Τι συμβαίνει όταν ο πατέρας σου είναι πετρολχεντάς;

O πιο διαπιστωμένος τρόπος για να «κολλήσεις» με τα αυτοκίνητα είναι όταν ο πατέρας σου είναι πετρολχεντάς . Αυτό συνέβη σε μένα. Μπαμπά, σ’ ευχαριστώ

Σωτήριον έτος 1995. Αναπολώ το αυτοκίνητο που με μύησε στους τέσσερις τροχούς. Ήμουν 5 ετών και ίσα-ίσα που θυμάμαι ένα αυτοκίνητο εντυπωσιακό και διαφορετικό από τα συνηθισμένα.

Τέρμα χαμηλό, καθόσουν σχεδόν ξαπλωτός μέσα. Έκανε θόρυβο και πήγαινε συνέχεια με το πλάι. Στα παιδικά μου μάτια έμοιαζε με αεροπλάνο. Ήταν ένα ασημί Porsche 944

Το καλό, το τρίλιτρο, με τον ατμοσφαιρικό τετρακύλινδρο που απέδιδε 210 ίππους.

Σήμερα, 210 άλογα δεν εντυπωσιάζουν αλλά τότε ήταν εξωτικό νούμερο. Θυμηθείτε τι κυκλοφορούσε γενικά στους δρόμους.

Η καλύτερη εκδοχή που μπορούσες να δεις στα διάφορα στέκια ήταν κάνα Uno Turbo και, αν ήσουν τυχερός, κάνα Sierra Cosworth. Ποιο Ιntegrale; Πιο σπάνιο κι από Ferrari 355 στα χρόνια της χρηματιστηριακής ευφορίας.

Κοντολογίς, με 200 άλογα ήσουν αρχηγός. Όχι όπως τώρα που τα άλογα είναι σαν στραγάλια με το ”group-vag” να έχει ξεφτιλίσει τη βελτίωση.

Ποτέ δε μου χάλασε χατίρι ο ”father”. Σε κάθε «μπαμπά, πάτα» που έλεγα απ’ το δεξί μονοκόματο (ενιαίο κάθισμα – προσκέφαλο), η κυρία από το Τσουφενχάουζεν ήταν πρόθυμη

Για τo BMW 325i. Που ήταν τόσο-όσο

Το φόρτε του Porsche 944 ήταν το «πλάγιασμα»

Δεν ίσιωνε πουθενά, σε κάθε σανιδόγκαζο με τις πάντες! Ε, κάπως έτσι κόλλησα και το μικρόβιο.

Και το όνειρο για το δικό μου, κάποτε, κάπου, κάπως, άρχισε να τρέφεται.

Όπως ακριβώς σε εκείνη, επίσης περασμένη φωτό, μία εικοσαετία και πλέον αργότερα, στο ίδιο ακριβώς σημείο του γκαράζ. Πατέρας και γιος. Στη θέση του 944 ένα Evo «9άρι» που τότε είχε έρθει για να πραγματοποιήσει την παιδική μου φαντασίωση

Βασικός λόγος για όλα αυτά ήταν ο κύριος της φωτογραφίας. Αυτός έβαλε το DNA της αγάπης για αυτοκίνητα αντρικά. Εις το όνομα του πατρός.

ΥΓ Το 1998 η οικογένειά μας μεγάλωσε και το 944 έπρεπε να μας αποχαιρετήσει.

Τη θέση του παραλίγο να πάρει ένα μπλέ Audi RS2. Λέω παραλίγο γιατί όταν πήγαμε να το δούμε, η μητέρα μου «στράβωσε» και το χαρακτήρισε «πολύχρωμη νεκροφόρα» λόγω του ότι ήταν σε εκείνο, το φαντεζί μπλε Avant με τα κόκκινα φρένα. Τα τελευταία ήταν, ως γνωστόν, εξελιγμένα από την Porsche αλλά τι να της εξηγούμε τώρα.

Τελικά, μας κέρδισε η Βαυαρία με ένα BMW 325i (E36).

Μπορεί να μην ήταν απ’ το M-Division αλλά ήταν αρκούντως μάχιμο και είχε έναν εξαιρετικά μελωδικό straight six με 192 ίππους κάτω απ’ το καπό. Που για τότε ήταν καλά.

Photo: Aρχείο Bασίλη Ταουλτσίδη