Με Ferrari F430 στο Παρίσι: βασιλιάς για 20'

Ένας αναγνώστης του 4Drivers μας στέλνει την automotive ιστορία που του έμεινε στο μυαλό. Ήταν 11 το βράδυ στο κέντρο του Παρισιού…

…Μόλις έχω φτάσει με το κορίτσι μου από Αθηνα. Πιτσιρίκια και τα δυο, γύρω στα 24, έτοιμα να εξερευνήσουν το κοσμο. Το κρύο στη γαλλική πρωτεύουσαν ήταν τσουχτερό και κουρασμένοι απ’ το ταξίδι, το κρεβάτι μοιάζει μονόδρομος. Έλα, όμως, που κάποια εχει διαφορετική άποψη. Το κορίτσι θέλει βόλτα στους δρόμους της πόλης και μετά από γκρίνιες και διαπραγματεύσεις με πείθει για μια γρήγορη.

Βγαίνουμε έξω, λοιπόν, ντυμένοι ”σκόρδα” χαζεύοντας δεξιά-αριστερά ως γνήσιοι τουρίστες. Νυστάζω, βαριέμαι, κρυώνω, πεινάω. Αλλά κάπου εκεί, στο βάθος, βλέπω να γυαλίζουν τα καπούλια μιας Ferrari F430 Spider.Και κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία μου.

Ναι, προϋπήρχε έρωτας ατελείωτος σε ο,τιδήποτε κουβαλούσε πάνω του το ιερό άλογο. Εννοείται ήταν όνειρο ζωής να βρεθώ κάποια στιγμή πίσω από το τιμόνι μιας τέτοιας ιταλίδας.

Στη θέα της μαύρης F430 Spider, ξέχασα νύστα, πείνα, κρύο, βαρεμάρα, τα πάντα. Το μάτι γαρίδα. Μονομιάς η βραδιά απέκτησε νόημα. Πλησιάζουμε πιο κοντά και πίσω από το ”φεραρικο” βλέπω ένα Gallardo και ένα R8. Εκτασιάστηκα. Τι γίνεται εδώ, ρε;

Ως γνωστόν, κορυφαία τριάδα για τότε. Κάτι έγχρωμοι ”φουσκωτοί” κάθονταν λίγο πιο πέρα και συζητούσαν ψιλοΰποπτα σε κύκλο. Περίεργα πράγματα, σκέφτηκα.

Πλησιάζω κοντά και διαβάζω σε μια μαγνητική ταμπέλα πάνω στη Ferrari: Rent me for 90€ – 20mins. Τρελάθηκα!

Πλησιάζει ένας απ’ τους ”φουσκωτούς” και ξεκινά το μπλα-μπλα. Η απόφαση είχε ήδη ληφθεί μέσα μου. Για την ακρίβεια, δεν σκεφτόμουν εκείνη την ώρα, απλώς ενεργούσα σαν υπνωτισμένος.

Χαλάλι τα €90. Ήμουν ικανός να φάω όλα τα λεφτά της εκδρομής εκεί. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Ο τύπος με ρωτά αν έχω δίπλωμα, βγάζει ένα χαρτί Α4 με ένα κατεβατό κείμενο στα γαλλικά απ’ τα οποία δεν έβγαζα Χριστό. Μου λέει ”υπέγραψε”.Υπογράφω, πληρώνω και είμαι έτοιμος στο αριστερό κάθισμα με το κίτρινο στροφόμετρο φάτσα-κάρτα.

Ναι, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Η ”δικιά” μου δεν μπορεί να έρθει μαζί γιατί ο τύπος θα είναι συνοδηγός. Για τους αμύητους με τα τεκταινόμενα στο 4D, η F430 είναι διθέσια. Sorry, no bonus.

Τα προβλήματα είναι για να λύνονται. Την παρατάω στη μέση του πουθενά. Δεν έγινε καν διαπραγμάτευση, αξιολόγηση και ό,τι σχετικό. Το κορίτσι θα με περίμενε εκεί να γυρίσω. Μόνη, στο κέντρο μιας άγνωστης πόλης, μεσάνυχτα. Κλάιν.

Μπαίνω μέσα και σαν γνήσιος Ελληνάρας Πονηρίδης και αγνοώντας τους κινδύνους γυρνάω το κουμπί (βλ. manettino) στην ένδειξη Race πριν προλάβει να με πάρει χαμπάρι ο τύπος. Είχα σχεδόν 30 λεπτά στη διάθεσή μου και ήθελα να το ζήσω! Να πάρω το μάξιμουμ! Αυτό που έβλεπα στον ύπνο μου από παιδί!

