Το δικό μου Clio Cup

Υπάρχει ένας δοκιμασμένος τρόπος για να κάνεις restart όταν τα ‘χεις σπάσει με την καλή σου. Να πάρεις τη Μούσα σου και να φύγεις

Οι λόγοι για τους οποίους μια γυναίκα μπορεί να σε αφήσει ”παγωτό” είναι πολλοί.  Ένας από αυτούς οι παρεξηγήσεις. Αλλιώς τα γράφεις, αλλιώς τα εννοείς, αλλιώς τα καταλαβαίνει. Και καταλήγεις να στέκεσαι πάνω από ένα τηλέφωνο διαβάζοντας την απάντηση της με το σαγόνι σου να κοντράρει σε χαμήλωμα μια coilover.

Xτυπιέσαι μέσα σου, θες να εξηγήσεις, σε έχει πιάσει μονότερμα και δεν ξέρεις τι να πεις για να ελαφρώσεις τη θέση σου. Ε, βέβαια, γιατί ξαφνικά νιώθεις ΚΑΙ κατηγορούμενος.

Restart. Τώρα. Κλείνεις το κινητό και χωρίς δεύτερη σκέψη αρπάζεις τα κλειδιά της μούσας σου για να ξεχυθείς στην άδεια λεωφόρο. Θες να αναπνεύσεις. Να σε χτυπήσει ο κρύος αέρας και να ξελαμπικάρεις.

Να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις. Και ο αέρας σε βοηθά. Και ο ήχος σε βοηθά. Με soundtrack στη βόλτα σου το ”Nightcall”, με το ουρλιαχτό του λύκου στην αρχή του κομματιού να σε βάζει στο κλίμα για πόλεμο.

Πόλεμο σε σένα και στις σκέψεις. Γιατί εκείνη τη στιγμή δεν θες να σκέφτεσαι. Θες να αδειάσεις.  Θες να οδηγήσεις.  Το τιμόνι να γίνει προέκταση των χεριών σου και το δεξί σου πόδι με την εισαγωγή της πεταλούδας, που σε κάθε βαθύ βύθισμα θα την κάνει να πετάει απ’ τη χαρά της.

Έχεις και διαδρομή; Πας κι όπου σε βγάλει. Ή τουλάχιστον μέχρι εκεί που μπορεί να σε φτάσει το σχεδόν τελειωμένο καύσιμο, γιατί την προηγούμενη φορά ήθελες να κάνεις παιχνιδάκια στο Διόνυσο.

Διόνυσος, ε; Είναι ωραία η Μάκρη από εκεί επάνω. Με τα φώτα της να φέγγουν σαν καντηλάκια και την ησυχία να απλώνεται σε όλο το βουνό είναι μια καλή επιλογή.

Εμπρός για το βενζινάδικο! Φτάνοντας, σε ρωτάει ο υπάλληλος αν θες την κατοστάρα, γιατί σε βλέπει γρήγορο και το ”μωρό” σου τσίλικο. Βάλε την απλή. Σιγά, Clio είναι. Κάνω να πληρώσω και παίρνει το αυτί μου την εξής ατάκα: ”Να της μιλήσεις και να της πεις αυτά που νιώθεις. Θα το εκτιμήσει.” Θεέ, σοβαρά τώρα; Γυρίζω και βλέπω τον υπάλληλο να μιλάει στο κινητό και με βλέπει που τον βλέπω. Ο ”γιός” μου. Τον ταλαιπωρεί μια κοπέλα και αυτός την γουστάρει αλλά είναι εγωιστής και της κρατάει μούτρα. Και δεν είναι ο μόνος, σκέφτομαι από μέσα μου. 

Με συνοπτικές διαδικασίες βάζω μπροστά και φεύγω. Ο δρόμος άδειος, όλος δικός σου, σε παρακαλά να τον εκμεταλλευτείς απ’ άκρη σ’ άκρη κι εσύ υπακούς στο κάλεσμά του και πετάς σαν πεταλούδα πάνω του. 

Τα χιλιόμετρα στις ανοιχτές καμπές δίνουν τη σειρά τους σε λιγότερα με στροφές με δεύτερη και τρίτη. Είσαι στο στοιχείο σου. Εκεί που νιώθεις ανίκητος.

Και το στροφιλίκι δίνει τη σειρά του στη θέα. Σε εκείνη τη θέα που θα σου κάνει το restart. Που θα βγεις να περπατήσεις λίγο, να μυρίσεις το βουνό, να το ακούσεις, και να δεις την πόλη από ψηλά. Ελεύθερος.

Τη στιγμή χαλάει ένα μήνυμα: ”Ας λήξει εδώ το θέμα… Θέλω να σου γουργουρίσω, καθίκι” 

Και σε αφήνει ξανά ”παγωτό”.

Photo: Renault / Jeep G.