Το street racing ποτέ δεν πεθαίνει. Κακώς, αλλά ισχύει

Μην πιστεύεις όσους λένε πως θέλουν πίστες για να εκτονώνονται. Οι κόντρες στους δρόμους ποτέ δεν θα πεθάνουν. Απόδειξη, χθες βράδυ στη Βάρκιζα.

Κατέβαινα χθες βράδυ από Βάρη προς παραλία. Γύρω στις δέκα το βράδυ. Τα S3, τα Rallye, κάτι χαμηλωμένα Toyota, ένα δυνατό Honda που έκανε πάρτι ο Σοϊχίρο, μηχανές, ντεσιμπέλ και άγριο νιάτο κατέβαιναν για κάτω. 

Είναι γνωστό. Τρίτες, Τετάρτες, έρχεται λαός. Χθες όμως ήταν διαφορετικά. Κι αυτό φάνηκε με το που πλησίαζα προς τα κεντρικά φανάρια της Βάρκιζας. Στο βάθος είδα από μακριά ασυνήθιστα πολλούς ”φάρους” της τροχαίας. Πλησιάζοντας παραξενεύτηκα ακόμα περισσότερο καθώς είχε ήδη μαζευτεί πολύς κόσμος εκεί. Συνήθως, δεν υπάρχει ψυχή στα σουβλάκια του ”Ζάχου”. Το ραντεβού είναι πιο πάνω, στο Ribas. Χθες, γινόταν πανικός. Ακόμα και πιο πέρα, κάποιες εκατοντάδες μέτρα προς τα πίσω, προς Λιμανάκια, υπήρχε κόσμος.
 

Ρώτησα τρεις πιτσιρικάδες ”τι παίζει”. Το έπαιξα ”τουρίστας”. Δίστασαν σχεδόν να μου απαντήσουν. 

Σήμερα, οι εφημερίδες καταγράφουν το γεγονός. Είχαμε συλλήψεις, πέτρες, τραυματισμούς και αυτόφωρα. Δεν είναι ωραίο αυτό. Προσβάλλει όσους αγαπούν το αυτοκίνητο και οι ”παππούδες” έχουν έναν περισσότερο λόγο να καταρώνται κάθε φορά που τους προσπερνάς.

Όπως και δεν συμφωνώ με την οργανωμένη ”κατάσταση” μέσω ιστοσελίδων. Εντάξει, κατανοητό, όλοι οι petrolheads ”τρέχουμε” αλλά δεν το κάνουμε και προκλητική σημαία. Αυτό ενοχλεί το κοινωνικό status quo ακόμα περισσότερο. Υποθέτω.

Και μπορεί πια το κλασικό ”πέταλο” στα Λιμανάκια να το ‘φαγε το μαύρο το σκοτάδι αλλά o κόσμος μετακινείται ακατάπαυστα στο ανέβα-κατέβα στην παραλιακή. Και τις υπόλοιπες μέρες. Προσωπικά, το αποδέχομαι. Ως διοίκηση, επίσης. Ο καθένας απ’ τη σκοπιά του. Είναι παράνομο, εν δυνάμει επικίνδυνο, προκλητικό για την πλειοψηφία.

Για τη δε μειοψηφία μπορεί πια να μην έχει την αίγλη της παρανομίας που ‘χουν γνωρίσει τα αμαρτωλά νότια προάστια στο παρελθόν αλλά παραμένει μια εναλλακτική. Αφελής, ανώριμη, επικίνδυνη; Ναι. Σε όλα. Με κεφαλαίο. Αλλά και στο θήτα του Θορύβου. Τα ντεσιμπέλ πορώνουν όταν οδηγεις αλλά δεν αντέχονται όταν είσαι σπίτι. Μου το έλεγε ένας ηλικιωμένος κύριος σήμερα το πρωί που ΄χα πάει για κούρεμα.

Αλλά κάπου εκεί, θυμήθηκα πως είτε ζεις στο Λονδίνο και βγαίνεις στα παράνομα στέκια του περιφερειακού, τα βράδια στο Έσεξ, το Tόκυο, έξω απ’ τη Λισαβόνα, τη Στοκχόλμη ή ξημερώματα στο Λος Άντζελες, οι κόντρες ποτέ δεν πεθαίνουν.

Στην Αγγλία οι πίστες είναι πιο πολλές κι απ’ τις στάσεις του μετρό. Κι όμως. 

Υπάρχει μια αβάσταχτη ελαφρότητα στο να τρέχεις στο δρόμο. Το street racing, στου οποίου το αμάρτημα έχω υποπέσει -έστω, ως πταίσμα, αφού ανέκαθεν αντιπαθούσα τις μεγάλες συγκεντρώσεις- έχει μεγάλο ρίσκο. Τόσο για σένα όσο και για τους άλλους που κυκλοφορούν γύρω σου.

Ο πραγματικός οδηγός είναι ”αγοραφοβικός”. Και πηγαίνει γρήγορα όσο λιγότεροι τον περιτριγυρίζουν. Όσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά. Μόνος ή με καλή παρέα σε πιο ασφαλή και, αν θέλετε, καθόλου στοχοποιημένα σημεία. 

Και εννοείται, σε track-days. Όπου μαθαίνεις, εξελίσσεσαι, γυρνάς σώος. Το πολύ να φας λίγη γόμα παραπάνω. Αυτή αντικαθίσταται.

Όμως για ένα μεγάλο μέρος του κοινού, η πίστα έχει διαδικασία. Είναι μακριά, στοιχίζει και κυρίως δεν έχει το ”πάρτι”. Ο δρόμος, αντίθετα, είναι άσφαλτος ”φυσική”, άμεσα προσβάσιμη. Ζειν επικινδύνως και θεαθήναι. Και, βεβαίως, τσάμπα. 

Photo: Google