Ελληνική αντροπαρέα και τρία MX-5 σε Ρινγκ και Stelvio Pass

Με το που μπήκε Φθνόπωρο, τρεις αναγνώστες το πήραν απόφαση, φόρτωσαν τα Mazda MX-5 τους (σιγά, τι να χωρέσουν δηλαδή…) και έφυγαν για Ρινγκ. Μαζί με ωραίες διαδρομές, αίσθηση ελευθερίας και πολλές ωραίες φωτό. Αυτή είναι η εμπειρία τους όπως την έγραψε ο εις εξ αυτών. Κύριε Χατζηελευθερίου, έχετε το λόγο για το tour της αντροπαρέας

Φρέσκος αέρας, ωραία θέα, φανταστικές διαδρομές και τρία «πιστά» MX-5 στο δρόμο για το Ρινγκ

Η ιστορία αρχίζει κάπου το Φλεβάρη του 2024, σε κάποιο βουνό του λεκανοπέδιου. Ήταν η κατάλληλη χρονική στιγμή. Μετά από πολλές συζητήσεις, ανάμεσα στο «περίμενε» μέχρι να κρυώσουν φρένα και λοιπά μέταλλα στα MΧ-5, συνωμότησε το σύμπαν και λέω στον Δημήτρη: «Σεπτέμβρη θα πάμε Ring. Τέλος!»

Η πρόσκληση διατυπώθηκε αποφασιστικά, όπως ακριβώς μόλις διαβάσατε.

Παρόλα αυτά, για να ‘μαι ειλικρινής, έχοντας πρόσφατα τουρμπίσει τον δίλιτρο Duratec είχα κάποιους ενδοιασμούς για το όλο εγχείρημα.

Πέρασαν κάποιοι μήνες, φτάσαμε φέτος καλοκαίρι, χτυπά το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο Δημήτρης. Μου λέει ότι είναι «μέσα», όπως επίσης και ο Ανέστης με τον γιο του, Παντελή.

Κάπως έτσι καταλήξαμε με δύο βάρκες (aka NC) κι ένα ND RF να ανηφορίζουμε για Ρινγκ

Λόγω φόρτου εργασίας θα τους συναντούσα στο Stelvio Pass (Πέρασμα του Στέλβιο), στα σύνορα μεταξύ Ιταλίας και Ελβετίας.

Το χρονοδιάγραμμα ήταν συγκεκριμένο: έπρεπε μετά από εικοσιτετράωρο ταξίδι να οδηγήσω το, στημένο σχεδόν καθαρά για πίστα, MX-5 για πέντε ώρες μέχρι το Μπολζάνο της Ιταλίας.

Περνώντας την autostrada με τον καιρό σύμμαχό μου, το τοπίο αλλάζει στη Μόντενα και οι πεδιάδες δίνουν τη θέση τους σε ορεινούς όγκους.

Πόσο κρίμα να μην μπορώ να δω την ομορφιά τους καθώς έχει περάσει η ώρα και είναι σκοτάδι…

Αύριο τα σπουδαία

Ξεκινώ πρωί και μετά από περίπου 100 χιλιόμετρα συνεχούς ανηφόρας, μέσα από ωραία ιταλικά χωριά με αυστηρά όρια ταχύτητας και πολλούς ποδηλάτες, φτάνω στην κορυφή του Stelvio.

Έχω ανοίξει την οροφή του MX-5 ίσα-ίσα για να ακούω το φτερούγισμα της τουρμπίνας και τα σκασίματα της εξάτμισης.

Μαζί και τα τακάκια Dsuno της Ferodo που κάνουν κάποιο θόρυβο στα χαλαρά «πάτα».

Ο δρόμος είναι καλός, με εξαιρετικά τοπία, σε σημείο που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει εκτός δρόμου για παραπάνω απ’ το συνηθισμένο.

Όλες οι αισθήσεις δουλεύουν υπερωρίες, μαζί και τα Yokohama A052 που μετά τα πρώτα στροφιλίκια πιάνουν άμεσα θερμοκρασία.

Η συνάντηση της αντροπαρέας

Εκεί, λοιπόν, μετά τις χαιρετούρες με Δημήτρη, Ανέστη, Παντελή, ακολουθούν οι απαραίτητες φωτό και τα «τουριστικά» ψώνια.

Α, ναι, τρώμε στην τοπική καντίνα και λουκάνικο από ελάφι.

Αμέσως μετά ξεκινάμε.

Έχουμε μπροστά μας εννιά ώρες οδήγηση με τα MX-5 μέχρι τη Γερμανία. Προορισμός μας το διάσημο Adenau, αυτή η κωμόπολη στα «πόδια» της οποίας βρίσκεται το Ρινγκ.

Το «κατέβα» του Stelvio, απ’ την άλλη μεριά, είναι πιο ωραίο.

Καμπές που εναλλάσσονται με φουρκέτες και πατημένες ανοιχτές. Το τοπίο καταπράσινο. Τα τρία roadster είναι στο στοιχείο τους. Η σφιχτή ανάρτηση, το bucket και η επιθετική ευθυγράμμιση είναι συνδυασμός που σε κάνει να μη θες να τελειώσουν οι στροφές. Μπροστά ο Δημήτρης με το ND σε ρόλο πλοηγού

Με το που μπαίνουμε Γερμανία το σκηνικό αλλάζει

Η autobahn μας περιμένει για κάποια βαρετά και ελαφρώς κουραστικά (ελέω MX-5) χιλιόμετρα.

