Ένας αναγνώστης δεν είχε και σε πολλή υπόληψη το Astra. «Φροϊλάιν Χέλγκα», το αποκαλούσε. Μόνο που αυτό το μαύρο Opel του 2000 τού επιφύλασσε μια από τις καλύτερες βόλτες της ζωής του. Και τι γνωριμία, ε; Κύριε Καρτσούνη, έχετε το λόγο για τη δική σας πραγματική ιστορία
Το μαύρο Opel Astra είχε μία έκπληξη στον Μερκούρη. Read more
Ήταν Μάιος του 2009 όταν όλα συνωμότησαν για τη διαδρομή που ακόμη θυμάμαι
Την εποχή εκείνη απολάμβανα τις χάρες μιας Celica 1.6 STi του 1990.
Ήμουν περήφανος για αυτήν μιας και αποτελούσε εφηβικό απωθημένο που έγινε πραγματικότητα για να μου χαρίσει όμορφες στιγμές.
Το ίδιο διάστημα έτυχε να ‘ρθει στο διάβα μου κι ένα Opel Astra 1.4 του 2000. Ομολογουμένως δεν θα το επέλεγα για προσωπικό αυτοκίνητο.
Εκείνο, λοιπόν, το μαγιάτικο πρωινό έμελλε το Astra να ζητήσει απόδοση δικαιοσύνης για την απαξιωτική μου προδιάθεση.
Θες λίγο το ξενύχτι της προηγούμενης βραδιάς, θες λίγο το «πέντε λεπτά ακόμη», πάει το υπηρεσιακό. Άντε πάρε τώρα αμάξι να πας στη δουλειά .
Με τη μικρή μου γκέισα σκεπασμένη, τι άλλο έμενε; Η Φροϊλάϊν Χέλγκα απ’ το Ρουσελχάιμ. Μην έχοντας και πολλή όρεξη για δουλειά, ένας ήταν ο δρόμος για να σωθεί η παρτίδα: πέρασμα από τον Άγιο Μερκούριο προδ αναπτέρωση ηθικού
Έτσι κι έγινε
Αφήνω πίσω μου τη Βάση της Τανάγρας και μένω στον παράδρομο για να προετοιμαστώ για τον Άγιο.
Μ’ ένα πλατύ χαμόγελο και την απαραίτητη προσοχή, φτάνω στο γνωστό εκκλησάκι και συνεχίζω με τον ίδιο χαλαρό ρυθμό.
Πού να φανταστώ ότι λίγο πιο πέρα, σε μια μικρή ευθεία λίγο μετά, κάποια οδικά έργα έκλειναν τη δική μου πλευρά κάνοντας το πέρασμα ελεγχόμενο από έναν εργάτη.
Πριν φτάσω κοντά, μόλις που αφήνει δύο αυτοκίνητα να περνούν. Ένα σινιάλο κι ένας φιλικός χαιρετισμός μού εξασφαλίζουν το πέρασμα.
Κι εκεί άρχισαν όλα
Μπροστά μου ένα Fiesta. Με μια γεμάτη 2η του προτάσω τα φτιασιδωμένα από τον Irmscher μούτρα της «Χέλγκα».
Μαζί κι ένα ράθυμο ξεφύσημα της Remus που κάνει γνωστές τις προθέσεις μου στο ταπεινό Ford που βρίσκεται εμπρός μου.
Ωστόσο με μία επιδέξια κίνηση το «Μπλε Οβάλ» προσπερνά το προπορευόμενο όχημα αφήνοντάς με πίσωσαν τον Βέγγο την στιγμή που τρώει την πρώτη σφαλιάρα από τον Χατζηχρήστο. Ξεπερνώ το στιγμιαίο σοκ κι αφού προσπερνώ κι εγώ, αρχίζω το άτυπο κυνηγητό
Στην ευθεία πριν το γνωστό γεφυράκι ξαναβρίσκομαι πίσω από το Fiesta και ακολουθώ τον απρόσμενα γρήγορο ρυθμό του. Η υπόλοιπη διαδρομή εξελίχθηκε σαν μια καλοστημένη χορογραφία με το Ford στο ρόλο της «δασκάλας» να δείχνει τα βήματα και το Astra, σα μαθητής, να ακολουθεί τα σίγουρα βήματά της
Παρασυρθέντες απ’ το γρήγορο ρυθμό, φτάνουμε στην ευθεία της Βαρυμπόμπης, εκεί όπου μια ρολαριστή 5η χαλαρώνει ανθρώπους και μηχανές.
Άρωμα γυναίκας
Τι βλέπω να βγαίνει απ´ το παράθυρο το Fiesta; Ένα σινάλο καλώντας με να ακολουθήσω. Ήταν ΤΟ χέρι…
Ο επίλογος θα ‘ρθει λίγο πριν την έξοδο για εθνική οδό.
Βγάζω αλάρμ και κάνω σινιάλο να σταματήσουμε δεξιά. Βγαίνω για να δώσω συγχαρητήρια και να ευχαριστήσω για την εμπειρία. Φτάνοντας στο παράθυρο μόνο δέος. Ένα φιλικό άγγιγμα κι ένα υπέροχο χαμόγελο δεν μου άφησαν περιθώρια για κάτι περισσότερο από ένα «σ’ ευχαριστώ». Εκείνη συνέχισε ευθεία. Έκτοτε, όταν περνώ απ’ τον Μερκούρη, νιώθω ένα «θείο» άγγιγμα κι ένα χαμόγελο να σκάει
Τελικά κάποιες φορές τα καλύτερα συμβαίνουν ακόμα και με μία υποτιμημένη «Χέλγκα».
Photo: Αρχείο Μάκη Καρτσούνη
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
Διαβάστε μας (και) στο Protagon
Διαβάστε μας (και) στο Autotypos
Ίσως να σ’ αρέσει