 Το έγκλημα είχε συντελεστεί με το που εντοπίστηκαν στη γωνία τα σεσημασμένα. Τι είπες, €89 το 20λεπτο; Εννοείται. Κι άσε το κορίτσι για το τράφικινγ.

Μπαίνει μέσα και ξεκινάμε. Ρίγος. Το ”πράμα” κροταλίζει έτοιμο να καταπιεί ό,τι βρεθεί στο διάβα του. Ανοίγει ραδιόφωνο. Το κλείνω με τη μία. ”Τι κάνεις, ρε φίλε;” του λέω. ”Πας καλά;”  Κατεβάζω παράθυρα. Με κοιτάει καλά-καλά. Έξω ψόφος. ”Θέλω να ακούω τον ήχο”, του λέω. Αυτός φουλάρει το καλοριφέρ.

Θυμάμαι αρκετά στενάκια μέχρι να βγούμε στον κεντρικό και εγώ με πρώτη και 4-5.000 rpm για να την ακούω. Ο αντίλαλος απ’ τα γύρω κτίρια ήταν μοναδικός. Το ίδιο και το συναίσθημα.

Βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο και της ”σκάω” μια 2η και στο καπάκι μια 3η. Μ’ όλα τα συστήματα απενεργοποιημένα. Τρέλα… Αμέσως μετά, θυμάμαι είχε κόκκινο φανάρι και είμαι στη δεύτερη σειρά. Ο τύπος έχει αρχίσει να σφίγγεται δίπλα μου γιατί έχει καταλάβει ότι δεν είμαι ο τυπικός τουρίστας οδηγός και προσπαθεί να με συνετίσει να πηγαίνω πιο ήρεμα. Καλά… Ασ’ τον να λέει.

Ανάβει πράσινο και είμαι έτοιμος να δώσω σόου. Ξεκινά σβέλτα ο μπροστινός και αφήνει χώρο για σφήνα.  Δεν το σκέφτομαι στιγμή και πατάω ”σανίδα”, τιμόνι αριστερά και καπάκι δεξιά με κώλους, διορθώματα και ουρλιαχτά από το V8. Eντάξει, οργασμός. Πώς δεν το ”φύτεψα” πουθενά ένας θεός ξέρει..

Λύσσαξε το ”φεραρικό” και μαζί του και ο συνοδηγός μου. 

– ”What are you doing? Are you trying to kill us?”

 – ”Greek driver, my friend”, του απαντώ και του εξηγώ πως είμαι καρτίστας και πιάνουν τα χέρια μου.

Μου ζητά να οδηγώ σαν άνθρωπος, αλλιώς θα με γυρίσει πίσω. Ηρεμώ. Κάνουμε βολτούλα, χαλαρά ανοιγματάκια και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. 

Σου έχω κάτι τελευταίο μου λέει. Υπόγεια σήραγγα. Πλησιάζουμε και μου λέει να κατεβάσω 2η στο κιβώτιο και να πατήσω. Αντίλαλος και ήχος μοναδικός με τα βλέμματα όλων, που ήταν στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα στο αντίθετο ρεύμα, όλα πάνω μας.

Επιστροφή και τέλος. Ναι, ήταν εμπειρία ζωής.

ΥΓ1 Δεν ξέρω τι υπέγραψα. Και δεν θα μάθω ποτέ.

ΥΓ2 Δεν έχω ιδεά τι θα συνέβαινε αν το στουκάριζα.

ΥΓ3 Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι αυτό μπορεί να ήταν ένα καλό δόλωμα για να παρατήσω την γκόμενά μου που θα έπεφτε θύμα τράφικινγκ κι εγώ εμπορίου οργάνων.

ΥΓ4 Δεν θα είχα επιχειρήσει όλα τα παραπάνω αν, ωριμοτερος και σκεπτόμενος σήμερα

ΥΓ5 Ferrari και ξερό ψωμί

YΓ Έχετε, μήπως, κάποια προσωπική ιστορία που θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του 4Drivers; 

Μπορείτε να μας τη στείλετε, σε όσο γίνεται πιο σωστά ελληνικά, να τη διαβάσουμε, κι αν έχει ”petrolhead” ενδιαφέρον ή κάτι ιδιαίτερο, να τη δημοσιεύσουμε.

Aλλά για να έχετε και εσείς να θυμάστε κάτι από μας, σε όσες επιλεγούν, κάνουμε δώρο και ένα αυτοκόλλητο του 4D #joinus

Photo: Αρχείο Ν. Πασσά / 4Drivers