Μετά από δύο στάσεις και ένα ντεπόζιτο, έχουν απομείνει περίπου άλλα 100 χιλιόμετρα. Καθώς ήδη έχει πάει οκτώ το βράδυ και οδηγώ από τις επτά το πρωί, αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε πιο γρήγορο ρυθμό.

Ωστόσο ο καιρός μας χαλάει τα σχέδια, αρχίζει να βρέχει και τα σχεδόν τελειωμένα A052 σε συνδυασμό με το επιθετικό camber της ευθυγράμμισης μάς κάνουν να κινούμαστε φυλαγμένα. Το ίδιο και ο Ανέστης που κι αυτός «φοράει» Μichelin Cup 2

Εν τω μεταξύ ο Δημήτρης με το MX-5 ND του έχει φτάσει στο Adenau. Το ND του είναι γρήγορο αλλά και πιο πολιτισμένο σε σχέση με τα δικά μας NC και ήδη μας περιμένει να φάμε στο Pinocchio. H ώρα έχει πλέον πάει δέκα το βράδυ και ανυπομονούμε να κοιμηθούμε και να αντικρίσουμε το πρωινό τοπίο

• Στον Ταΰγετο με 8 υπέροχα driver’s cars. Just drive

Επιτέλους πίστα

Το Νορντσλάιφε θα ήταν ανοιχτό για δύο ώρες τις καθημερινές.

Ήδη απ’ το πρωί, διασχίζοντας το χωριό για τα απαραίτητα bagel από τοπικό φούρνο, ακούς τους εξακύλινδρους μπόξερ των 911 (συνήθως βελτιωμένων από τον οίκο Μanthey) καθώς υπήρχε σχετικό trackday εκείνη την ημέρα.

Πάμε Μουσείο, μετά στη μπουτίκ για τα σχετικά αναμνηστικά και στη συνέχεια στο γνωστό βενζινάδικο έξω απ’ την πίστα. Αφήσαμε σεβαστό ποσό…

Ακολουθεί βόλτα περπατώντας γύρω απ’ τα σύρματα της πίστας.

Περιμένουμε να περάσει η ώρα και, επιτέλους, το ρολόι δείχνει «πέντε». Μπαίνουμε!

Μέσα στο Ρινγκ με τα MX-5

Τσεκάρω πιέσεις ελαστικών και βάζω μπροστά τον Δημήτρη καθώς έχει μπει πολλές φορές στο Νίρμπουργκρινγκ.

Η διαδρομή είναι μαγική. Όμως τα αυτοκίνητα γύρω σου είναι πολλά και με κάθε λογής οδηγούς.

Αυτό σημαίνει ότι δεν πιέζεις και απλώς προσπαθείς να δεις μερικές στροφές, να φορτίσεις ωραία την ανάρτηση, να νιώσεις το πλαίσιο.

Το MX-5 δεν χαλάει χατίρια και με ενθαρρύνει στο να το πιέσω λίγο περισσότερο. Βγαίνω μετά από δύο γύρους μ’ ένα χαμόγελο πλατύ και τους παλμούς στο «κόκκινο»

Εν τω μεταξύ ο Ανέστης είχε κανονίσει ”taxi lap” βόλτα με τοπικό οδηγό. Θα μας συναντούσε μετά και το ραντεβού ήταν στο μαγαζί της πρόωρα χαμένης Σαμπίν, στο Nίρμπουργκ. Είναι γνωστό στέκι μετά την εμπειρία της πίστας. Συστήνεται να πας νωρίς για να βρεις να κάτσεις

• Τιμώντας τη Sabine Schmitz με μια στροφή. Η ξανθιά ζει

Μετά από πολλές ώρες κουβέντας πάμε για ύπνο χορτάτοι

Την επόμενη ο Ανέστης θα νοίκιαζε από την Trackspeed του Λάμπρου ένα Ηyundai i30 N για κάποιους γύρους. Παρεμπιπτόντως έχει γίνει εξαιρετική δουλειά εκεί και μάλλον πάλι οι Έλληνες έβαλαν τα «γυαλιά» σε κάποιους.

Έχοντας «φάει» σχεδόν τα πίσω μου A052 και σκεπτόμενος τα περίπου 1.800 χιλιόμετρα του γυρισμού, αποφασίζω να μην ξαναμπώ. Ας αφήσω κάτι και για την επόμενη.

Απ’ την άλλη, ο Δημήτρης με το ND τού ‘χει δώσει «να καταλάβει» και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο στην «Πράσινη Κόλαση

Επιστροφή Ελλάδα

Ο γυρισμός ήταν κουραστικός. Όμως κυριαρχούσε ένα αίσθημα πληρότητας.

Όσο δε για τους αρχικούς μου ενδοιασμούς για το τουρμπισμένο MX-5 και το κατά πόσον θα ανταποκρινόταν, έχουν εξανεμισθεί.

Μάλιστα ήδη καθώς οδηγούσα σκεφτόμουν ποια ημερομηνία θα μπορούσε να μας ξαναφέρει εδώ.

Με το μαύρο NC κατεβαίνω Ανκόνα. Τα παιδιά Ζάγκρεμπ για διανυκτέρευσή τους και μετά Ελλάδα. Ναι, ήταν όλα υπέροχα. Η αντροπαρέα, τα τρία MX-5, η διαδρομή, η πίστα και γενικώς. Ραντεβού στο επόμενο!

Photo: Αρχείο Πρόδρομου Χατζηελευθερίου / 4Drivers

• «Κόψε, θα μας σκοτώσεις». Ένα Omega και μία σύζυγος στο Ρινγκ