Το Peugeot Rallye των Χριστουγέννων

Πώς γίνεται να μην ξεχάσεις τα Χριστούγεννα; Η απάντηση είναι όταν ο καλός μπαμπάς σού κάνει έκπληξη το αγαπημένο σου Peugeot Rallye. Τtue story, Χριστούγεννα του ‘1997

Τότε ήμουν είκοσι ετών και μετά από πανελλαδικές μελέτης των περιοδικών για να διαβάσω ό,τι είχε γραφτεί, ο «φονέας γιγάντων έστεκε μπροστά μου. Σε λευκό. Με τα τιμημένα αυτοκόλλητα. Τις σιδερένιες, επίσης λευκές, ζάντες. Που, ακόμα και τώρα, εν έτει 2019, δείχνουν cult

Για κανα εικοσάλεπτο γυρνούσα γύρω- γύρω. Μεθυσμένος απ΄τη στιγμή. Δεν έμπαινα μεσα, το ‘τρωγα με τα μάτια για να το χορτάσω. Ήταν ένα διάλειμμα από άλλου τύπου συνήθειές μου με διπλό γύρο και μερικές πατάτες.

Εδώ, λοιπόν, το απλό 106 είχε βουτηχτεί στο μαγικό ζωμό των Γαλατών. Πρησμένο και μεταμορφωμένο στην πιο αγνή και προσιτή, για την εποχή, ηδονή του εκκολαπτόμενου petrolhead.

Ο μπαμπάς γκρίνιαξε λίγο για το πόσο λιτό και γυμνό εσωτερικό είχε. Του είπα να δώσει βάση στο φοβερό μπλε χρώμα της μοκέτας (βλέπε, μέθοδος της διάσπασης προσοχής), τον πίνακα οργάνων. Ολοκλήρωσα την πειθώ μου με την ιστορική σημειολογία πως οι πολεμιστές είναι απ’ τη φύση τους λιτοί. Ζούσα το πάθος μου

Στη συνέχεια, τα φοιτητικά μου χρόνια στην Κοζάνη απέκτησαν ένταση. Αντί να δίνω εξετάσεις σε κανα μάθημα, έδινα πτυχιακές στις φημισμένες στροφές της Καστανιάς.

Ως γνωστόν, το Rallye των Χριστουγέννων είχε ως όπλο το χαμηλό βάρος και όχι την υψηλή ισχύ. Με 105 PS στις 7,100 rpm, ο κινητήρας είχε να κινήσει μόλις 900 kg. Αδράνεια μηδέν. Πούπουλο στα χέρια σου, ανόθευτο. Μόνο μία υδραυλική υποβοήθηση στο τιμόνι. Η τελευταία είχε και λιγότερες στροφές απ’ άκρη σ’ άκρη σε σχέση με τη μη υδραυλική. 

Η ανάρτηση με υστερούντες βραχίονες και ράβδους στρέψης στον πίσω άξονα, χάριζε ευελιξία. Ανέκαθεν ο «Ράλλος] απευθυνόταν σε οδηγούς με γνώσεις.

Αν δεν ήξερες ή άφηνες απότομα το γκάζι δεν προλάβαινες να ψελλίσεις ”Rallye”. Το χαστούκι ήταν απότομο και ενδεχομένως με κρότο

Ήταν αυτή η συμπεριφορά που δίχασε άσχετο κοινό καθώς άλλοι το εξυμνούσαν και άλλοι μιλούσαν για ένα επικίνδυνο αυτοκίνητο, υπεύθυνο για πολλά ατυχήματα νεαρών -wanna be- Röhrl. Και, βέβαια, με παθητική ασφάλεια τυρόπιτας (αχ, να ΄χαμε τώρα μία τυροπιτούλα).

Όμως, ωσαύτως και με ένα όπλο, κανονικό λέμε, όταν εκπυρσοκροτεί, την ευθύνη τη φέρει ο χειριστής και όχι το ίδιο. Έτσι και το Peugeot Rallye. 

Ελαφρύ και ξυράφι, «όπλο» που ακόμη και τώρα μπορεί, με τον κατάλληλο χειριστή, να πυροβολήσει γρηγορότερες και πιο σύγχρονες κατασκευές. Με ένα σασί που μεταφέρει αίσθηση και συνδέει τον εγκέφαλό σου με τα ημιαξόνια.

Με τους τουρμπάτους συμφοιτητές μου που ‘χαν Uno Turbo i.e. και Punto GT, έμενα πίσω στις ευθείες προς Καστανιά. Όμως, όταν άρχιζαν οι στροφές πάντα έφτανα πρώτος στις ταβέρνες. Οπότε και τα σουβλάκια μου ήταν κερασμένα απ’ τους Ιταλούς χαμένους. Vive la France

Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα, απέκτησα ένα άλλο αμάξι των ονείρων μου, ένα Impreza WRX. Όμως, ο πρώτος έρωτας δεν ξεχνιέται.

Έτσι και τώρα, παραμονές Χριστουγέννων του 2019, το λευκό μου «Ραλάκι», με μόλις 165.000 km στο οδόμετρο και ακόμα «του κουτιού», ξαναβγήκε απ’ το οικογενειακό γκαράζ για να «πυροβολήσει». Στις στροφές του Διονύσου αυτή τη φορά. Είναι να μην πιστεύει κανείς στο πνεύμα των Χριστουγέννων;

ΥΓ Μπαμπά, σε ευχαριστώ πολύ.

Photo: Αρχείο Χ. Τάτση / Creative 4Drivers