Η ατυχία τού να έχεις Ferrari 348

Όνειρο ή εφιάλτης με σήμα το αλογάκι; Πόσο ιερόσυλος μπορείς να είσαι όταν απομυθοποιείς μία Ferrari 348, ένα από τα «τοτέμ» της αυτοκίνησης; Ε, λοιπόν, μπορείς

Πάντα μία Ferrari έχει την αίγλη της. Εντάξει, υπάρχουν και εξαιρέσεις

Τη 348tb τη γνώρισα από κοντά ένα βράδυ στο σπίτι του Κώστα, στα Πηγαδάκια της Βούλας

 Ο Κώστας έτρεχε τότε με δική του ομάδα στην Αγγλία και η Ferrari το 1994 ήταν ΤΟ όνειρο στο γκαράζ.

Την είχε με κουκούλα, δίπλα στην είσοδο δεξιά. 

Σήκωσε τη «φούστα» της για να μου τη δείξει και τα κόκκινα καπούλια μου ταρακούνησαν τον εγκέφαλο όπως η Kelly LeBrock στο Woman in Red. Έκανε μεγάλη ζημιά η Kelly σε πολύ κόσμο. Όπως και κάθε Ferrari. Ανεξαρτήτως χρονιάς.

Όπως και με τις προκατόχους της, το όνομα της προέκυπτε με τα τα δύο πρώτα ψηφία να υποδεικνύουν τον κυβισμό (3.4 lt) και το τελευταίο τον αριθμό των κυλίνδρων (8). 

Παρότι έχω τις ενστάσεις μου για κάποια θέματα (συχνά, άθλιοι διακόπτες από Fiat ή «ανεξήγητα»  ατυχήματα με τις πρώτες φουρνιές των Modena), ακόμα και σήμερα, αν μου ‘λεγες λοιπόν τι αυτοκίνητο θα ήθελα να μου ‘φερνε ο Αϊ Βασίλης θα έλεγα Ferrari.

Από τις λιγοστές επαφές μου με Ferrari (γύρω στα 6-7 διαφορετικά μοντέλα σε μια περίοδο 20 ετών), δε νομίζω πως η εμπειρία μοιάζει με κάτι άλλο.

Η Ferrari έχει τον άσσο για την πιο αβανταδόρικη οδηγική εμπειρία. Την πιο πλούσια σε αισθήσεις. Το σχήμα, το πάτημα, ο κινητήρας, η αίσθηση του μοναδικού. Και, βέβαια, ο ήχος. Σε μια Ferrari το ηχοσύστημα είναι ιεροσυλία. Σχεδόν τίποτα δεν ακούγεται καλύτερα από έναν δικό της V όταν σολάρει

Οδηγώντας τη Ferrari 348tb

Το αυτοκίνητο του Κώστα δεν το οδήγησα. Έτυχε όμως να βάλω χέρι σε μια άλλη 348tb. Ήταν η μέρα που το όνειρο γινόταν πραγματικότητα.

Ναι, το soundtrack ήταν υπέροχο. Άρια κανονική.

Η καμπίνα ψυχόταν καλύτερα σε σχέση με τις 328, είχε ξηρό κάρτερ και στα τελευταία μοντέλα η μπαταρία πήγε μπροστά για καλύτερη κατανομή βάρους.

Α! Είχε και μερικά γιαπωνέζικα εξαρτήματα (σσσσσσσ!) σε μια προσπάθεια βελτίωσης της αξιοπιστίας.

Αλλά. Να αρχίσω τα «αλλά». Καθόσουν λες και είχες πάθει λουμπάγκο. Απ’ τις πιο άβολες θέσεις ever.

Το τιμόνι, βαρύ και χωρίς υποβοήθηση, έκανε τα μούσκουλα να δουλεύουν υπερωρίες και υποτίθεται έδινε τον αντρικό τόνο της περίστασης. Υποτίθεται.

Ταξίδι; Χα! Μέχρι τη Λαμία ήθελες δυο στάσεις. Όχι για κατούρημα αλλά για να ξεπιαστείς. Ήταν επίσης νευρική και κουραστική. Πανάκριβη, επίσης. Εντάξει, Ferrari είναι. Αλλά τόσο γρήγορη όσο ένα ψιλοφτιαγμένο Golf GTi τού σήμερα

Τη διέσωζαν δύο πράγματα

Πρώτον, οι θεϊκές γραμμές του Pininfarina και, δεύτερον, το σήμα στο καπό. Όμως η Ferrari έχει άλλοθι. Ή το αλάθητο. Σαν τον Πάπα. 

Περνώντας τα χρόνια, η 348tb απαξιώθηκε σχεδόν συνωμοτικά από την κοινότητα των petrolheads. 

Σύμφωνοι, όλοι ξέραμε πως οι πανάκριβες ιταλίδες έπρεπε να συντηρούνται σε γκαράζ με υγραντήρες, να τεντώνουν τα σκέλια τους για καμιά βόλτα το σαββατοκύριακο και να παρακαλάς τον Θεό μη σου σκάσει καμία βλάβη γιατί θα έπρεπε να αποχωριστείς πρόωρα ένα νεφρό. 

Όμως, την τελική της λήθη προκάλεσε μια νεαρή. 

Όπως συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια, η πτώση προήλθε εξ ιδίων. Αυτή τη φορά, η ακόμα πιο πανέμορφη, εκπληκτική F355. Που δεν ήταν καθόλου «ατυχία» να έχεις.