Dog fight. Η μεγάλη βλακεία της κόντρας

Ανάμεσα στις ονομαστές βλακείες που μπορεί να διαπράξει ένας οδηγός, είναι το dog fight. Οι κόντρες. Όχι σε πίστα. Αλλά σε δρόμο

To dog fight συνεχίζει να υπάρχει. Χοντρά κακώς, αλλά ισχύει. Κάτε να τελειώσει η καραντίνα και θα βγει το απωθημένο στους δρόμους

Όσο εκπολιτισμένος κι αν είναι ένας petrolhead, δεν μπορεί να μην έχει υποπέσει στην αμαρτία του street racing

Προσωπικά, δεν ξέρω κανέναν. Μόνον τον Ιαβέρη ακούω να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και να μιλά σοφά αλλά λίγοι τον ακούν.

Τυχγάνει να γνωρίζω πως κι αυτός μικρός θα έκανε όργια on the road.

Μετά άλλαξε. Στροφή 180 μοιρών. Μου το ‘λεγε για αυτόν ο συγχωρεμένος, ο Νίκος Κούτας, ο προσωπικός του φίλος και μηχανικός. «Ρε συ, για φαγητό σε ταβέρνα πηγαίναμε με τον Τάσο (σ.σ. Ιαβέρη) και κάναμε μια ώρα να φτάσουμε. Κότα πηγαίνει στο δρόμο».

O Πραγματικός Οδηγός. Ποιος είναι;

Στη μαύρη βίβλο του street racing το πιο επικίνδυνο κεφάλαιο είναι το dog fight

Δεν μιλάμε για μια μια ωραία, καθαρή συνοδοιπορία, με γραμμές και αλληλοσεβασμό. Και πάντα έχοντας υπόψιν τη ροή της κίνησης.

Μιλάμε για το να ‘σαι κολλημένος στον προφυλακτήρα του άλλου. Λίγα μόλις εκατοστά.

Από ‘κει δεν βγήκε, άλλωστε, και κωδικός ”dog fight”; Απ’ τους πιλότους των μαχητικών που «λοκάρουν το στόχο μπροστά τους. Και καλά στον αέρα όπου υπάρχει άπλα. Ή έστω και στην πίστα που πας για το slipstream ή τα οριακά φρένα. Αλλά στην παραλιακή; Έλεος

Ένας από τους ελάχιστους σκυλοκαβγάδες που έχω εμπλακεί ήταν κάπου νότια. Ο Αλέξης. με ένα Golf και ‘γω με ένα Punto Evo. Η πλάκα είναι πως βρεθήκαμε τυχαία στο δρόμο. Αυτός δεν ήξερε πως ήμουν με το Punto. Κι εγώ δεν ήξερα πως ήταν ο Αλέξης με το Golf.

Πηγαίναμε σχεδόν τελική. Ή λίγο πριν απ’ αυτήν

Τον έβλεπα καρφωμένο στον καθρέφτη μου. Μπορούσα να δω τις συσπάσεις του προσώπου του. Πρέπει να απείχε λιγότερο από μια παλάμη. Ναι μεν αυτό υποδηλώνει πολύ καλή αίσθηση χώρου αλλά μαζί και άγνοια κινδύνου. Τόσο κοντά.

Ένα στιγμιαίο αφημα, ένα τσίμπημα στα φρένα και θα γινόταν το ολοκαύτωμα.

Υπήρξαν δε μερικές στιγμές που ενώ έπρεπε να σηκώσω ελαφρά το δεξί πεντάλ δεν το ‘κανα γιατί δεν ήξερα αν θα προλάβει να το δει ώστε να σηκώσει κι αυτός. Μιλάμε για ονομαστή βλακεία. Αλλά ο αναμάρτητος πρώτος την πετριά. Παρακάτω, ευτυχώς, μας έπιασαν κάτι φανάρια

Στα φανάρια, λοιπόν, ήρθαμε δίπλα δίπλα. Είδα ότι είναι ο Αλέξης, είδε πως ήμουν εγώ. Ανταποδώσαμε μια ελληνικότατη, μεγαλοπρεπή μούτζα ο εις προς τον άλλον και πήγαμε για καφέ.

Dog fight; Μπα, άσ΄ το καλύτερα. Ο Πραγματικός Οδηγός μαθαίνει, οδηγεί και εξελίσσεται για πάρτη του. Νόμος.