Μα γίνεται να είσαι ερωτευμένος με Corolla XL;

Γίνεται να κάθεσαι να γράφεις το νταλκά σου για ένα Toyota Corolla του ’90; Γίνεται. Γιατί, όπως λένε, η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα της ψυχοθεραπείας

Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω… Mετά, το μετανιώνω. Αλλά δε βαριέσαι. Πάμε. Ό,τι λέει ο τίτλος, λοιπόν. Ερωτευμένος με παλιό Toyota Corolla XL του `90. Απόκτημα σε δραχμές του πατέρα μου, το πρώτο του αμάξι

Το αμάξι που έγραφε χιλιόμετρα για να μεγαλώνω εγώ, εκεί που ως πιτσιρικάς χοροπηδούσα στα πίσω καθίσματα και ανεβοκατέβαζα τα χειροκίνητα παράθυρα, εκεί που έσβηνε στο άγαρμπο άφημα του συμπλέκτη

Μέσα στο ταπεινό Τoyota Corolla

Με τις πρώτες βόλτες μου, τους κόφτες χωρίς λόγο και κάθε νεανική βλακεία. Σ’ αυτές τις παλιές λαμαρίνες που σκουριάζουν πλέον.

Σ΄αυτό ένιωσα τις απότομες εκκινήσεις. Χωρίς καμιά ηλεκτρονική υποβοήθηση. Τίποτα. Απλή, ωμή ώση ενός ταπεινού κινητήρα 1600 κυβικών εκατοστών

Σε τέτοιο κινητήρα που φορούσε injection και φαινόταν, τότε, πολυτέλεια.

Ναι, δεν είναι υπεραυτοκίνητο. Ούτε καν στα νιάτα του ήταν γρήγορο. Παρατημένο σε κάποιο επαρχιακό ιδιωτικό μέρος να παίρνει μπρος μια στο τόσο. Όποτε ευκαιρώ. Μην «πεθάνει» από ακινησία.

Με σασί που πληρώνει το τίμημα του χρόνου, τη σκουριά.

Με -ούτε και `γω θυμάμαι- πόσους επίδοξους αγοραστές να ‘χουν έρθει και να ρωτούν «το δινεις; ε; το δίνεις;». Και η απάντηση που παίρνουν να είναι ένα κοφτό «όχι». Θα μπορούσες να το πεις και εχθρικό.

Σα να προσπαθείς να πάρεις από ένα πεντάχρόνο το γλειφιτζούρι του. Ζόρικη φάση. Παλιές λαμαρίνες που κρατούν την ψυχή μου, λες και την έχουν κλειδώσει. Εκεί όπου δε μου αφήνουν το παραμικρό ενδεχόμενο να ενθουσιαστώ απο ένα νέας γενιάς αυτοκίνητο. Κι ας έχει όλου του κόσμου τις ανέσεις. Ας είναι και πιο σπορ, ας είναι ό,τι θέλει

Μέχρι και η Toyota έχει θέματα με τα τσιπ

Μήπως είναι ψυχική πάθηση;

Μήπως είναι μούρλα του μυαλού μου;

Ή μήπως είναι κάτι που μου δείχνει τα παλιά νοσταλγικά χρόνια που ήμουν ένα ξέγνοιαστο μόμολο, όπως όλοι υπήρξαμε κάποτε;

Πού και πού, όταν το σκέφτομαι αφημένο σε ακινησία, σφίγγεται ο λαιμός. Και επακολουθεί ο βραχνάς.

Σα να επισκιάζει ένα κακό όνειρο το μυαλό μου.

Σφίξιμο των δοντιών, λοιπόν, βαθιά ανάσα και θάψιμο. Θάψιμο βαθιά, μέχρι να ξαναβγεί στην επιφάνεια το συναίσθημα και να το ξαναθάψω πάλι, μέχρι να γίνει συνήθεια όλο αυτό.

Βλέπεις, θέλει ένα αρκετά αξιοσέβαστο ποσό για ολική ανακατασκευή.

Ποσό που χρειάζεσαι για να ζήσεις και να εξασφαλίσεις τις δόσεις της τράπεζας απο δάνειο. Ένεκα κρίσης και μπλα μπλα μπλα. Γαμώ την κρίση μου και τη βλακεία που κουβαλάω.

Κάποιοι θα πουν, «καλά ρε, τόσος νταλκάς για ένα παλιάμαξο, που θα χρειαστεί ένα φορτηγό λεφτά;» Ναι, τόσος βραχνάς. Ξέρω, Χαζό θα με πουν πολλοί, μα δε θα ‘χουν άδικο

Τουλάχιστον, ζω κάπως «ευτυχισμένος» στη χαζομάρα μου μέσα.

Δεν έχω δεθεί με τίποτα άλλο. Ίσως δεν δεθώ και ποτέ. Και γιατί τα λέω εδώ; Μα γιατί είναι ακριβή η ψυχοθεραπεία.