορόϊδα…. Στου Παπαϊωάννου, κάτω, Περιστέρι. Παραλαμβάνω το Punto GT μετά από μια μέρα. Είχε πολλή δουλειά, λέει.
Δυο μέρες αργότερα, κατεβαίνω το πρωί για να πάω δουλειά. Κοιτάζω από ‘δω, κοιτάω από ΄κει, φέρνω flashback τη σκηνή που το ‘χα παρκάρει το βράδυ, ξέρεις, εκείνα τα δευτερόλεπτα που αρνείσαι να παραδεχθείς το προφανές
Το Punto GT είχε κάνει φτερά. Χωρίς κρύσταλλα στο πεζοδρόμιο, χωρίς το παραμικρό. Εν μία νυκτί πίστεψα για την καταραμένη Porsche του James Dean. Για μαγικά και ματιασμένα.
Σήμερα, πιστεύω πως το πήραν κάποια καλά παιδιά απ΄ την αντιπροσωπεία. Είχαν όλο το χρόνο να βγάλουν δεύτερο κλειδί. Αλλά και πώς να εξηγήσεις το σπιράλ της γκαντεμιάς;
Πήρα ασανσέρ, γύρισα σπίτι για να συνειδητοποιήσω πώς έχασα το πρώτο μου καλό αυτοκίνητο. Fiat over.
ΥΓ Το Rallye, ένα μπλε 8V, επούλωσε τελικά την πληγή. Έτσι πάει. Ο έρωτας ξεπερνιέται με τον επόμενο.
Photo: μην-ξύνεις-πληγές-4Drivers
- Διάβασέ το: Αλήθεια, τι συμβαίνει με τη Fiat;
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
