Aston Martin Twenty Twenty. Πώς είναι να οδηγείς concept;

Τα concept cars είναι πρωτότυπα. Συχνά ακίνητα. Εντυπωσιακά να τα βλέπεις, σαν πρωτοποριακή μόδα σε πασαρέλα που δεν φοράς, όμως, στο δρόμο. Είχα την τύχη να οδηγήσω ένα τέτοιο. Ήταν η Aston Martin Twenty Twenty. Και αυτή ήταν η εμπειρία

«Όταν το δάχτυλο έδειχνει το φεγγάρι ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο» (κινεζικό απόφθεγμα)

Στα χρόνια των μεσουρανούντων περιοδικών αυτοκινήτου, τα concept car στο εξώφυλλο ήταν η καλύτερη συνταγή για να πας άπατος στο περίπτερο.

Το φαινόμενο είχε την εξήγησή του: τα concept (ή πρωτότυπα) αφορούν το μέλλον. Ή και μπορεί να μην το αφορούν αν τελικά δεν βγουν ποτέ στην παραγωγή.

Ε, όλο αυτό τα κάνει πολύ μακρινά στα μάτια του αναγνώστη. Ο κόσμος θέλει να ξέρει το τώρα. Ποιος ζει ποιος πεθαίνει στο όνομα του φουτουρισμού;

Παρόλα αυτά, έστω σαν εμπειρία βρε αδερφέ, η οδήγηση ενός τέτοιου έχει να πει κάτι. Κι αυτό μεταφέρω. Θα προσπαθήσω, τουλάχιστον.

Στην Ιταλία λοιπόν, στα κεντρικά της Italdesign, της εταιρείας του Giugiaro, στο Τορίνο, μια συννεφιασμένη μέρα σαν τη σημερινή με το τότε ελληνικό Top Gear.

Η ”Twenty Twenty”, ένα πρωτότυπο για το πώς φανταζόταν ο ευφυέστατος και σφόδρα πετυχημένος Giugiaro την Aston Martin για το έτος 2020. Εξ ου και το βαφτιστικό…

Θυμάμαι ότι άνοιξα με προσοχή την πόρτα. Έκανε ένα τρίξιμο. Ακούμπησα το χέρι στο ταμπλό σ’ αυτό το υπέροχο μελί χρώμα. Φουλ στο δέρμα. Ήταν άμεσα αντιληπτό πως όσο μασίφ κι αν έδειχνε αισθητικά, το αυτοκίνητο ήταν ένα και μόνο κομμάτι που κάποια μέρη του ήταν στερεωμένα σχεδόν με «σελοτέιπ»

”Ελπίζω να μας το φέρετε σε ένα κομμάτι”, μου είπε με χαμογελαστό νόημα ο διάσημος σχεδιαστής (για την ιστορία, ο Giugoaro έχει αναδειχθεί ως ”Σχεδιαστής του 20ου αιώνα”) που είχα την τιμή να γνωρίσω από κοντά.

Ξέρετε… Είναι η φράση που αυτομάτως σου ρίχνει ένα σακίδιο άγχους στην πλάτη. «Να μας το φέρετε σε ένα κομμάτι». Γύρισα τη μίζα, ο 6λιτρος V12 των 500 ίππων ήρθε στη ζωή μ’ ένα βαρύ μπάσο. Η Twenty Twenty δεν ήταν στατικό concept αλλά κινούνταν. Και η ευθύνη ήταν μεγαλύτερη.

Λίγα λεπτά αργότερα, οδηγούσα ένα μάλλον άσχημο, πανάκριβο, μοναδικό πισωκίνητο 500 ίππων στα άγνωστα στροφιλίκια πάνω από τη βιομηχανική ζώνη του Τορίνο.

Μέσα στην αφέλειά μου περίμενα πως η εμπειρία θα ήταν συγκλονιστική.

Αλλά δεν ήταν. Το τιμόνι ήταν βαρύ, όπως και όλο το μπροστινό set up που στις κλειστές δεξιές αριστερές αργούσε να χαράξει άμεσα το turn in. Στις αριστερές ήταν πιο ανάλαφρο. Κουλό. Αλλά αναμενόμενο για μια πειραματική κατασκευή.

Ο βρυχηθμός του V12 αντιλαλούσε ενώ οι πάντα δεκτικοί Ιταλοί οδηγοί άνοιγαν δρόμο ή και σταματούσαν στην άκρη για να πάρουν μάτι. Όμως, το σασί πάσχιζε για να ακολουθήσει τον δυνατό V12. Ήταν όσο πρωτόλειο μπορεί να είναι το παρθενικό κομμάτι

Επίσης, μετά από μερικά γρήγορα περάσματα, συνειδητοποίησα επίσης πως έπρεπε να «ανεβαίνω» στο μεσαίο πεντάλ μερικά μέτρα πιο νωρίς απ’ όσο θα υπολόγιζα.

Η Twenty Twenty, παρά το full alloy κορμί της, ήταν φανερό πως χρωστούσε ακόμα μερικά μαθήματα Φυσικής.

Και κάπου εκεί, κατηφορίζοντας προς τη βάση του Giugiaro (ο οποίος έχει σχεδιάσει από αυτοκίνητα και φωτογραφικές μηχανές μέχρι ζυμαρικά), εμπέδωσα το κινέζικο απόφθεγμα που αναφέρεται στον πρόλογο.

Τα «πρωτότυπα» είναι κάτι σαν την haute couture.

Το πιθανότερο είναι πως τα concept car, πέραν ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν θα κυκλοφορήσουν ποτέ στο δρόμο έτσι όπως τα βλέπεις. Ταυτόχρονα, όμως, δείχνουν μια αισθητική κατεύθυνση. Η Italdesign, ο Bertone και άλλοι μεγάλοι οίκοι προσπαθούν να ρίξουν ιδέες και να κλείσουν project. Τις καλές εποχές οι καροσερίστες έβγαζαν σπουδαία λεφτά σχεδιάζοντας ή συναρμολογώντας

Όμως, πλέον, οι περισσότεροι κατασκευαστές σχεδιάζουν in house, εντός της αυτοκινητοβιομηχανίας με σχεδιαστές στο μισθολόγιο και όχι σε καροσερίστες. Έτσι έρχεται πιο φτηνός ο λογαριασμός αλλά και έχουν απόλυτο έλεγχο των project.

Αφού πάτησα μερικές ξερογκαζιές στον V12, μερικές ώρες, αργότερα πέρασα την πύλη του εργοστασίου.