H πονηριά του ''ελληνάρα'' στο φανάρι

Έχω αφήσει τον γιο μου για τα αγγλικά και γυρνάω σπίτι με τα πόδια. Έχουμε την τύχη να είναι όλα κοντά στο σπίτι και το περπάτημα μας έχει γίνει καθημερινή συνήθεια. Περιμένω το φανάρι των πεζών ν’ ανάψει πράσινο. Ναι, είμαι απ’ αυτούς που στις διαβάσεις περιμένουν το φανάρι για να περάσουν απέναντι

Παρατηρώ λοιπόν πως ενώ όλα τα αυτοκίνητα έχουν σταματήσει στο κόκκινο, ένας κάνει την “ταξιτζήδικη κλεψιά” και από την άδεια λωρίδα που έχει σηματοδότη για αριστερά, πάει και μπαίνει μπροστά απ’ όλους, ακριβώς πάνω στη διάβαση των πεζών. Σιγά τ’ αυγά, σωστά; Μισό λεπτό, όμως…

Το θέμα δεν είναι ότι το έκανε. Το θέμα δεν είναι ούτε το ότι δεν άργησε καθόλου να ξεκινήσει και δεν ενόχλησε κανέναν. Το θέμα εξακολουθεί να μην είναι η πονηριά του “ελληνάρα”. Το θέμα είναι ότι οδηγός ήταν μια ηλικιωμένη κύρια, με το τιμόνι τόσο κοντά που δύσκολα το έβλεπε, και με το βλέμα καρφωμένο μπροστά λες κι είχε πάθει αγκύλωση.

Έχω μείνει βέβαια με το στόμα ανοιχτό. Και φυσικά χάνω και το φανάρι και περιμένω το επόμενο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, όπως λένε…

Η θείτσα, πρώτα απ’ όλα, οδηγάει. Ακόμη.

Δεύτερον: η γλώσσα του σώματός της, έδειχνε ότι δεν το “είχε” το αμάξι, δεν αισθανόταν δηλαδή άνετα με το αντικείμενο που χειριζόταν, ούτε και με το περιβάλλον γύρω της.

Τρίτον: αυτό που έκανε ήταν copy-paste. Κάπου θα το είδε και το ξεπατίκωσε. Το περίεργο στην όλη ιστορία ήταν πως η κίνηση αυτή δεν τη δυσκόλεψε καθόλου, ίσα-ίσα που έδειχνε και ιδιαίτερα άνετη σε αυτό που έκανε – όχι στο ότι το έκανε, όμως.

Σαν να βγάζεις δηλαδή βόλτα ένα πιτ-μπουλ με το ένα χέρι και με το άλλο να μιλάς στο κινητό. Δείχνεις άνετος, αλλά αν το σκυλί ορμήξει σε κάποιον, δύσκολα θα το κρατήσεις.

Τέλος πάντων… Όταν άναψε πράσινο, ξεκίνησε πρώτη χωρίς να της κορνάρει κανείς. Πράγμα που σημαίνει ότι κοιτούσε τον καθρέφτη (την είδα εξάλλου να το κάνει) και μόλις είδε τα αυτοκίνητα πίσω της να ξεκινούν, ξεκίνησε κι αυτή.

Για να το πετύχει αυτό κάποιος θέλει εξάσκηση και εμπειρία. Άρα, σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Μου θύμισε λίγο… εμένα, όταν οδηγούσα ταξί – εξ ου και το “ταξιτζήδικη κλεψιά”.

Ντρεπόμουν τόσο κάνοντας εκείνη τη δουλειά που δυσκολευόμουν ν’ απαντήσω στην ερώτηση “τι δουλειά κάνεις;”. Γι αυτό όμως θα μιλήσουμε άλλη φορά… Η θείτσα πάντως δεν νομίζω να ντράπηκε καθόλου.

Φτάνουμε λοιπόν στο “εν κατακλείδι”: μια κυρία άνω των 60 ετών που καταφέρνει να κυκλοφορεί στην πόλη με το δικό της αυτοκίνητο και επιπλέον να μαθαίνει κόλπα που άλλες συνομήλικές της δεν θα ονειρεύονταν είναι, αν μη τι άλλο, άξια θαυμασμού. 

Συνάνθρωποί μας ηλικιωμένοι που για να δικαιολογήσουν μερικές φορές τα αδικαιολόγητα, “κρύβονται” πίσω από την ηλικία τους λέγοντας τα συνηθισμένα “γέρος άνθρωπος είμαι”, “δεν τα ξέρω εγώ αυτά” κ.ά., βρίσκουν τον δάσκαλό τους στο πρόσωπο αυτής της κυρίας

Αφού εκείνη μπόρεσε κι έμαθε “καινούρια κόλπα”, γιατί να μη μπορούν και οι άλλοι; Δεν θέλουν όμως όλοι οι “γερογάιδαροι” να μάθουν καινούρια περπατησιά. Όχι, δεν μπορούν. Δεν θέλουν!

Όταν τους συμφέρει είναι πολύ μεγάλοι για να μάθουν καινούρια πράγματα, αλλά όταν θέλουν τα μαθαίνουν αμέσως. Υποκρισία.

Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, ακόμα και σ’ αυτή την ηλικία, παίρνουν παράδειγμα από τα χειρότερα των παραδειγμάτων, διαιωνίζοντας έτσι αρνητικές καταστάσεις ή αφομοιώνοντας καινούριες.

Η θείτσα δεν έμαθε να κάθεται πιο άνετα πίσω από το τιμόνι, δεν άκουσε τον δάσκαλό της, που μπορεί και να της είχε πει ότι πρέπει να είναι χαλαρή και να κοιτάει γύρω της και περιμετρικά του οχήματός της, δεν μπήκε καν στον κόπο να μάθει τον Κ.Ο.Κ. που λέει ότι στα φανάρια απαγορεύεται να σταματάμε πάνω στη διάβαση και τέλος δεν τήρησε τον άγραφο κανόνα οδικής κυκλοφορίας που προστάζει σεβασμό προς τους άλλους.

Παρ’ όλα αυτά, αντέγραψε άριστα ένα καινούριο παραβατικό κόλπο, όπου κι αν το είδε ή όποιος κι αν της το έδειξε. Φεύγω γιατί θα χάσω πάλι τον “Γρηγόρη” κι αν μείνω κι άλλο στο φανάρι θα μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι.

Υ.Γ. Όταν δούλευα ταξί, πριν 10 χρόνια, έκανα κι εγώ τέτοιες παραβάσεις – δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Τις έκανα όμως μόνο όταν δούλευα. Όχι όταν πήγαινα βόλτα ή όταν χρησιμοποιούσα τα προσωπικό μου αυτοκίνητο.

Ένας από τους λόγους που ντρεπόμουν που έκανα εκείνη τη δουλειά, αλλά κι ένας απ’ αυτούς που τη σταμάτησα, ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δουλέψεις αν ακολουθούσες τους κανόνες. Οι ταξιτζήδες την δουλειά τους τη λένε “πόλεμο”. Και στον πόλεμο δεν υπάρχουν κανόνες. Αυτό τα λέει όλα…

Photo: Google